Dans met mij

Door Lis Lucassen

Daar is hij eindelijk.
Het vliegtuig taxiet voor mijn gevoel een eeuwigheid over de landingsbaan. Telkens komt hij een stukje dichterbij. Het kan me niet snel genoeg gaan. Dit is het moment waarop ik al weken wacht.
Eigenlijk had ik langer moeten wachten. Veel langer. Maar soms slaat het noodlot toe en krijgt een ramp een gouden randje.
Diep weggedoken in mijn jas duw ik de gedachten weg. Ik wil niet denken aan dat telefoontje midden in de nacht. Aan de mededeling die mijn werkelijkheid verstoorde. Ik kan er niet aan denken, want dan overvalt me een vreselijke triestheid en dat is niet eerlijk. Want ik ben ook blij. En opgelucht.
Ergens achter me hoor ik Jingle Bells. Ik draai me om en zie een man die een telefoon uit zijn zak vist. De mechanische belletjes verstommen en ik hoor hem spreken. Hij vraagt hoe lang nog en wacht dan even. Het antwoord schijnt hem te bevallen, want hij bedankt zijn gesprekspartner en laat de telefoon vervolgens terug in zijn zak glijden.
‘Nog maximaal een half uur,’ zegt hij dan tegen ons.

Lees hier het volledige kerstverhaal van Lis Lucassen