Ook deze week weer een net even ander tussendoortje dan jullie van ons verwachten, want ook deze week is het een tussendoortje in het kader van LEWA. Het is nog steeds guur, koud dus ideaal om op de bank te kruipen met een beker thee en dekentje en voor de verandering een thrillertussendoortje te lezen.

- door Renate -

Een thriller: dat staat dus best ver af van een feelgood, maar ik was toch benieuwd of er misschien toch een flintertje feelgood kon vinden in het tussendoortje De Bloedverwant van Rianne  Meijburg.

Over De bloedverwant

Welk geheim verborg haar vader?

Het is lente. Buiten geniet iedereen van de eerste warme zonnestralen. Iedereen, behalve Chloé. Zij worstelt met het recente verlies van haar vader. Haar wacht de zware klus zijn spullen op te ruimen. Hulp accepteert ze niet en ze houdt haar geliefden op afstand.

In de chaos vindt ze een oude foto die vragen oproept. Ze gaat op zoek naar de antwoorden, maar haar zoektocht blijft niet onopgemerkt. Voor ze het weet raakt ze verstrikt in een web van geheimen en daarmee brengt ze haar eigen leven in gevaar.

Mijn mening

De bloedverwant is een tussendoortje van 135 bladzijde, dus een verhaal wat je als je een lekkere leesavond hebt wel in een ruk uit kunt lezen.

Het bouwt rustig op en neemt je dan mee op de zoektocht van Chloé naar een geheim wat ze ontdekt als ze een oude foto vindt, waar haar vader op staat en een jong meisje waarvan zij dacht dat het haar beste vriendinnetje was die plotseling verdween. Hoe meer Chloé aan het zoeken is, hoe spannender het wordt. Logisch want er zijn altijd mensen die niet van zoekende mensen houden.

In het begin had ik nog niet zoveel met Chloé, waardoor het eventjes duurde om in het verhaal te komen, maar daarna had het me al snel in zijn greep. Heel lang heb ik ook zitten nadenken over wat nu de titel van het boek te maken had met het verhaal, waardoor ik even liet afleiden.

De schrijfstijl van Meijburg is vlot en door de korte hoofdstukken vlieg je dan ook zo door het boek heen. Het plot aan het einde had ik niet aan zien komen. Voor mij was het een beetje vergezocht, maar voor dit soort verhalen tegelijkertijd ook wel weer prima.

Iets feelgoods kon ik niet aan dit boek ontdekken. Hoewel ik regelmatig thrillers lees maar eigenlijk nooit tussendoortjes in dit genre, maakte dit boek het voor mij toch wel echt een LEWA avontuur en een prima kennismaking met de schrijfstijl van Meijburg. 

Wat lazen jullie al voor LEWA?