We genieten massaal van een lange, lome zomer, en het mooie weer houdt voorlopig nog even aan, en daar horen natuurlijk van die fijne feelgoods bij waarmee je even lekker kunt ontspannen en je in een andere wereld kunt wanen. Speciaal voor onze pagina schreef een aantal feelgood auteurs een zomerverhaal.

Vandaag is het de beurt aan Tamara Haagmans. We legden haar vijf vragen voor om haar (nog) beter te leren kennen.

Wie is Tamara in 3 woorden?

Enthousiast, chaotisch, gek.

Wat is je favoriete schrijfplek?

Als er maar zon is is het meteen mijn favoriete schrijfplek.

Waar haal je je inspiratie vandaan?

Uit dingen die ik hoor, dingen die ik zie, dingen waar ik over droom om dingen die mensen me vertellen. Overal vandaan eigenlijk.

Wanneer is een boek voor jou geslaagd?

Als iemand me tijdens het lezen drie keer moet roepen voor ik ze hoor.

Welke vraag zou je heel graag willen beantwoorden, maar is je nog nooit gesteld?

Of ik zin heb om naar het boekenbal te komen. 

En dan zou mijn antwoord een hartgrondig JA zijn.

Een midweek in Limburg

Door Tamara Haagmans

Ik kijk twijfelend om me heen en werp dan een verlangende blik op het tafereel voor me. Het terras áchter me zit propvol. Niet zo gek, het is zomervakantie, en ik ben in Limburg. Net als half Nederland, volgens mij. Een paar meter bij me vandaan spuiten fonteintjes uit de grond en er rennen kinderen op blote voeten tussen de stralen door. Toen ik hier net neerplofte om uit te puffen van mijn wandeling door het heuvelland, was het heerlijk koel uitziende water het eerste dat me opviel. Als ik had geweten dat het vandaag vijfendertig graden zou worden, dan had ik in het zwembad gelegen in plaats van die wandeling te maken. Mijn haren plakken langs mijn gezicht en er zitten een paar weinig charmante zweetplekken op mijn jurkje.
De blonde jongen aan het tafeltje tegenover me grijnst als hij mijn blik volgt. ‘Ik wil er ook altijd inspringen en me dan voorstellen dat niemand daar raar van opkijkt, maar ik denk dat het opvalt dat ik een meter groter ben dan de meesten.’
Ik haal mijn schouders op. ‘Staat er ergens dat het niet mag als je geen twaalf meer bent?’
De glimlach om zijn lippen wordt steeds groter.
‘Nee hoor, het staat nergens, maar ik denk wel dat ze je een beetje vreemd aankijken.’
Als hij zijn telefoon pakt en daarin verdiept raakt, neem ik peinzend een grote slok van de ijskoude cola. Wat willen ze doen als ik het wel doe? Me de stad uitzetten? Het zou geen grote straf zijn. Limburg mag dan misschien mooi zijn, het is er ook oersaai. Je houdt óf van wandelen, óf van jezelf kwellen, want een andere reden om naar Vaals toe te gaan is er bij mijn weten niet. Behalve als je zoals ik, een midweek van je ouders cadeau hebt gekregen.

Lees hier het zomerverhaal van Tamara Haagmans

Op zondag 5 augustus hebben we weer een nieuw zomerverhaal voor je. Dan is het de beurt aan Gaby Rasters.