Geluksvogels Lizzie en Renate zagen op facebook een actie van Ambo Anthos om het boek De Familie van Noami Krupetsky samen te lezen, gelijk ingeschreven en ze werden uitgekozen. Een boek over een familie dat moet toch wel bij de spot van feelgood horen, zelfs als het gaat om een Maffia familie. En of het past lezen jullie hier.

Over het boek:

De Familie van Naomi Krupitsky is een adembenemende roman over de vriendschap van twee meisjes, dochters van de Italiaanse maffia in naoorlogs Brooklyn. Naomi Krupitsky is de New Yorkse Elena Ferrante!
Sofia Colicchio is een vrije geest, luidruchtig en uitbundig. Antonia Russo is bedachtzaam en observeert de wereld om zich heen. Ze zijn beste vriendinnen en leven in de schaduw van de kring rondom hun vaders: de Familie. Elke zondagavond komt de familie bij elkaar: om te eten, zaken te bespreken, hun band te verstevigen. De verdwijning van Antonia’s vader drijft een dunne maar voelbare wig tussen de vriendinnen. Vanaf hun kindertijd tot ze volwassen vrouwen zijn, echtgenotes, moeders en leiders. Dan wordt op een noodlottige avond hun loyaliteit zowel aan elkaar als aan de Familie op de proef gesteld... Slechts één van beiden kan de trekker overhalen voor het te laat is. De Familie van Naomi Krupitsky is een loepzuiver portret van een intense vriendschap tussen twee vrouwen. Ze leven binnen de verstikkende mores van de maffia, tegen de achtergrond van een buurt en een stad die volop in beweging zijn. Voor de fans van de Napolitaanse romans van Elena Ferrante.

Wat vind je de indeling van het boek?

Lizzie: Ik haat (sorry) boeken die ingedeeld zijn in delen en die dan geen hoofdstukken bevatten. Ik ben namelijk een echte hoofdstuk lezer, zeker in mijn middagpauze of voor het slapengaan vind ik het leuk om van hoofdstuk naar hoofdstuk te lezen. Ik stop gewoon niet graag halverwege iets. En hier waren er geen hoofdstukken, maar vijf boeken. Dat was voor mij een echt minpunt, maar kan voor andere lezers net een pluspunt zijn. 

Renate: Ik ben wel echt groot fan van korte hoofdstukken of hoofdstukken die je, net als wat Lizzie zegt, kan lezen in je pauze. Dat was hier niet het geval, dit was gewoon ingedeeld in vijf boeken wat ik in het begin ook een beetje vreemd vond. Ik dacht namelijk dat we daardoor enorme sprongen in de tijd gingen maken, maar dat viel erg mee.

Heb je meer gemeen met Sofia of met Antonia?

Lizzie: Hier heb ik even over moeten nadenken. Eigenlijk een mengeling van alle twee. De gedrevenheid die Sofia heeft kan ik bij mezelf ook wel terug vinden. Maar aan de andere kant het feit dat Antonia goed wil doen voor alles en iedereen, daar herken ik mezelf ook in. 
Dus voor mij een combinatie van ide twee. Elk op zichzelf zijn het twee zeer sterke vrouwelijke personages die tot de verbeelding spreken van de lezer en waar heel veel mensen zich mee zullen kunnen identificeren. 

Renate: Dat is toch best moeilijk. In het begin dacht ik echt vooral Antonia, dat muurbloempje-achtige herkende ik erg van haar. Dat je rustig jezelf kan terugtrekken met een boek, maar vooral ook dat ze heel zorgzaam was en altijd voor andere en dan met name Sophia klaarstond herken ik wel. Uiteindelijk lijk ik meer op Antonia dan Sophia, al herken ik daar wel haar wil om dingen te doen en werken wel in.

Maffia en een beetje feelgood gaat dat samen?

Lizzie: Zeker en vast! In dit boek was het een geslaagde combinatie. Het bevatte ook alle ingrediënten die je verwacht van een roman, drama, liefde, vriendschap, verraad... Alles kon je er in terug vinden. Het is eens je in het verhaal zit helemaal genieten!

Renate: Ja dat denk ik wel, want dit boek gaat vooral over de vriendschap tussen Antonia en Sophia en het had dan ook alles wat je eigenlijk zoekt in een verhaal, liefde, verraad, hoop, vriendschap en dan hoe het reilt en zeilt binnen een Maffia familie, past heel goed samen, een soort Godfather van Mario Puzo maar dan meer over de vrouwelijke kant binnen de Maffia.

Hoe is de geschiedenis uitgewerkt in het verhaal?

Lizzie: Heerijk is de geschiedenis in dit verhaal. Zeker ook het feit dat de oorlog zo'n grote rol in het verhaal speelt is een pluspunt. Ook de "onderdrukking" van de vrouw komt mooi aanbod en hoe er mee omgegaan werd. Je merkt ook aan dit boek dat we er toch als vrouw goed op vooruit gegaan zijn. Zoals Renate het verwoorde in onze communicatie: ze hadden een recht en dat was het aanrecht. Ik had dit nog nooit gehoord maar vond dit zo geweldig bij het boek passen, dat ik het hier ook gewoon moet benoemen. We krijgen tijdens het lezen ook een goede les van hoe een maffia familie in elkaar zit en hoe de hiërachie eruit zag. 

Renate: Er zat veel meer geschiedenis in dit verhaal dan ik had verwacht, de opkomst van de Tweede Wereldoorlog kwam er ook in voor, hoe er in die tijd naar gekeken werd, maar ook wat dat met zich meenam, voor de een kwamen er nieuwe mogelijkheden, voor de ander veel pijn met de oorlog in Europa.
En net als wat Lizzie zegt over de rol van vrouwen in die tijd, die hadden namelijk eigenlijk niet echt een stem, alles werd voor ze bepaald, wat mij deed denken aan het feit dat vrouwen vroeger vaak maar één recht hadden en dat was het aanrecht.
Ook de opkomst van zo'n Maffiafamilie vond ik mooi om te lezen, ook hoe dat voor hun ouders/grootouders was om naar Amerika te emigreren, je kreeg daar een goed beeld van.

Wat vond je in totaliteit van het boek?

Lizzie: Ik moest echt in het boek komen, het duurde toch wel een vijftig- tal pagina's eer het boek mij te pakken had. Eens dat gebeurd was kon ik het boek zeer moeilijk opzij leggen en moest ik weten hoe het afliep en hoe het verdere verloop was van de twee dames. Het is vooral de manier waarop het verhaal geschreven is die mij ingepalmd heeft en waardoor ik een band kreeg met het boek en de schrijfster. 
Het einde van het boek doet hopen dat er nog een tweede deel komt en moest dit het geval zijn dan ga ik deze zeker lezen. Ik raad het boek zeker aan en niet op te geven wanneer je er niet direct inzit. Het is echt de moeite waard om verder te lezen. 

Renate: Het duurde echt een hele tijd voordat het boek mij echt kon pakken, maar zo gauw de Tweede wereldoorlog om de hoek kwam kijken, kon ik het verhaal niet zo goed meer wegleggen, en dat is gebleven tot het einde. Ik vond het erg interessant om te lezen over twee vrouwen die al van kleins af aan een enorme vriendschap hebben soms ook tegen wil en dank, maar wel altijd probeerde om er het beste van te maken. Eigenlijk had dit verhaal echt alles waar ik van hou, geschiedenis, liefde en spanning, want sommige stukken waren best spannend. Aan het einde wil je toch weten hoe het nu vooral verder gaat met Sophia.
Wel moet je het even de tijd geven om in het verhaal te komen, maar daarna zul je niet teleurgesteld zijn!

Hebben we jullie nieuwsgierig gemaakt naar het boek? Laat het ons weten in een reactie onder deze blog.