De tropische temperaturen zijn verleden tijd, maar het genieten van deze lange, lome feelgood zomer gaat nog even door.  Dat blijven we natuurlijk doen met heerlijke feelgoods waarmee je even lekker kunt ontspannen en je in een andere wereld kunt wanen, ook als de regen soms op je dak klettert. Speciaal voor onze pagina schreef een aantal feelgood auteurs een zomerverhaal.

Vandaag is het de beurt aan Lis Lucassen. We legden haar vijf vragen voor om haar (nog) beter te leren kennen.

Wie is Lis in 3 woorden?

Eigenlijk Olga Hoekstra :) 

Wat is je favoriete schrijfplek?

Ik heb drie jonge kinderen, dus ik schrijf overal. Waar het maar kan, zeg maar. Onder andere aan de keukentafel, tijdens een aflevering van Peppa Big, als iedereen slaapt in de woonkamer, voor de tv, in de trein... als ik een minuutje heb om te schrijven, dan pak ik die.

Waar haal je je inspiratie vandaan?

Vast een antwoord dat al vaker voorbij is gekomen, maar overal. Tijdens een (lange) autorit kunnen mijn gedachten heerlijk gaan dwalen, maar ook als ik een zinnetje hoor tijdens een gesprek waar ik (al dan niet ongevraagd) naar luister. Muziek is ook een enorme inspiratie. Dat kan een zinnetje zijn of een bepaald woord en soms ook de 'spanning' die je in het nummer voelt.

Wanneer is een boek voor jou geslaagd?

Als ik denk: verdorie... waarom heb ik dit nou niet bedacht? Als een boek me verrast en me laat zien wat er nog allemaal mogelijk is in een tijd waarin eigenlijk 'alles al eens gedaan' is. Colleen Hoover heeft die gave.

Welke vraag zou je heel graag willen beantwoorden, maar is je nog nooit gesteld?

Olga, zou je Colleen Hoover willen interviewen / vertalen / ontmoeten / mee uiteten willen nemen / een logeerplek willen aanbieden in Nederland?

DUH! * laat alles (zelfs een kind) uit handen vallen *

Yoachims Canon

Door Lis Lucassen

1. 

Met groeiende verbazing kijk ik naar de man achter de piano. Of… eerder, luister ik naar hem. En, toegegeven, ik kijk ook, want er is heel wat om naar te kijken. Dik bruin haar golft over de kraag van zijn overhemd. En dan die lange, sierlijke vingers die de toetsen strelen...
Maar… daar gaat het niet om.
Ik schraap mijn keel. ‘Wie ben jij?’ herhaal ik, iets harder nu en krimp ineen als mijn woorden zijn pianospel overstemmen en tegen de kanten van het overdekte station knalt. Hij is halverwege Pachelbels Canon, het stuk dat me altijd naar de piano toetrekt. Elke ochtend voelt het alsof ik ontwaak in een onbestemde wereld en is het alsof de muziek me roept, alsof hij me roept. Op het punt waarop de muziek aanzwelt en vervolgens naar beneden lijkt te vallen als blaadjes die worden meegevoerd op een dwingend briesje, sluit ik mijn ogen.
Dat doe ik altijd op dat moment en vergeet. De pijn en het verdriet. De dood. Gewoon, alles om me heen. Ik vergeet dat het nog maar net zes uur ’s ochtends is – de wijzers van de grote stationsklok staan lijnrecht tegenover elkaar –  en dat de wereld nog moet ontwaken. Ik vergeet de treurnis die ik met me meedraag, maar eigenlijk nooit onder woorden kan brengen. Het gevoel dat constant aan de oppervlakte ligt en wat me zo beangstigt, dat ik het daar ook liever laat. Ik vergeet het onbehagen, de verbinding met anderen die ik maar niet lijk te kunnen maken. Ik vergeet het zoeken naar iets dat ik nooit echt helemaal lijk te vinden.
Ik vergeet te ademen.
De laatste tonen sterven weg en met een schok gaan mijn ogen weer open. De man draait zich om en glimlacht me vriendelijk toe. Hij gebaart dat ik naast hem op het bankje moet zitten en schuift al een beetje op om plaats te maken. Exact hetzelfde als iedere morgen, maar toch ook compleet anders want dit is niet oude Yoachim Miller. Deze pianist is van mijn eigen leeftijd.
Hij kijkt naar me op en even glijdt er een verwarde blik over zijn gezicht. Dan staat hij abrupt op. ‘Excuseer me,’ zegt hij dan. Hij wrijft zijn palm langs zijn bovenbeen en steekt hem dan uit. ‘Mijn naam is Yoachim Miller.’

Lees hier het zomerverhaal van Lis Lucassen

Op woensdag 15 augsustus  hebben we weer een nieuw zomerverhaal voor je. Dan is het de beurt aan Renée Olsthoorn.