Eindelijk was het zover: we gingen samen met vier vrienden van de Feelgood Club de Duitse auteur Mechtild Borrmann bij Uitgeverij A.W. Bruna ontmoeten. We hadden zo’n anderhalve maand geleden al een vooruitleesexemplaar van haar roman Oorlogskind gekregen. In onze groepsrecensie kan je lezen hoe enthousiast wij over het boek waren. Nu konden we daar met de auteur volop over van gedachten wisselen. We hadden er zin in!

- door Helma –

Renate, Marieke en ik komen onder het motto beter te vroeg dan te laat een half uur voor het afgesproken tijdstip aan. We worden hartelijk ontvangen en krijgen een heerlijk kopje thee aangeboden in de zonnige Amsterdamse binnentuin van de uitgeverij. Janneke voegt zich al snel bij ons en ook Tanneke, Sandra, Francisca en Chantal, die van de Thriller Club een uitstapje naar de Feelgood Club maakte, laten niet lang op zich wachten. Voor Diana verliep de reis een stuk minder voorspoedig. Nadat ze halverwege gestrand was met haar auto zat er voor haar niets anders op dan met de sleepwagen weer huiswaarts te keren.

Om klokslag vier uur stapt Mechtild Borrmann binnen en kan het ‘officiële’ gedeelte beginnen. We maken er een gewoonte van om te starten met het overhandigen van een typisch Nederlands cadeautje in Hebban-sferen: een knalroze houten tulp, voorzien van een Hebban-kaart waarop de auteurs, als ze weer thuis zijn, ons online kunnen terugvinden. En dat geeft ons direct de mogelijkheid om even kort te vertellen over Hebban in het algemeen en de Feelgood Club in het bijzonder.

Mechtild voelt zich vanaf het begin op haar gemak in ons feelgood gezelschap en voor wat betreft ons roestige Duits worden we al snel gerustgesteld. Mechtild heeft enige tijd vlakbij Nijmegen gewoond en verstaat Nederlands. Spreken doet ze het echter niet. Maar voor het geval we het niet kunnen volgen, kunnen we terugvallen op een van de dames van de uitgeverij die vloeiend Duits spreekt en indien nodig kan vertalen.

Bijzondere carrière

Mechtild vertelt over de bijzondere carrière die ze achter de rug heeft, voordat ze besloot auteur te worden. Ze werkte onder andere als dans- en theaterpedagoog, gestalttherapeut en personeelsmanager. Ze woonde 1,5 jaar behoorlijk geïsoleerd op Corsica waar de dichtstbijzijnde winkel zeven kilometer verderop lag en ze alleen iemand sprak als ze een keer per week boodschappen deed. Daar begon ze met schrijven. Na terugkomst in Duitsland opende ze een restaurant, maar na zeven jaar de scepter in haar restaurant te hebben gezwaaid, besloot ze definitief voor het fulltime schrijverschap te kiezen. Ze ontving in Duitsland al de gerenommeerde Friedrich-Glauser-Preis en de Deutscher Krimi Preis. ‘Oorlogskind’ is het eerste boek van Mechtild dat in het Nederlands is vertaald en daarom is als schrijfster nog niet bekend in ons land. Als het aan ons ligt komt daar heel snel verandering in, want het boek werd door ons unaniem enthousiast ontvangen. Ze is uiteraard blij om te horen dat we haar boek zo waarderen. Ze omschrijft haar romans als 'Unterhaltungsliteratur' en dat is ook precies zoals wij allemaal Oorlogskind hebben ervaren. Ze vindt het ook leuk en tegelijkertijd wel een beetje spannend om rechtstreeks met lezers te praten over haar roman en te horen hoe zij het ervaren. Wij op onze beurt vinden het natuurlijk net zo leuk om haar te spreken en vragen te stellen.

Uitgebreide research

Op onze vraag hoe Mechtild op het verhaal van Oorlogskind is gekomen, vertelt ze dat ze sowieso houdt van verhalen met verschillende tijdlijnen, dus ze wilde een verhaallijn in het heden en het verleden. Toen ze tijdens haar research stuitte op de nooit opgeloste 'Trümmermörder' (puinmoorden) in Hamburg besloot ze dit te verwerken in haar roman. Ze verbaasde zich erover dat deze moorden nooit opgelost zijn. Er stierven in die tijd veel mensen, veelal ondervoede vluchtelingen, in de puinhopen van het platgebombardeerde Hamburg, maar deze slachtoffers waren dat duidelijk niet. Een van de vrouwen had zelfs geverfd haar en gelakte nagels. Er zijn indertijd maar liefst 50.000 affiches verspreid en toch heeft zich nooit iemand gemeld met meer informatie.  Dit intrigeerde haar en ze was van mening dat als ze nog getuigen uit deze tijd wilden spreken, ze dat nu moest doen.

Schrijfproces

Mechtild vertelt dat ze na de research een soort synopsis maakt op heel veel post-it notes die ze allemaal opplakt om haar gedachten en ideeën te ordenen. Ze vervolgt lachend dat als ze dan begint met het daadwerkelijke schrijven ze bijna alles toch weer helemaal anders uitwerkt.

Ze vindt het interessant om te horen dat wij het bijzonder vonden om te lezen hoe deze naoorlogse periode in Duitsland werd beleefd. Wij kennen de geschiedenis natuurlijk alleen vanuit ons eigen land gezien en we staan er eigenlijk nooit bij stil dat de gewone bevolking in Duitsland ook te lijden heeft gehad van de oorlog en grote armoede heeft gekend. Wij vonden het ook zo mooi dat ondanks alle armoede, het kleine jongetje dat vlakbij een van de dode vrouwen gevonden wordt, als eigen zoon wordt opgenomen in het gezin. Mechtild vertelt dat dit waarschijnlijk in die tijd heel vaak daadwerkelijk gebeurd is. Wezen werden opgenomen in gezinnen en omdat de officiële papieren vaak verloren waren gegaan, werden ze gewoon als eigen kind ingeschreven. Dit verlies van papieren werd aan de andere kant ook gebruikt door oorlogsmisdadigers die onder een valse naam verder gingen met hun leven en nooit voor hun daden zijn gestraft. Dat wilde ze ook in haar boek onder de aandacht brengen.

Als we vertellen dat we het einde van het boek heel verrassend vinden, reageert ze blij dat ze dan in haar opzet geslaagd is. Als het gesprek op de cover komt, zegt ze dat ze stiekem de Nederlandse cover mooier vindt dan de cover van het Duitse boek. En daar zijn wij het unaniem mee eens.

Nieuwe roman

We willen natuurlijk graag weten of Mechtild al bezig is met een nieuw boek en ze vertelt dat ze al volop met de research bezig is. Het zal gaan over een smokkelroute tussen Duitsland en Nederland net na de Tweede Wereldoorlog.

En dan is het alweer tijd voor de foto’s en natuurlijk het signeren van het boek. We vonden het leuk om Mechtild persoonlijk te ontmoeten en met haar over haar mooie boek te spreken.

We nemen hartelijk afscheid van Mechtild en van de dames van Uitgeverij A.W. Bruna, die deze interessante en gezellige middag voor ons hebben geregeld!  Tot slot worden we door de uitgever nog verrast met een mooie goodiebag met Carol Drinkwaters roman Een vergeten zomer en een preview van Het zwembad van Libby Page.

Bedankt Uitgeverij A.W. Bruna! We hebben genoten.