Een cover waar je oog gelijk opvalt dat is het geval bij De laatste libelle van Kim Michele Richardson, een cover waar je gelijk verliefd op wordt en die je nieuwsgierig naar maakt naar dit verhaal, maar was dat verhaal net zo mooi als de cover?

- door Renate -

Over De laatste libelle

De laatste libelle van Kim Michele Richardson is een ontroerende historische roman voor fans van Kate Quinn en Delia Owens.

Het is 1936. De 19-jarige Cussy Carter leeft eenzaam in de bossen als de laatst overgebleven vrouw van een geslacht van blauwe mensen uit Kentucky. Om uit haar isolatie te ontsnappen, besluit ze boekkoerier te worden in dienst van de overheid. Op haar trouwe muilezel rijdt ze langs een gevaarlijke route om boeken te bezorgen bij verarmde heuvelbewoners. Onderweg maakt ze nieuwe vrienden, maar krijgt ze ook te maken met vijandigheid van andere bergbewoners, die haar vanwege haar huidskleur en liefdadigheid wantrouwen…

Kim Michele Richardson werd bij het schrijven van deze veelkleurige roman geïnspireerd door de blauwe Fugate-familie en de dappere paardkoeriers die tijdens de Grote Depressie de meest afgelegen inwoners van boeken voorzagen. De roman is inmiddels al in meer dan twaalf talen vertaald.

Mijn mening

De laatste libelle was een mooi verhaal, maar toch anders dan ik had verwacht al kan ik dat niet precies benoemen. Ik heb er in ieder geval wel weer interessante feiten van opgestoken. Zo wist ik bijvoorbeeld niet dat er blauwe mensen waren en dat die dus echt bestonden.

Het verhaal speelt zich af in een tijd dat er meer dan genoeg gebeurde in Amerika, met maatschappelijke thema's als rascisme, ddiscriminatie, de plaats van de vrouw en wat er van haar verwacht werd. Het geeft een goed beeld van hoe het leven was, zeker als je net als Cussy Carter anders dan anders was.

De liefde voor boeken spat van de bladzijdes af met een mooie boodschap: ook als je weinig hebt is het heel erg belangrijk om aan boeken te kunnen komen, omdat het je zoveel geeft. Het is mooi dat Cussy met haar werk de liefde voor boeken aan anderen doorgeeft en op deze manier ook helpt bij hun ontwikkeling.

Cussy is een leuke vrouw die zich niet in een keurslijf laat stoppen,, ondanks dat haar vader zijn best om een echtgenoot voor haar te vinden om haar verzorgd achter te latern. Haar verhaallijn is mooi en indrukwekkend, want wat is ze een krachtige vrouw. Ze gaat vol voor haar werk om per paard boeken te bezorgen bij bergbewoners die een vrij zwaar en geïsoleerd leven hebben. Hun verhalen laten je dan ook niet onberoerd. Het het echt wat met je als je leest over de erbarmelijke omstandigheden waarin die mensen leefden en hoe zwaar het leven toen was als je de pech had dat je wiegje op die plek stond.

Ondanks dat het allemaal best heftig klinkt, wordt het nergens te zwaar. Het is een mooi en interessant rond een bijzondere jonge blauwe vrouw die haar weg zoekt in het leven, de liefde heeft gevonden in het werk wat ze doet en voor iedereen probeert klaar te staan.

Het is een goede keuze van Richards om voor dit onderwerp te kiezen en zo de wereld kennis te laten maken met mensen die echt blauw waren en duidelijk te maken waarom dat was.

Met haar fijne schrijfstijl trok ze me direct het verhaal in. Ik vond het zo boeiend dat ik het lastig vond om te stoppen met lezen.

Vergeet ook zeker niet het nawoord van de schrijfster te lezen. Erg interessant omdat ze daarin het een en ander uitlegt over waar ze haar inspiratie voor dit verhaal vandaan heeft en wat voor ziekte het was. Echt de moeite waard om te lezen.

Richardson heeft met dit boek een debuut geschreven dat zeker naar meer smaakt. Hopelijk schrijft ze nog meer van dit soort verhalen, waarin ze verder kan groeien als schrijver. Ik blijf haar zeker volgen!

Zijn jullie benieuwd naar dit verhaal?