Ondanks dat het minder warm is, gaat het genieten van deze lange, lome feelgood zomer gewoon nog even door.  Dat blijven we natuurlijk doen met heerlijke feelgoods waarmee je even lekker kunt ontspannen en je in een andere wereld kunt wanen. Dus ook als de regen (soms) met bakken uit de hemel komt vallen gaat de zomer op onze pagina gewoon door., want speciaal voor onze pagina schreef een aantal feelgood auteurs een fijn zomerverhaal.

Vandaag is het de beurt aan Renée Olsthoorn. We legden haar vijf vragen voor om haar (nog) beter te leren kennen.

Wie is Renée in 3 woorden?

Een hopeloze romantica.

Wat is je favoriete schrijfplek?

Mijn kantoor, waar ik mezelf heb omringd met mijn favoriete boeken, familiefotootjes en de cadeautjes die ik door de jaren heen van mijn Jane Austen vriendinnen uit alle windstreken heb mogen ontvangen.

Waar haal je je inspiratie vandaan?

Uit mijn eigen leven. Veel van wat ik schrijf is echt gebeurd, ook al verwerk ik die elementen meestal in een compleet andere context. Daarnaast zijn Jane Austen en modern romance schrijfster Kristan Higgins belangrijke inspiratiebronnen voor mij: ik ben dol op hun (onderkoelde) humor. Verder worden menselijke tekortkomingen in hun romans niet uit de weg gegaan, wat de geloofwaardigheid van de personages bevordert.

Wanneer is een boek voor jou geslaagd?

Een boek is voor mij geslaagd als ik het niet kan wegleggen en er zelfs zo aan verslingerd ben dat ik in bad doorlees, op de wc of zelfs aan tafel. Om daarvan een paar te noemen: Wuthering Heights van Emily Brontë, Lady Chatterley's Lover van D.H. Lawrence, Oorlog en Vrede van Lev Tolstoj, de Outlander reeks van Diana Gabaldon en, last but not least, Pride and Prejudice van Jane Austen.
Dat betekent overigens niet dat boeken die ik wél even kan wegleggen niet geslaagd zouden zijn. Als de intrige me boeit (die moet spannend zijn, overigens niet in de zin van 'eng'), en ik de personages geloofwaardig vind, lees ik gretig door.
Een boek moet me raken: het moet me ontroeren, boos maken, hartkloppingen bezorgen of, omgekeerd evenredig, me aan het lachen of zelfs aan het schaterlachen maken.
En last but not least: een boek is voor mij geslaagd als het met zorg is geschreven. Ik hecht aan mooie vloeiende zinnen en kan me ergeren aan gebrekkige of al te simplistische zinsbouw.

Welke vraag zou je heel graag willen beantwoorden, maar is je nog nooit gesteld?

Heb je last van manies? 

Ja, ik kan compleet gegrepen zijn door een bepaalde schrijver of schrijfster en moet, echt móét dan ook alles van hem of haar lezen. Bovendien wil ik in zo'n geval ook nog eens alles over de persoon te weten komen. En als ik denk alles te weten wat er te weten valt, is de manie voorbij, meestal voorgoed.

Misverstand aan het strand

Door Renée Olsthoorn

Introductie

In mijn debuutroman De Franse slag heeft thuiszorgster Els Weesjes, de beste vriendin van hoofdpersoon Eva Boterenbrood, weinig geluk in de liefde. Daar komt verandering in als ze Nick Zonneveld ontmoet in de trein naar Parijs. In dit korte verhaal, een zgn. spin-off van `De Franse slag', gebeurt er iets wat de relatie tussen Els en Nick héél even doet wankelen, en zeker aangehaald zal worden in het vervolg, Josefiens Zevende Hemel.

`Je hebt toch een sleutel?' riep Els Weesjes vanuit de slaapkamer van haar tweekamerappartementje in hartje Den Haag. Net toen ze haar thuiszorguniform aan het verwisselen was voor een strakke jeans met een nog strakker topje werd er aangebeld. Verdorie, hij is veel te vroeg! Maar waarom gebruikt hij de sleutel niet die ik hem heb gegeven?
Het was half een, haar dienst zat erop, en ze had over een half uur een lunchafspraak met Nick Zonneveld, de ICT-er die ze in de trein naar Parijs had ontmoet, en met wie ze alweer zeven maanden, drie dagen en - Els keek op haar horloge - twaalf uur en dertig minuten datete. En niet zomaar datete, lékker datete! Lekkerder dan lekker... Oh yeah!
Nadat het haar eindelijk was gelukt de broek over haar dijen omhoog te schuiven, deed ze languit liggend op haar bed verwoede pogingen om de rits dicht te krijgen.
`Poe, poe, dat viel niet mee,' mompelde ze. Zonder kleerscheuren en met een (noodgedwongen) aangespannen buik stond ze ietwat ademloos van haar bed op. Missie volbracht. Vervolgens trok ze het nauwsluitende topje over haar hoofd aan, want ze wist hoe Nick haar boobies apprecieerde, zoals hij ze noemde.
Opnieuw ging de bel. `Ik kom al!' riep ze ongeduldig. `Wat ben je...' begon ze terwijl ze de deur opendeed.
Het was echter niet Nick die had gebeld, maar een bezorger met een gigantisch boeket veelkleurige zomerse veldbloemen in zijn hand.

Lees hier het zomerverhaal van Renée Olsthoorn

Op vrijdag 17 augsustus hebben we weer een nieuw zomerverhaal voor je. Dan is het de beurt aan onze eigen Marleen Ziemerink.