Vandaag helaas alweer het allerlaatste zomerverhaal. Maar het genieten van deze lange, lome zomer is hiermee nog niet afgelopen. Je hebt nog twee winacties van ons tegoed. Dus blijf onze pagina in de gaten houden.

Het laatste zomerverhaal is geschreven door onze eigen Marleen Ziemerink. En natuurlijk stelden wij ook haar vijf vragen om haar (nog) beter te leren kennen.

Wie is Marleen in 3 woorden?

Nieuwsgierig, creatief en sociaal.

Wat is je favoriete schrijfplek?

Eigenlijk kan ik overal wel schrijven. Of het nu met mijn laptop op de bank is, aan de keukentafel of in de trein, het maakt me helemaal niets uit! Wel heb ik dan vaak een leuke playlist in mijn oren zodat ik niet heel erg door mijn omgeving wordt afgeleid. Ook vind ik het leuk om bijvoorbeeld ergens anders te gaan schrijven, bijvoorbeeld in een gezellig koffietentje. Fijne koffie, misschien een lekker broodje en de mogelijkheid om af en toe een beetje om je heen te kijken en iets anders dan je eigen muren thuis te zien. Sounds pretty perfect. 

Waar haal je je inspiratie vandaan?

Ik vind dit een beetje een lastige vraag, omdat ik in principe nog geen enkel (fictief) werk ergens heb gepubliceerd. Voor mijn korte verhalen hier op Hebban, de vele verhalen in mijn hoofd en de artikelen hier voor de Feelgood Club en mijn eigen blog www.favoritez.nl haal ik echter overal inspiratie vandaan. Dingen die ik tegenkom kunnen tot een bepaalde scène leiden of tot een bepaald artikel. Overal dus eigenlijk! 

Wanneer is een boek voor jou geslaagd?

Ook een lastige vraag omdat ik (nog) geen boek heb uitgegeven. Echter zou ik denken dat een boek voor mij af is als ik er niets groot meer aan zou willen veranderen. Ik kan me voorstellen dat je altijd wel iets kleins zou willen veranderen, maar als alles voor je gevoel klopt, lijkt het mij geslaagd. Daarnaast zou het ook leuk zijn als mensen het ook daadwerkelijk zouden lezen! ;) 

Welke vraag zou je heel graag willen beantwoorden, maar is je nog nooit gesteld?

Ook al zo’n lastige vraag! Ik vind de rubriek in het tijdschrift LINDA. ‘Stom’ altijd heel erg leuk om te lezen. Hierin worden door bekende mensen een aantal dingen genoemd die zij stom vinden. Soms fantaseer ik wel eens wat antwoorden die ik daar zou geven, bijvoorbeeld afwassen, autorijden, de belichting in pashokjes en natuurlijk het wachten op nieuwe delen in je favoriete series! 

De beschermengel die een dag vrij nam

Door Marleen Ziemerink

 ‘Ik ben blij dat je beschermengel vandaag een dag vrij heeft genomen,’ mompelde ik zacht. Voordat ik mijn lippen op zijn mond drukte zag ik nog net dat hij glimlachte en toen – eindelijk – kuste ik hem.
Je zal nu wel denken, eindelijk? Ja, eindelijk, ik heb de hele dag moeten wachten voordat ik eindelijk zijn zachte lippen mocht kussen, maar ik wilde hem niet al te veel opschrikken na de verschrikkelijke ochtend waarmee zijn dag begon. Natuurlijk snap je er nu nog steeds niet zo veel van, dus laat ik bij het begin beginnen. We spoelen even 13 uur en 38 minuten terug, het moment dat deze fantastische jongen mijn leven binnen liep. Nou meer viel, maar dat zal je zo wel merken.

Ik zat, zoals bijna elke ochtend deze zomer, op het terras van mijn favoriete koffietentje. Hoewel ik sinds een aantal maanden een heel fijn en vooral luxe koffiezetapparaat in mijn keuken heb staan, gaat er niets boven een vers gezette bak koffie van de toko om de hoek. De zomer was voorbijgevlogen en ik had een heerlijke tijd beleefd zonder het studeren. Maar goed, terug naar deze ochtend.
Ik wilde net een slok van mijn hemelse ontbijt nemen toen er een jongen letterlijk voor mijn voeten viel. Het enige wat ik nog zag was een bos zwarte krullen en twee witte sneakers die half de lucht in staken. Ik kan je zeggen, die koffie heeft het niet gered tot aan mijn mond. De ene helft eindigde ergens op mijn kleding en de andere helft werd koud in het kopje. Eeuwig zonde, maar ik kreeg er wel een fantastische dag voor terug.
‘Wauw, gaat alles wel goed met je?’ Ik boog voorover en pakte de vreemdeling bij zijn ellenboog. Het was allemaal zo ontzettend snel gegaan dat ik geen idee had waar hij eigenlijk vandaan was gekomen. Mijn adem stokte letterlijk in mijn keel toen de jongen zich omdraaide en me aankeek. Jezus, hij was knap. Zijn ogen waren blauwer dan blauw en hoewel hij net een enorme smak had gemaakt – waar ik me overigens dood voor zou schamen als het mij was gebeurd – kijkt hij me met een enorme grijns aan. Voor ik het wist zat hij rechtop met mijn hand nog steeds op zijn ellenboog. Oké, dat was een beetje gênant.

Lees hier het zomerverhaal van Marleen Ziemerink