In onze MeiMannenMaand daagden we de mannen uit om eens een feelgood boek te lezen. Op onze oproep reageerde ook Maartje. Haar vader Peter durfde het wel aan om samen met zijn dochter Ginny Moon  heeft gelijk van Benjamin Ludwig te gaan lezen. Is het Peter bevallen? Of is het eens maar nooit weer?

Over Peter en Maartje

Mijn vader heet Peter, hij is, precies vandaag (25 mei), 68 jaar oud en heeft zijn werkende leven als scheikunde leraar voor de klas gestaan. Nu is hij al enkele jaren met pensioen en geniet van reizen met mijn moeder, van muziek maken bij de harmonie, van het nog steeds met scheikunde bezig zijn en van lezen.

Ik, Maartje, ben 42 en, sinds bijna twee jaar, helaas arbeidsongeschikt. Ik heb daardoor wel heel veel tijd voor mijn grote hobby: lezen. Al vanaf dat ik heel klein was lees ik alles wat los en vast zit. De boekenkast van mijn ouders had ik op de middelbare school al bijna helemaal gelezen en ook nu haal ik daar nog regelmatig een leuk nieuw boek vandaan. Maar nu dus ook andersom….

Afgelopen maand lazen mijn vader en ik allebei Ginny Moon  heeft gelijk. Ik in het Engels en hij in het Nederlands. Het was leuk om erover met elkaar van gedachten te wisselen.

Het samen lezen

Maartje: Hoi pap,  ik heb je dit boek aangeraden omdat ik er erg van genoten heb en de beschrijvingen van de autistische gedachtegangen zo treffend vond. Ik hoop dat jij net zo van het boek kunt genieten als ik.

Wat vind je van de omslag van het boek en zou je het boek zelf in de winkel opgepakt hebben? 

Peter: De omslag geeft precies de vreemde, dwingende kronkelwegen weer in de hersenen van een Ginny met haar autisme. Samen met het koffertje, wat naar mijn mening staat voor de voortdurende zoektocht naar haar biologische moeder Gloria en haar babypop/halfzusje Krystal met een K, vind ik de omslag zeer passend bij het verhaal. Of ik het zelf had opgepakt weet ik niet. De titel vind ik in eerste instantie minder aansprekend.

Maartje: Die kronkels had ik er in eerste instantie niet uitgehaald, maar dat vind ik wel een mooi idee. De koffer speelt natuurlijk ook een grote rol in het verhaal. Zowel de kat als de babypop werden in een koffer verstopt.

Ginny is geadopteerd, wat vind jij van het gezin waarin ze geadopteerd is? En wat mij opvalt is dat in de Engelse versie Ginny het steeds heeft over haar forever-mom en forever-dad, terwijl in de Nederlandse vertaling er gewoon gesproken wordt over adoptieouders. Ik vind dat jammer. Ik denk dat forever-dad zoveel mooier aangeeft hoe een adoptiegezin voor kinderen voelt en zeker als een kind al verschillende pleeggezinnen heeft gehad.

Peter: Bij haar derde adoptieadres geven haar ouders Ginny alle gelegenheid om haar compulsieve patronen te volgen. Tot het moment dat de adoptiemoeder een eigen kind krijgt. Ze staat Ginny niet toe om een band op te bouwen met baby Wendy, het vertrouwen is geschaad. Vanaf die tijd spreekt Ginny haar ouders ook niet meer aan met mama en papa of forever-mom en forever-dad, maar met hun voornaam.

Maartje: Ja, precies. Het leek een heel fijn gezin voor een kind met autisme. Heel veilig en rustig. De baby maakt het voor iedereen lastig om de plekken in het gezin weer te bepalen. En ik snap de moeder ook wel. Ginny is onvoorspelbaar en kan gevaarlijk zijn voor de baby.

Vind jij dat het autisme van Ginny goed beschreven wordt?

Peter: Ik moest wel erg wennen aan de schrijfstijl. Het verhaal wordt verteld vanuit Ginny zelf, dus je wordt meegetrokken in haar autistische hersenkronkels. Eenmaal daaraan gewend bleek het de beste manier om die hersenkronkels te begrijpen en eigen te maken.

Ik vond Ginny zeer geloofwaardig neergezet. Wat zich eenmaal in haar brein genesteld heeft, gaat er ook niet meer uit. Zien is pas geloven bij Ginny: pas toen ze haar ‘babypop’ als zesjarige, te zien kreeg, zag ze dat die in de tussentijd ouder en wijzer geworden was. Het in zichzelf gerichte denken, het pulken aan haar handen in moeilijke situaties, alles letterlijk opvatten, haar uitleg van moeilijke woorden, het gefixeerd zijn op getallen en exacte tijden, het niet overweg kunnen met twee tegelijk gestelde vragen, het dwingende verlangen om antwoord te krijgen op een door haar gestelde vraag, het niet kunnen liegen (waarbij ze kiest voor zwijgen, zodat een ander niet bij haar naar binnen kan kijken), zijn allemaal heel herkenbaar als autistisch gedrag.

Maartje: Ik las dat de schrijver zelf ook een kind met autisme geadopteerd heeft. Dat verklaart wel waarom hij de gedragingen en de belevingswereld van Ginny zo goed kan beschrijven. Ik herken veel van de kenmerken van klassiek autisme in dit boek en vind het heel leuk om hierover een roman te lezen naast alle studieboeken van vroeger.

Wat vind jij van de ontwikkeling van Ginny in het boek? Naar mijn gevoel leert ze best veel en wordt ze steeds creatiever.

Peter: Ginny wordt in haar zoektocht naar haar ‘babypop’ inderdaad steeds vindingrijker en gerichter. Ze schuwt het niet te stelen, brand te stichten, venijnig en agressief te worden als dit haar doel kan verwezenlijken. Ze is tamelijk ongevoelig voor affectie, maar soms toont ze die wel naar haar adoptieouders.

De andere karakters maken niet heel veel ontwikkeling door, maar worden wel goed beschreven. Gloria, de biologische moeder, blijft labiel en impulsief en is daardoor onbetrouwbaar voor Ginny en Krystal.

De oudere zus van Gloria, Crystal (met een C) probeert Gloria in rustiger vaarwater te brengen. Ze is begripvoller naar Ginny en probeert Gloria te coachen in de opvoeding van Krystal. Ook mediator Patrice speelt een belangrijke rol in het leven van Ginny en helpt Ginny zoveel mogelijk om de wereld beter te begrijpen.

Maartje: Denk jij dat de schrijver een boodschap mee heeft  willen geven met zijn verhaal?

Peter: Ik zou zeggen dat de boodschap van Ludwig is dat ook kinderen met autisme bij te sturen zijn, dat vertrouwen heel belangrijk is. Dat deze kinderen ook te vertrouwen zijn en dat vertrouwen de basis is voor hechting en affiniteit.

Ik heb het boek met veel plezier gelezen. Ik had weinig verwachtingen vooraf, maar vond het een subliem boek. Ik zou het zeker aanbevelen aan anderen en als de schrijver zich in een nieuw onderwerp weer zo kan inleven, lees ik zeker nog één van zijn boeken.

Maartje: Ik ben het met je eens. Een heel mooi boek met een mooie boodschap. Mijn verwachtingen waren al hoog, omdat ik veel over dit boek had gehoord, maar gelukkig zijn deze verwachtingen ook uitgekomen.

De Feelgood Club bedankt Maartje en vooral Peter, voor deze leuke vader-dochter buddy. En natuurlijk ook van ons hartelijk gefeliciteerd met je verjaardag, Peter!