Renate en ik hadden het zo leuk bedacht. Om bestsellerauteur Jenna Blum tijdens haar bezoek aan Amsterdam ook iets van de stad te laten zien, zouden we een stadswandeling met haar maken. Helaas viel dit plannetje letterlijk in het water want de regen viel gestaag naar beneden in een druilerig Amsterdam. We kwamen al als verzopen katten aan in het hotel na de wandeling van het station naar het Ambassade Hotel, waar we Jenna zouden ontmoeten. Toen ook Jenna zelf twijfelend naar buiten keek, was het besluit snel genomen. We bleven lekker binnen en onder het genot van een warme kop thee ontstond een uiterst geanimeerd gesprek.

- door Helma -

Jenna vindt het oprecht jammer dat het weer niet meewerkt, als we haar vertellen welke route we hadden uitgestippeld. “Misschien kunnen we het anders morgenochtend doen”, stelt ze zelfs voor. “Ik was van plan om naar het Rijksmuseum te gaan, maar dat kan ik dan wel overslaan”. Maar dat wilden we Jenna toch ook niet aandoen. Dus die wandeling houdt ze nog van ons tegoed.

Tornadojager

Als we haar vragen of ze zichzelf in slechts vijf woorden kan beschrijven, roept ze uit: “‘Wat een lastige vraag!” Na even nadenken komt ze tot het volgende rijtje: vastberaden, schrijver, lezer, hondeneigenaar, lerares/activist. “Ja, in dit rijtje hoort zeker thuis dat ik de trotse eigenaar van een hond ben. Woodrow, mijn zwarte labrador, is echt de liefde van mijn leven”, vertelt ze enthousiast terwijl ze op haar mobiel direct een foto opzoekt. “Hij heeft zelfs zijn eigen facebookpagina: Woodrow the Stormchasing dog. Hij is nu bij de oppas en die stuurt me elke dag een filmpje als hij lekker zijn worteltjes eet. Daar is hij dol op!”. De naam van Woodrow brengt ons gelijk op het tornadojagen. Want behalve schrijfster vermeldt haar cv ook tornadojager. Ze is daar ooit mee gestart als research voor haar boek The Stormchaser. “Dat heb ik acht jaar gedaan met een team van wetenschappers die metingen verrichten om meer te weten te komen over het ontstaan van orkanen”, vertelt ze. “Ik ben inmiddels zelfs een ‘official storm guide’. Het is geweldig om dit natuurgeweld van dichtbij te beleven, maar de tornado’s worden tegenwoordig steeds extremer en onvoorspelbaarder. Helaas zijn twee bevriende wetenschappers dodelijk verongelukt, toen een orkaan opeens van richting veranderde en ze opslokte. Na deze afschuwelijke gebeurtenis is het gevoel anders geworden en ben ik niet meer actief geweest”.

Behalve zelf schrijven geeft ze ook workshops en lessen in schrijven. In het groepje dat ze lesgeeft zitten beginnende schrijvers maar ook schrijvers die al een boek gepubliceerd hebben. Jenna: “Daar kan ik echt van genieten. Het is een heel leuke groep die samenkomt om nog beter te leren schrijven, zonder competitiedrang”.

Gedegen research

Ook voor haar boeken Het familieportret en haar nieuwste De verloren familie heeft Jenna uitgebreid research gepleegd. Jenna: “Ik ben wel zo’n acht tot tien jaar bezig met onderzoek voordat ik tot het echte schrijven over ga. Voor De verloren familie heb ik bijvoorbeeld alle menu’s die in het boek staan, zelf samengesteld. Ik heb alles ook daadwerkelijk gekookt om te kijken of wat ik opgeschreven had ook qua smaak bij elkaar paste”. Op onze vraag welk karakter in het boek een speciaal plekje in haar hart heeft, antwoordt ze dat alle personages haar eigenlijk even lief zijn maar dat Julian, de fotograaf, haar misschien toch het meeste plezier heeft gegeven. “Hij is een beetje chaotisch, getroebleerd, zoals eigenlijk iedereen in het verhaal, maar hij blijft toch altijd trouw aan zichzelf”.

Politiek actief

In De verloren familie schrijft Jenna over de Tweede Wereldoorlog en al pratende komen we op de vraag of zoiets in het huidige politieke klimaat opnieuw zou kunnen gebeuren. “Ik merk dat de intolerantie en angst voor ‘vreemdelingen’ steeds meer toeneemt, zeker na het aantreden van Trump”, zegt Jenna, die zelf voor Hilary Clinton heeft gestemd. Ze neemt geen blad voor haar mond als ze over Trump spreekt. “Ik was gewoon in shock toen hij er met de winst vandoor ging! Eigenlijk ben ik daarna pas echt politiek actief geworden om een tegengeluid te laten horen”. Ze heeft meegelopen in de Women’s March maar laat ook regelmatig haar mening horen op social media. “Ik woon in Boston, maar heb ook een huis in Minnesota waar ik me terugtrek om te schrijven en daar was ik bijna de enige die voor Hilary was en dat zorgde soms best voor angstige momenten. Bijna iedereen heeft daar wapens en lontjes kunnen erg kort zijn. Gelukkig is er niets gebeurd, maar toch voelde ik me daar toen niet helemaal op mijn gemak”, vertelt ze. “We zijn nu een jaar verder en gelukkig zijn er geen grote rampen gebeurd met Trump aan het roer. Ik ben gestopt met reageren op alles wat hij op Twitter gooit, daar heb je namelijk bijna een dagtaak aan. Ik beperk het nu maar tot een keer per dag en tot de dingen die er echt toe doen. Het enige positieve aan Trump wat ik kan bedenken is dat ik werkelijk dubbel lig van het lachen als Alec Baldwin Trump nadoet in Saturday Night Live. Dat is echt zo hilarisch”, vervolgt ze lachend.

Jenna weet dat wij voor Hebban het feelgood genre promoten en ze vindt de discussie hoe je feelgood kunt interpreteren interessant. “Ik omschrijf mijn boeken als ‘literary fiction’ maar je kan het daarnaast ook feelgood noemen als de lezers ervan genieten en het boek met een goed gevoel dichtslaan”, is Jenna van mening. En die mening kunnen wij natuurlijk alleen maar onderschrijven.

Vrouwelijke Jack Torrance

Daarna komt het gesprek op favoriete schrijvers en dat wordt een lastige keuze. “Ik vind de Werner Family Saga van Belva Plain mooi, William Styron met Sophie’s Choice en Richard Yates met onder andere Revolutionary Road. Ik denk dat dat wel mijn top 3 is”. Maar ze vindt Donna Tart’s Het Puttertje ook prachtig. Jenna: “Ik weet bijna zeker dat het hotel dat ze in dat boek beschrijft, het Ambassade Hotel moet zijn”. (Navraag bij de hartelijke ober in de bibliotheek van het hotel bevestigt dit). “Wat ik ook zo mooi vind is Terms of Endearment van Larry McMurtry”, vervolgt Jenna. “En Stephen King behoort ook tot mijn favorieten”. Als Renate bekent dat ze nog steeds niets van Stephen King heeft gelezen omdat ze als kind The Shining met een doodenge Jack Nicholson heeft gezien en dat dat haar nog steeds weerhouden heeft, roept Jenna uit: “Maar Jack Nicholson is ook echt doodeng als Jack Torrance. Als ik me terugtrek in Minnesota vragen mijn vrienden, als een soort ‘running gag’, altijd of ik weer ga veranderen in Jack Torrance. Ik heb samen met Jim, mijn verloofde, al eens bedacht dat we als kerstboodschap een filmpje gaan maken, waarin ik à la Jack Torrance met een bijl zwaaiend in de sneeuw achter Jim aanga. Het enige wat me altijd heeft tegengehouden om dit ook echt te gaan doen is de kou. Maar misschien moet het er dit jaar toch eens van komen”, besluit ze lachend.

En dan is het opeens 1,5 uur later en is het tijd voor een selfie met Jenna met de Hebban roze tulp, die we haar als klein aandenken aan Nederland gaven, tussen haar tanden. Daarna nemen we alsof we elkaar al jaren kennen afscheid met drie zoenen en gaan we met een heel feelgood gevoel weer huiswaarts.

Binnenkort nog meer Jenna Blum. Sanne en Renate waren bij de leesclubbijeenkomst en Sanne, Renate, Marleen en Janneke bespreken De verloren familie in een groepsrecensie.