We lagen zo nu dan dubbel van het lachen om zijn dating avonturen op zoek naar die Ene, Grote Liefde en werden steeds nieuwsgieriger naar wie Thom Arisman nu eigenlijk echt is. Want hoe ziet hij er nou uit (er is geen enkele foto van hem vinden!)? Op zoek naar de mens achter deze hard core single mochten we Thom interviewen. Wel schriftelijk, dus onze nieuwsgierigheid is nog niet helemaal bevredigd (om maar in het Sex & the Single jargon te blijven), maar leuk is hij wel!

- Helma -

Thom, we hebben echt hardop gelachen toen we je boek lazen. En dat zorgde voor rare gezichten in de trein, de bus en in de pauze op het werk, zeker in combinatie met de cover en de titel van het boek.
Dank je. Doet me goed. Vrouwen hardop laten lachen, is mijn nederige taak in dit leven. Missie geslaagd.

Je hebt jaren voor de Nederlandse Flair geschreven en daarna voor de Vlaamse Flair. Reageren de Vlaamse vrouwen anders op je columns dan de Nederlandse vrouwen?
Er bestaat natuurlijk niet zoiets als ‘de Nederlandse vrouw’ of ‘de Vlaamse vrouw’, dus ik moet veralgemeniseren: de Nederlandse vrouw is directer. Schrijven me: ‘Stop met zoeken, je hebt je perfect match gevonden: mij. Morgen afspreken?’ De Vlaamse vrouw doet dat niet zo snel. Misschien wil ze ook wel afspreken, maar dat zegt ze niet meteen.
Schrijft me eerst nog een paar weken. Om het in ‘Sex & the Single-termen’ uit te drukken: de Vlaamse vrouwen zijn dol op voorspel, terwijl de Nederlandse vrouw meteen actie wil. Aan de andere kant: een paar keer heb ik, eh, pikante foto’s in mijn mailbox aangetroffen en die waren afkomstig van Vlaamse vrouwen. Wat ze erbij schreven, zal ik maar niet herhalen, want er lezen kinderen mee. Maar het zorgde wel voor kermis in mijn boxershorts.
De reacties op de inhoud van de columns en boeken zijn hetzelfde: ondanks dat ik een man ben, herkennen ze zich heel goed in wat ik schrijf. En dat vind ik heel fijn, want dat is ook mijn bedoeling. En ze vinden het leuk om eens een inkijkje te krijgen in het hoofd van een man. Wat gaat daarin om? Dat schrijf ik op. Het is een smerig klusje, maar iemand moet het doen.

Je kunt echt heerlijk recht voor zijn raap schrijven over al je liefdesavonturen. Niet altijd vrouwvriendelijk, maar door je volop aanwezige zelfspot, neemt geen enkele lezer je dat waarschijnlijk kwalijk. Wij in ieder geval niet. Maar een (ex) vriendin is daar misschien wel minder blij om. Heb je daar, behalve met ex Maria, met meer vrouwen ruzie om gehad?
Niet zozeer ruzie, wel wat onenigheid. Ze zijn het niet altijd met me eens. Lijkt me ook logisch. Soms schrikken ze ook, omdat ik dingen opschrijf (over die vrouwen) die ik ze nooit heb verteld. Dat is ook de reden dat ik er liever achteraf over schrijf, wanneer het voorbij is. Voel ik me vrijer om te schrijven wat ik wil. Maar volgens mij vinden alle vrouwen het stiekem erg leuk dat ik over ze schrijf. En het zijn intelligente meiden hè, dus ze kunnen het heel goed relativeren: wat ik schrijf is totaal niet belangrijk. Wat ik wel wil benadrukken is dat ik nooit iemand opzettelijk wil kwetsen. Is niet mijn stijl. Bovendien kunnen de vrouwen zich niet verdedigen. Ik vind mezelf overigens een zeer vrouwvriendelijke schrijver. Anders zouden ook niet zoveel vrouwen me lezen, lijkt me.

Zijn er ook vrouwen die al bij voorbaat geen date met je willen als ze erachter komen dat jij de befaamde Thom Arisman bent. Een man die geen twee nachten achter elkaar kan doorbrengen met een vrouw? Of hebben ze allemaal wel het idee dat zij je kunnen veranderen (wat volgens ons nog nooit een vrouw bij een man is gelukt trouwens).
Van vrouwen kun je één ding heel zeker zeggen: ze willen mannen veranderen. Dus ook mij. Of misschien moet ik zeggen: juist mij. Omdat ik natuurlijk wel heel erg mijn eigen gangetje ga. Volgens mij denken ze: die tem ik wel even. Is tot nu toe geen enkele vrouw gelukt.
Misschien moeten ze me gewoon accepteren zoals ik ben. Dat doen ze de eerste weken wel, maar daarna niet meer. Gaan ze zich toch wat ergeren aan mijn ‘nooit twee nachten achter elkaar’-principe, terwijl ik nou juist zou denken: wat heerlijk, een man die me niet claimt en zijn eigen leventje leidt. En ja hoor, er zijn zeker vrouwen die niet met me op date willen: die hebben mijn boeken gelezen en vinden me een eikel. Ik kan ze geen ongelijk geven. Ik zou ook nóóit met mezelf uitgaan.

Je blijft hopen op de liefde van je leven. Eigenlijk hopen we natuurlijk stiekem toch een beetje dat dat nog even duurt, maar stel dat je die ontmoet en je single avonturen zijn voorgoed verleden tijd, waar zou je dan over willen gaan schrijven?
Goede vraag. Ik zou heel graag een boek willen schrijven over mijn oma. Mijn oma heeft mij opgevoed, mijn oma was de enige persoon in mijn leven die onvoorwaardelijk van me heeft gehouden. Over mijn tijd met haar zou ik graag een mooi boek schrijven. Ik heb het geprobeerd, een paar jaar geleden, maar ik werd er zo verdrietig van dat ik na een paar hoofdstukken ben gestopt. Ik heb haar dood nooit verwerkt en dat zal ook niet gebeuren. Wat ik prima vind, want waarom zou ik dat moeten verwerken. Dat verdriet hoort bij mij. Maar het staat het schrijven van een boek over haar wel in de weg, vrees ik. Dus voorlopig blijf ik dus nog even schrijven over het singleleven, want ik vind dat ik als man dat moet doen. Omdat ik een van de weinige mannen ben die dat doet. Deze Sex & the Single-trilogie maak ik zeker af, wat er daarna komt zie ik dan wel.

Zou je ooit vader willen worden of hangt daar wat jou betreft een houdbaarheidsdatum aan?
Laat ik voor de verandering eens eerlijk zijn: diep in mijn hart zou ik het graag willen, want ik ben stapelgek op kinderen. Met name de laatste twee jaar hoor ik mijn biologische klok tikken, hoewel het steeds meer een bom lijkt. Maar iets minder diep in mij hart weet ik dat ik geen vader zal worden. Want ik ben van mening dat je eerst een heel stevige relatie moet hebben, voordat je aan kinderen begint. Dus je moet eerst samen door diepe dalen zijn gegaan en daar weer uit zijn geklauterd, voordat je kinderen neemt. Dat duurt een jaar of vijf, misschien wel tien. Dan vind ik mezelf echt te oud voor kinderen. Je kunt het een kind ook niet aandoen, vind ik, zo’n ouwe lul als vader. Ik denk er zo over, omdat mijn ouders hét voorbeeld waren van hoe het niet moet. Hun relatie was zeer wankel, zij hadden nooit kinderen moeten nemen. Gelukkig bleef het bij één: ik.

We hebben hartelijk gelachen om je verhalen, maar we waren ook ontroerd door de verhalen over je oma, die alles voor je heeft betekend, en de dood van je moeder waar je geen contact meer mee had. Dan komt er opeens een heel andere Thom naar voren: kwetsbaar, gevoelig en serieus. Heb je er weleens over gedacht om meer serieuze verhalen te schrijven?
Deze vraag heb ik reeds beantwoord, geloof ik. Ik wil er wel aan toevoegen dat mijn verhalen over mijn singleleven ook vrij serieus zijn, alleen is mijn toon licht. Als ik schrijf over bijvoorbeeld eenzaamheid of liefdesverdriet, wat toch vrij serieuze onderwerpen zijn, dan kies ik ervoor dat niet op een ‘zware’ manier te doen.
Of eigenlijk is het geen keuze, het is mijn natuurlijke manier om met die onderwerpen om te gaan. Altijd relativerend, altijd proberen er iets positiefs in te zien. En vooral: altijd zonder zelfmedelijden en sentimenteel geneuzel, want daar heb ik een poephekel aan. Veel mensen vinden mijn boeken oppervlakkig, wat ik prima vind, maar er zijn ook mensen die tussen de regels door kunnen lezen. Die lezen wat niet staat geschreven. Dat vind ik fijn. Maar weet je, dat is het geweldige aan boeken: iedereen leest erin wat hij of zij erin wil lezen. Als schrijver heb je daar niets over te zeggen.

Al lezende bekroop ons toch de vraag of je niet heel misschien een keurig getrouwde familieman bent. En, hoewel je dat natuurlijk ontkent, misschien zelfs een vrouw. Omdat er geen enkele foto van je terug te vinden is, voedt dat onze gedachten. Dus help ons uit onze waarschijnlijk totaal uit de lucht gegrepen waanidee en vertel waarom er nooit een foto van je gepubliceerd is.
Mijn idee was ooit: ik ga een jaar een singlecolumn schrijven. In de Nederlandse Flair. Omdat ik ook serieuze, journalistieke stukken schreef en de singlecolumn heel openhartig moest worden, besloot ik geen foto bij die column te plaatsen. Omdat ik ook andere stukken schreef. Maar die singlecolumn deed het zo goed dat Flair ermee wilde doorgaan. En wat bleek: vrouwen vonden mijn mystery identity juist leuk, omdat ze zelf konden fantaseren over hoe ik eruitzie. Blijkbaar vinden vrouwen dat leuk. Dus toen dacht ik: prima, dan laat ik het zo. En wat ook meespeelt: ik moet er niet aan denken dat ik een bekende kop heb. Dat je alsmaar wordt herkend en aangesproken. Lijkt me een nachtmerrie. Al die mensen die tegenwoordig maar beroemd willen worden – nooit iets van begrepen.
Toen ik een jaar of twintig was, interviewde ik Frank Boeijen. Hij was de eerste bekende persoon die ik interviewde. We zaten in een café. Aan het tafeltje naast ons kwamen twee mannen zitten, ze waren dronken. Toen ze Frank herkenden, werden ze heel irritant. Ze maakten nare opmerkingen, daagden Frank uit, maakten hem belachelijk. Frank reageerde er niet op, dus die gasten werden steeds vervelender. Na een tijdje werd het zo intimiderend dat Frank ik weggingen en het interview ergens anders voorzetten. Dat akkefietje ben ik nooit vergeten; laat mij maar lekker anoniem blijven.
En natuurlijk last but no least: ik geef al zoveel bloot van mezelf, dus gun me dat laatste restje privacy.

En dan willen we natuurlijk ook meteen weten wat je ervan vindt dat je identiteit soms in twijfel wordt getrokken. Want zeg nou zelf, het is toch vreemd dat je journalist bent en er een enkel ander artikel van jouw hand is terug te vinden.
Wordt mijn identiteit in twijfel getrokken? Door wie? Daar heb ik nog nooit iets van gemerkt. (Lacht hard.) Ach weet je, ik vind het wel leuk dat mensen niet goed weten wat ze met me aan moeten.  Ik vind dat wel grappig. Het onderscheidt me ook van de rest. Maar het gaat om wat ik schrijf, niet om wie ik ben.

Welk genre boeken lees je zelf graag en heb je ook een favoriete schrijver en favoriet boek? 
Ik hou erg van het genre ‘goede boeken’, ik denk niet in hokjes en labels. Eigenlijk lees ik alleen maar romans, heel af en toe een thriller. Maar in dat laatste geval weet ik halverwege niet meer wie er ook alweer vermoord was.
Van een handvol schrijvers heb ik zo’n beetje alles gelezen, dus dat zullen wel mijn favoriete auteurs zijn: Ian McEwan, Michel Houellebecq, Jay McInerney, Leon de Winter, Michael Cunningham, Johnny van Doorn, Stephen Fry. Mijn favoriete boek is het boek dat me heeft geïnspireerd om ‘later als ik groot ben’ ook te gaan schrijven: Bright Lights Big City van Jay McInerney. Ik schreef toen wel al voor de schoolkrant, dus het zat er al in. Non-fictie lees ik zelden, maar onlangs heb ik As in Tas van Jelle Brandt Corstius gelezen. Ontzettend leuk boek. Zijn zus Aaf is overigens mijn favoriete columniste. Zo, toch een vrouw genoemd.

Deel 2 van Sex & the Single staat gepland voor eind mei/begin juni. Komt er een boekpresentatie want dan zijn we uiteraard graag van de partij! En wanneer kunnen we deel 3 verwachten?
Een boekpresentatie? Dat vind ik zo saai. Misschien moeten we een groot seks & singlefeest geven. Dresscode: Sex & the Single. Ik vrees dat het voor deel 2 te kort dag is om zoiets te organiseren, maar voor deel 3 zouden we dat kunnen doen. Dat boek staat gepland voor voorjaar 2018. Dat boek is nog niet af, dus ik moet nog even doorschrijven. Kom anders dit jaar naar de stand van Borgerhoff & Lamberigts op de Boekenbeurs in Antwerpen. Misschien komen we elkaar daar wel tegen.