De fans van Lisette Jonkman hebben er drie jaar op moeten wachten. Maar eindelijk heeft haar nieuwste boek Helemaal het einde het daglicht gezien. Om de komst van haar nieuwe ‘bookbaby’ te vieren hebben we Lisette uitgeroepen tot onze Auteur van de Maand.

- door Helma -

“Impulsief, creatief, snel afgeleid, zomermens, chocoladeverslaafd, eenzelvig, altijd bijna jarig”, zo omschrijft Lisette zichzelf in een notendop. Op haar eigen website doet ze dat een stuk uitgebreider, want daar staan maar liefst 52 weetjes over Lisette. Dan is de eerste vraag die in je opkomt: waarom 52, misschien een weetje per week? “Ik had een aantal nodig en besloot dat 52 een goed getal was aangezien er inderdaad ook 52 weken in een jaar zitten”, licht ze deze keuze toe. “Eerst wilde ik er honderd doen, maar wie zit er nou op honderd feitjes over mij te wachten? Ik weet niet eens of er wel honderd feitjes over mij bestaan”.

De volgende brandende vraag is natuurlijk: waarom hebben we zo lang moeten wachten? De reden van het uitstel, dat zelfs bijna afstel werd, was erg verdrietig. Vlak voordat ze de tweede versie zou inleveren overleden haar oom en haar opa kort na elkaar. “Op de dag dat mijn oom, Wim, werd gecremeerd, kreeg mijn opa een hartaanval”, vertelt ze over deze emotionele periode. “Ik zou spreken op Wims crematie. Dat heb ik alsnog gedaan. Als een soort rauwe, zwerende wond stond ik op het podium. Precies een week later sprak ik op mijn opa’s crematie. Dat heeft een behoorlijke impact gehad, niet alleen qua rouw, maar ook omdat mijn moeder en ik in het daaropvolgende jaar de zorg voor mijn oma samen op ons hebben genomen. Ik heb voor mijn gevoel maandenlang ‘uit’ gestaan”.

"Die emoties die ik voelde, moesten ergens heen"

Elke keer als ze aan haar boek wilde werken, blokkeerde ze. Toen besloot ze uiteindelijk het roer om te gooien. Resultaat: een best wel heftig verhaal met name door het drugsgebruik van Roxy en de manier waarop ze met schuld en rouw omgaat. Lisette: “Die emoties die ik voelde, moesten ergens heen. Schrijven aan de nieuwe versie voelde bijna als therapie. Roxy moet omgaan met verlies en tegenslag, en dankzij mijn mindere periode kon ik die gevoelens heel goed onder woorden brengen”. Omdat ze geen boek wilde uitbrengen waar ze niet meer achterstond, was herschrijven de enige logische optie, ondanks dat dit nóg langer wachten betekende. Lisette vertelt dat Helemaal het einde in eerste instantie eigenlijk een redelijk licht verhaal was: iemand keert terug naar haar thuishonk en beseft dat ze er niet meer bij hoort. Die iemand werd Roxy, en er bleek een reden te zijn waarom ze zo lang was weggebleven. Het idee hiervoor begon te borrelen nadat ze in 2013 op een reünie van haar basisschool was geweest. “Het was best een schok dat al die mensen, die in mijn hoofd voor altijd basisschoolkinderen met te grote tanden en jaren 90-kleding waren gebleven, ineens net zo oud waren als ik. Veel van hen waren getrouwd, hadden kinderen. Natuurlijk had ik niet verwacht dat ze voor altijd 11 zouden blijven, maar sommigen herkende ik zelfs niet eens meer!”, roept ze bijna verbaasd uit.

In eerste instantie had Helemaal het einde als titel Denk maar niet dat dit een liefdesliedje is. “Als ik heel eerlijk ben, vind ik Denk maar niet dat dit een liefdesliedje is nog steeds een heel mooie titel. Een beetje lang, maar als je ‘m eenmaal weet, gaat hij niet zo snel uit je hoofd. De uitgeverij wilde graag een andere titel, om de transformatie van het boek compleet te maken”, licht ze de titelwijziging toe. “De titel komt nog wel terug in het boek, want ik kon hem niet helemáál loslaten”.

Roxy is een rockchick en behalve dat ze de leadzangeres van de band Surrender to Expectations is, schrijft ze ook songteksten. Deze teksten staan in het boek en het leek ons een heel gaaf idee om die op muziek te zetten en als CD bij het boek te voegen. En zo’n gek idee blijkt dat niet te zijn: “Grappig dat je dat zegt, want dat was precies de gedachte van een vriend van me!”, antwoordt Lisette enthousiast. “Hij zit in een band en zei dat we daar eigenlijk iets mee moesten doen. Momenteel zijn we dus bezig de nummers te verwerken tot echte liedjes. Heel tof! Binnenkort kun je dus echte Surrender to Expectations-muziek horen”.

De personages in haar boeken zijn, zoals ze zelf zegt, een soort samenraapsel van mensen die ze kent, gekend heeft of die ze zou willen kennen: “Ik denk dat er nog nooit een personage aan iemands fantasie is ontsproten. De hoofdpersonages hebben trekjes die ik zelf heb, zou willen hebben of die ik echt nooit zou willen hebben. Daarmee wil ik niet zeggen dat ik mensen één op één copy-paste uit de werkelijkheid – dat zou lekker fantasievol zijn van me”, vertelt ze lachend. “Wat ik wel doe is lenen en mengen: een kenmerk van Pietje, een karaktertrek van Jantje, een uiterlijk kenmerk van Keesje. En soms verwerk ik geniale uitspraken van vrienden of familieleden in mijn boeken. Dan zeg ik ook eerlijk: ‘O, dit ga ik gebruiken,’ en sla ik het op in mijn mobiel”.

"Als ik helemaal niets met taal mocht doen, dan zou ik het niet weten. Naast schrijven kán ik namelijk niet zoveel"

Lisette’s schrijverscarrière begon na het winnen van een schrijfwedstrijd en haar eerste boek Glazuur werd gepubliceerd. Dit was ook het eerste boek dat ze helemaal afmaakte. Daarvoor had ze zelfs nog nooit een manuscript opgestuurd naar een uitgever. “Voor die tijd had ik wel al heel veel korte verhalen geschreven en begon ik regelmatig aan het schrijven van een boek, maar ik maakte zelden iets af. Dat kan ik me nu niet meer voorstellen!”. En daar zijn we als fan natuurlijk heel blij mee. We gaan ervan uit dat het nooit gebeurt, maar als ze ooit een carrièreswitch zou moeten maken, dan zou ze zich volledig willen storten op het vertalen van boeken van Engels naar Nederlands. Lisette: “Dat doe ik er al naast, maar nu is het meer een leuk extraatje: als het boek me niet aanspreekt, wijs ik de opdracht af. Mochten jullie met ‘carrièreswitch’ bedoelen dat ik helemaal niets meer met taal zou kunnen doen, dan zou ik het niet weten. Naast schrijven kán ik namelijk niet zoveel. Misschien mooie portretinterviews maken voor tijdschriften. O wacht, dat is ook iets met taal”.

De boeken van Lisette zijn echt feelgood, met een grote dosis humor en een fijn einde waarbij ze ruimte overlaat voor een eventueel vervolgdeel zoals met Verkikkerd. Op onze vraag of we ook een vervolg op Helemaal het einde en Verslingerd kunnen verwacht antwoordt ze: “Ik denk niet dat Helemaal het einde een vervolg krijgt. Al doet het me wel pijn om dit te zeggen, want ik heb heel lang met deze personages gewerkt en ze wonen echt in mijn hart nu. Ik ben wel bezig met een vervolg op Verslingerd, maar pak steeds allemaal andere projecten op tussendoor omdat ik een complete chaoot ben. Het is ook best lastig, want ik wil niet dat het een soort zoethoudertje/encore wordt voor de echte fans, maar dat het los van de vertrouwde personages gewoon een supertof boek is, met een plot dat degelijk in elkaar zit.”.

Een van die andere projecten is de YA-serie waar ze samen met Martin Gijzemijter aan werkt: Magic Inc. “Magic Inc is een bedrijf dat magie op de markt heeft gebracht als consumentenproduct. Ik verwacht dat deel 1 ergens in de eerste helft van 2018 in de boekwinkels ligt. We gaan met deze serie iets doen wat nog nooit eerder is gedaan in boekenland, en meer dan dat kan ik er nog niet over zeggen…”, licht ze een heel klein tipje van de sluier op.

"Holy shit, dan kan ik dus nooit meer boodschappen doen bij de Aldi met een blotebillengezicht en in mijn fleecevest"

Roxy is een bekende Nederlander en we vroegen Lisette of zij als bekende Nederlander wel eens zou willen meewerken aan bijvoorbeeld Wie is de Mol of Expeditie Robinson. “Ik vind mezelf geen BN’er, en daar ben ik ook best blij mee", stelt ze opgelucht over zichzelf vast. "Stel je voor dat je niet over straat kan zonder dat mensen je herkennen? Maar goed”, vervolgt ze, “ik geloof dat ik de enige persoon in Nederland ben die nog nooit naar Wie Is De Mol heeft gekeken. Expeditie Robinson lijkt me niks, tenzij het een Bounty-eiland is. En dan bedoel ik letterlijk gemaakt van Bounty’s, anders doe ik het niet. En De Slimste Mens – vooruit, dat zou me leuk lijken omdat ik dan Maarten van Rossem spreek. Die man kan alles grappig maken. Verder… is Ik Hou Van Holland nog op tv? Sorry, ik heb geen zenderpakket dus ik ben best slecht op de hoogte", verontschuldigt ze zich en vervolgt dan enthousiast: "Mocht dat nog bestaan, dan staat dat wel op mijn lijstje. Want wie is een Linda de Mol-fangirl? *steekt handen op* IKKE!!!”

Lisette is een alles-lezer: feelgood, horror, sciencefiction en fantasy, al is ze niet zo’n fan van echte hardcore high-fantasy, en YA-boeken vindt ze vaak ook enorm leuk. Als ze zich beperkt tot feelgood dan is haar absolute favoriet Hou je mond! (Can you keep a secret?) van Sophie Kinsella. “Dat boek heb ik echt te vaak gelezen”, licht ze haar keuze toe. “Bijna net zo vaak als Bridget Jones’s Diary (maar die las ik voor het eerst toen ik 14 was en echt superobsessief was over alles. Oké, ik ben nog steeds best gevoelig voor tijdelijke obsessies, maar niet meer zo erg als in mijn tienerjaren). Om Hou je mond! moet ik nog steeds hardop lachen, ook al kan ik het boek al zo’n beetje uitspellen. Love it”.

Ze heeft heel veel favoriete schrijvers, maar als ze er maar een mag kiezen roept ze uit: “Eén? Eentje maar? Dit is echt gemeen. Ik denk… Sophie Kinsella. Ze is grappig, eloquent en ook nog aardig, waardoor ze een enorm voorbeeld voor me is. Later als ik groot ben wil ik haar wel worden”.

We hebben deze maand nog veel meer Lisette: Lees hier alles over haar boekpresentate en a.s. zaterdag hebben we de buddyread van Marleen en Helma over Helemaal het Einde.

Auteursfoto beschikbaar gesteld door de uitgever