Op 1 april was ik bij de boekpresentatie van Nu we hier toch zijn, het nieuwste boek van Chantal van Gastel. Het evenement vond plaats bij De Boekerij in de Mondriaantoren in Amsterdam. En dat is al een feestje op zich, want het is daar echt genieten van een prachtig uitzicht over Amsterdam. Jammer genoeg werkte het weer die dag niet helemaal mee, want door het druilerige weer kon je niet zo heel ver kijken.

- door Renate - 

Maar ik was er natuurlijk niet voor het uitzicht, hoe mooi ook,maar voor de boekpresentatie van Nu we hier toch zijn. Na de nodige versnaperingen kon het officiële programma beginnen.

Chantal werd geinterviewd door haar zus Priscilla. Wat misschien niet iedereen weet is dat zij samen met Priscilla onder het pseudoniem Céla van Gastel de roman Vaarwel Roscoe, waarvan de filmrechten al verkocht waren voor verschijning, heeft geschreven. Priscilla vroeg haar natuurlijk van alles over het nieuwe boek, ook las Chantal een stukje voor uit haar nieuwe boek, vertelde ze waar haar inspiratie voor dit verhaal vandaan kwam, maar ook wat ze van haar verfilmingen vond en hoe dat tot stond kwam.

Na het officiële gedeelte werden we in groepjes zelf aan het werk gezet met een soort escaperoom opdracht: heel origineel en leuk bedacht. De winnaar kon naar huis gaan met een mooie prijs, maar helaas vielen we met ons groepje buiten de prijzen. Haha, en ik dacht nog wel dat we heel goed en heel snel bezig waren geweest, maar ja, toch niet het snelst.

Daarna nam Chantal alle tijd om het boek te signeren. Behalve dat je de auteur in levende lijve ontmoet, altijd leuk, vind ik het altijd een leuk extraatje als het boek gesigneerd is. Ik kan dus weer een nieuwe aanwinst een mooi plekje geven in mijn 'gesigneerde boeken'-kast.

Over Nu we hier toch zijn

Soms brengt een verkeerde afslag je precies op de juiste bestemming

Al tien jaar lang neemt Audrey elke dag dezelfde route naar haar werk. Zodra ze de rotonde naar het parkeerterrein nadert, verandert ze in Audrey van HR. Die Audrey is gemotiveerd en betrouwbaar, drinkt groene thee en maakt iedere dag to-dolijstjes. Maar eigenlijk staat ze op instorten.

Elke ochtend wordt het moeilijker om uit bed te komen; ze gebruikt de snoozefunctie steeds vaker. En telkens als ze de rotonde ziet verschijnen, stelt ze zich voor hoe het zou zijn om gewoon door te rijden en een ander leven te beginnen. Groots en meeslepend, zoals in haar lievelingsfilms. Maar in plaats daarvan doet ze wat er van haar verwacht wordt. En niemand die het doorziet.

Tot die maandagochtend dat ze Lynx ontmoet. Hij is de gevel aan het schilderen en weet vanaf de steiger steeds haar aandacht te trekken. Zijn ‘leven in het nu’-mentaliteit wakkert iets in haar aan. Voor één keer besluit Audrey te doen wat ze altijd al wilde. Ze belandt in Parijs. Alleen en zonder plan. Maar misschien is dat precies wat ze nodig heeft…

Mijn mening

Allereerst wat een prachtige cover! En hoe gaaf dat de schutbladen routes in Parijs weergeven. Je krijgt direct zin om het boek in te duiken en je samen met Audrey in het Parijse leven te storten.

Het was alweer een tijdje geleden dat ik een boek van Van Gastel las en ik had er ook echt wel weer zin in. Meestal trekt ze me direct het verhaal in, maar nu moest ik er eventjes inkomen. Ik voelde het in het begin gewoon niet met de personages Audrey en Lynx. Beetje gek misschien, maar bij Lynx kwam dat puur door zijn naam waar ik zeker in het begin niet echt aan kon wennen. 

Pas toen Audrey niet op haar werk verscheen maar in Parijs terecht kwam, had het verhaal me te pakken. Door de beeldende, bijna filmische schrijfstijl van Van Gastel kreeg ik tijdens het lezen het gevoel dat ik zelf in Parijs was. Door haar vlotte pen neemt ze je echt mee in het verhaal.

Ik had af en toe de neiging om Audrey een schop onder haar kont te geven en te zeggen "Kom op nou, meid". Maar daarna vond ik haar erg stoer toen ze besloot om gewoon weg te gaan en alles achter te laten om even tot zichzelf te komen. Hoe verder je het verhaal komt, hoe emotioneler het wordt. Het kan niet anders dan dat Van Gastel je weet te raken met wat er zich tussen Audrey en Lynx afspeelt. 
Omdat je het boek daarna toch met een glimlach en een een goed gevoel kunt dichtslaan maakt voor mij duidelijk dat Van Gastel behoort tot de top van de Nederlandse feelgoodschrijfsters.

Wat ik ook mooi vind, zonder teveel te verklappen, is dat ze je laat nadenken over welke keuzes jezelf in bepaalde gevallen zou maken, maar ook dat je na het lezen dankbaar bent dat je zelf niet dat soort keuzes hoeft te maken. Het is fijn dat ze dit een rol in het verhaal geeft en ze het daardoor bespreekbaar maakt.

Wat ook erg gaaf is, is dat de wandelingen die Audrey in Parijs maakt, achter in het boek uitgeschreven zijn en dat op de binnenzijdes een plattegrond van Parijs staat. Je zou het boek gewoon mee moet nemen als je naar Parijs gaat. Dit zijn leuke extraatjes! 

Na de verfilming van Zwaar verliefd, Zwaar beproefd en Ik wist het vraagt dit verhaal ook echt om een verfilming, ook al speelt het verhaal al lezende zich al als een film voor je ogen af.

Zijn jullie ook fan van de boeken van Chantal van Gastel?