“Ik ben dol op het Ierse landschap”, vertelt Charlotte de Monchy, auteur van onder andere Enkeltje Ierland en Zes maanden zonder, als we haar vragen naar haar fascinatie voor Ierland. “Ik was er weer in mei met mijn gezin. We sliepen in een oude vuurtoren op een klif en vanuit het raam zagen we dolfijnen voorbijzwemmen”, vervolgt ze enthousiast. “Ik heb veel gereisd, maar ik hou het meest van het Ierse landschap. De ruige en dramatische kust is prachtig, maar ook de groene heuvels vol schapen. We komen er regelmatig omdat een goede vriendin van mij dierenarts in Ierland is”.

- door Nathalie en Helma -

Dat laatste verklaart ook direct haar kennis van het leven als dierenarts in Ierland wat ze zo treffend beschrijft in Enkeltje Ierland. En niet alleen het Ierse landschap trekt haar aan, ook de mensen vindt ze leuk. “Ik hou van hun humor: droog en vol zelfspot”. Het enige minpunt aan Ierland is eigenlijk het weer. “Ja”, bekent ze lachend, “ik zou er niet kunnen wonen, want het regent er altijd!”.

Hoewel de charme van het platteland haar aanspreekt, houdt ze ook van het stadsleven. “Dat is een eeuwige innerlijke strijd”, verzucht ze. “Ik hou van ruimte en rust, maar ook van de sprankel van de stad. Als ik door Amsterdam fiets geniet ik zo van alles wat er op straat gebeurt. En dat in de stad alles binnen handbereik is, wat zeker met kinderen fijn is. Maar ik denk dat ik uiteindelijk ergens in het bos of aan het strand eindig”. Vooralsnog woont Charlotte nog met haar gezin op Bali in een huis met uitzicht over de rijstvelden. “Aangezien ik in mijn jetlag ben blijven hangen zie ik ‘s ochtends de zon opkomen. Een beter begin van de dag is er voor mij niet”, zegt ze tevreden. Op onze vraag of ze het exotische Bali misschien als locatie voor een van haar volgende boeken zal kiezen, antwoordt ze dat die kans zeker groot is. “De zon, het strand, de surfers, de cultuur. Er is genoeg inspiratie hier”.

“Ik ga zitten en dan gebeurt er wat”

Maar zover is het nog niet. Want voor haar nieuwe roman, die ze nu nog volop aan het schrijven is, heeft ze gekozen voor Nederland. Het speelt zich af in een krakkemikkig hotel in Amsterdam, waar hoofdpersoon Feline antikraak woont. “Na een wilde nacht met een onbekende krijgt ze een schilderij van hem mee, waar een Breitner onder blijkt te zitten”, licht Charlotte een klein tipje van de sluier op. “Nu moet ze kiezen: of eerlijk zijn en contact opnemen met die man of het verwaarloosde hotel opknappen. Die man ziet ze toch nooit meer…”. Helaas moeten we onze nieuwsgierigheid naar hoe dit afloopt nog bedwingen tot 2018, want dan komt het boek pas uit.

En dat het misschien zomaar opeens een hele andere kant met Feline op zou kunnen gaan, is niet helemaal ondenkbeeldig als ze praat over haar schrijfproces. “Ik ga zitten en dan gebeurt er wat. Het lijkt me heel fijn als ik van tevoren wist wat er precies zou gaan gebeuren. Dan zou ik een hoofdstukindeling maken en alles systematisch kunnen invullen, maar helaas werk ik niet zo. Op pagina 110 denk ik ineens: die dikke poes van haar heeft natuurlijk suikerziekte! En dan moet ik weer helemaal terug om er stukken tussen te zetten waarin ze hem injecteert met insuline. Eigenlijk was het eerste boek dat ik schreef Enkeltje Ierland”, licht ze verder toe. “Dat had ik toen in één maand geschreven en er daarna niets mee gedaan. Later heb ik het weer opgepakt en herschreven. Dat kostte aanzienlijk veel meer tijd!”.

“Schrijven doe je in eerste instantie voor jezelf”

Voor iedereen die ervan droomt om de stoute schoenen aan te trekken en zelf een boek te gaan schrijven heeft ze het volgende advies: “Doen! Ga zitten en begin. Een boek ontstaat ook gewoon door discipline. Begin met een kort verhaal als je het niet overziet. Veel mensen voelen druk omdat ze het gevoel hebben dat ze meteen een bestseller moeten schrijven. Of ze denken erover na wat andere mensen van het verhaal zullen vinden. Schrijven doe je in eerste instantie voor jezelf. Als er later een goed boek uit voort komt dat uitgegeven wordt is dat een bonus”.

Natuurlijk hebben we Charlotte tot slot ook gevraagd naar haar all time favourite feelgood auteur. Zonder aarzelen antwoordt ze: “Jill Mansell. Ik heb alles van haar gelezen. Haar boeken zijn altijd grappig en haar hoofdpersonen zijn sympathiek”.

En met deze slotzin kunnen we het uiteraard alleen maar eens zijn!