Eiland van geheimen, het tweede boek van de Britse auteur Rachel Rhys, trok direct de aandacht van Helma. Ze had genoten van haar eerste boek en na het lezen van de flaptekst waren Sanne en Renate ook geïnteresseerd. Dus de afspraak voor een trio read was snel gemaakt.

- door Renate, Sanne en Helma -

Over Eiland van geheimen

1957: Iris Bailey vindt haar werk als typiste ondraaglijk saai. Ze woont nog altijd bij haar ouders, in Hemel Hempstead. Ze kan fantastisch tekenen en werkt soms op feesten om daar portretten van de gasten te maken. Ondertussen droomt ze ervan om te kunnen leven van haar kunst. Iris kan haar geluk dan ook niet op wanneer ze door de rijke socialite Nell Hardman uitgenodigd wordt in Havana, om daar te tekenen op de bruiloft van haar vader, een beroemde regisseur uit Hollywood.

Het is een droom die uitkomt om te kunnen ontsnappen naar zo’n exotische stad aan zee. Maar Iris merkt al snel dat de cocktails, bedwelmende geuren en azuurblauwe lucht in Havana iets duisters maskeren. Terwijl Cuba aan de vooravond van de revolutie staat en Iris haar hart verliest aan de getroebleerde fotograaf Joe, ontdekt ze dat iemand in de charismatische Hardman familie een vreselijk geheim verbergt. Kan ze de waarheid ontdekken voor al hun levens op het spel komen te staan?

Over Rachel Rhys

Rachel Rhys is een pseudoniem. Onder haar eigen naam, Tamar Cohen, schrijft ze comtemporary romans en onder de naam Tammy Cohen schrijft ze psychologische misdaadromans. Voor haar historische mysteries Fatale erfenis en Eiland van geheimen, riep ze haar alter ego Rachel Rhys in het leven. Hoewel ze Brits is, is ze geboren in Nigeria. Na gewoond te hebben in Sierra Leone en California streek het gezin neer in Londen waar ze verder opgroeide.

In haar volwassen leven heeft ze vier jaar in Spanje gewoond, maar sinds 2009 woont ze samen met haar partner en kinderen en haar, zoals ze zelf zegt onopgevoede, hond weer in Londen.

Onze eerste indruk

Helma: De cover brengt me direct naar de vijftiger jaren van de vorige eeuw door het kleurgebruik en het kapsel van de vrouw en het badpak dat ze draagt. Het heeft dezelfde uitstraling als het eerste boek en hoewel ze alleen de tijdsperiode en Cuba als gemene deler hebben, is het direct duidelijk dat ze bij elkaar een mooie set vormen. De flaptekst intrigeert me en ik vraag me af wat het gaat worden: een feelgood of eerder een cosy crime? Nadat ik de proloog waarin het dode lichaam van de vermiste actrice Jean Summers uit het water wordt gevist heb gelezen, verwacht ik eigenlijk het laatste.

Renate: Mooie cover. Het is een cover die mij nieuwsgierig maakt: de vrouw in haar badpak die weg kijkt met de tekst erbij die zegt dat ze in een web vol leugens terecht komt in Havana.
Ook maakt het mij nieuwsgierig wat voor verhaal het nu gaat worden. In tegenstelling tot Helma had ik nog geen idee wat ik zou moeten verwachten na het lezen van de proloog.

Sanne: Ik vind de cover erg goed gekozen. De synopsis vertelt het ook, maar als ik die nog niet had gelezen dan wist ik bij het zien van het omslag gelijk dat het zich afspeelt in de jaren vijftig. Ik krijg een loom, warm en dromerig gevoel. Maar als ik in het proloog lees dat er een moord is gepleegd en de achterflap het heeft over duistere geheimen, dan vraag ik me af wat er van dat dromerige gevoel overeind blijft staan. Het feit dat de schrijfster psychologische misdaadromans en historische mysteries schrijft, doet me vermoeden dat het toch minder romantisch wordt dan de cover me in eerste instantie liet denken.
Trouwens, wat me in de omschrijving van het verhaal gelijk aantrok is het feit dat de hoofdpersoon goed kan tekenen. Daarover heb ik, voor zover ik me kan herinneren, nog niet eerder gelezen. Ik ben benieuwd welke functie dat krijgt in het boek!

Vertelperspectief

Het is geen ik-roman, maar we krijgen het verhaal voornamelijk mee vanuit het perspectief van de wat naïeve Iris afgewisseld met brieven van tante Sap aan oom Cyp.

Helma: Juist omdat de nadruk op Iris ligt, die van de ene dag op de andere dag terechtkomt in de Amerikaanse jetset, kan je je samen met haar verbazen over hoe ze met geld strooien in het arme Cuba waar de bevolking omkomt van de honger. De brieven lijken te gaan leiden naar het geheim dat Iris op het spoor komt. Een leuke afwisseling waarbij je je zeker in het begin afvraagt wie tante Sap en oom Cyp zijn.

Renate: Het gaf een goed beeld van hoe Iris de wereld zag en hoe gek het eigenlijk moet zijn als je ergens terecht komt waar ze echt geld uitgeven als water wat in een schril contrast staat hoe het leven voor Iris is, maar vooral als ze het vergelijkt met hoe de Cubanen het zelf hadden. Slecht.
Ik vind het mooi dat je op deze manier wat mee krijgt tussen de verschillen van rijk en arm.

Sanne: Doordat het verhaal alleen vanuit Iris wordt verteld, krijg je natuurlijk ook alleen mee wat zij ziet en ervaart. Dat houdt het geheel zeker in het begin vaag en duister. Ze heeft geen idee in wat voor wereld ze terecht komt als ze naar Havana afreist. Ze had zich niet gerealiseerd hoe de jetset in elkaar steekt. Hoe de familiebanden van het aanstaande bruidspaar zijn wist ze ook niet én ze had ook geen idee van de situatie in Cuba en de rebellen van die tijd. Ze gaat er behoorlijk onwetend in. De afwisseling met de brieven tussen ene Sap en Cyp vond ik vooral in het begin erg verwarrend, maar geven mondjesmaat wel meer informatie.

Sfeer, setting en schrijfstijl

Cuba staat aan de vooravond van de revolutie. Ondertussen lijkt er voor de Amerikaanse rich en famous met hun decadente leven nog geen vuiltje aan de lucht terwijl ze zich in het huis van multimiljonair Bruce Bonini, klaarmaken voor het huwelijk van het jaar van sterregisseur Hugh Hardman met de piepjonge actrice Lana Mickelson.

Helma: Door de soepele, beeldende schrijfstijl kwamen de broeierige sfeer van Cuba waar de revolutie niet lang meer op zich zal laten wachten tot leven. Dat geldt ook voor het decadente leven van de bruiloftsgasten en de beklemmende zweem van maffiapraktijken die rond Bruce hangt. Dat het echt een andere tijd is komt onder andere naar voren in hoe de vrouwen worden behandeld. Dat de baas van Iris doodleuk meedeelt dat ze nieuwe vrouwelijke medewerkers op hun uiterlijk beoordelen.

'Het is maar een dolletje. Dat doen we met alle nieuwe meisjes. Een vragenlijstje dat we op het kantoor laten rondgaan. Natuurlijk deel ik de resultaten niet altijd met de betrokken jongedames, om voor de hand liggende redenen, maar een acht is niets om u voor te schamen.’ Als hij haar blik verkeerd uitlegt voegt hij eraan toe: ‘En als u iets meer lacht, zou het weleens een negen kunnen worden.’

Nou ja! Als dat nu gedaan zou worden, zou je meteen een proces aan je broek hebben.

Renate: Ze heeft een fijne manier van schrijven. Ze houdt je continu in het verhaal. Doordat je door haar echt voor je kunt zien hoe Havana eruit ziet, hoe de personages eruit zien, zelfs de kleding kon ik ook zo voor mij zien. Ook kun je voelen dat er van alles aan het gebeuren is met de revolutie die op handen is.
De tijd waar het verhaal zich afspeelt is goed neergezet en geeft je echt een beeld van hoe het leven daar was, en hoe er tegen vrouwen aan werd gekeken. Al heb ik niet per se het idee dat er veel veranderd is .

Sanne: In tegenstelling tot Helma en Renate had ik erg veel moeite om in het verhaal te komen doordat ik de schrijfstijl niet prettig vond. De gedachtes en monologen die Iris met zichzelf heeft zijn heel lang(dradig). Zinnen bestaan uit meerdere bijzinnen, zijn heel bloemrijk en bevatten veel namen. Ik kon er geen soep van koken en maar moeilijk mijn aandacht bij het verhaal houden. Op een gegeven ontmoette ik een zin van 120 (!) woorden. Wat had ik nou eigenlijk gelezen? Ik heb hele stukken opnieuw gelezen, omdat ik geen idee had wat er nou eigenlijk werd verteld. En zeker als het om een raadsel of geheim gaat heb ik in het begin van zo'n boek sterk het gevoel dat ik niets mag missen. Ik werd daar onrustig van. Toen ik in de gaten kreeg dat veel wat er verteld werd niet essentieel was voor het verhaal, ben ik meer diagonaal de bladzijdes gaan lezen. Maar ik vond dat het erg traag bleef.
Ik ben het wel met ze eens dat je een duidelijk beeld krijgt van de sfeer van die tijd. Het feit dat het heel broeierig is in Cuba voel je bijvoorbeeld ook in het verhaal. Dat vind ik knap gedaan!

Personages

Er komt een flink aantal personages voorbij, die allemaal hun rol in het verhaal komen opeisen.

Helma: De belangrijkste was voor mij uiteraard Iris. Helemaal geloofwaardig in haar doen en laten vond ik haar niet. Ze is behoorlijk naïef, maar onderneemt ondertussen spannende acties om het geheim waar ze tegenaan liep op te lossen. Alle andere personages hebben allemaal iets verdachts. Ik snap wel dat ze met haar tekentalent wil ontsnappen aan het beklemmende keurslijf waar ze door haar ouders en vriend Peter (Wat een vervelende zelfingenomen kwast trouwens) wordt ingeduwd.
Wat ik erg leuk vond was dat 'Mister Blue Eyes' Frank Sinatra met zijn (toen nog) echtgenote Ava Gardner zijn opwachting maakt bij de bruiloft, zonder dat ze met naam en toenaam worden genoemd. Ik vond dat een leuke toevoeging waarin ze Hollywood en de maffia aan elkaar linkt. Want dat Sinatra vriendschappelijke banden met de maffia onderhield is een behoorlijk hardnekkig gerucht. 

Renate: Er kwamen inderdaad een hoop personages in dit verhaal voor. Nu had ik het zelf het meeste met Iris, Joe en Eugene, omdat dat meer mensen waren net als ik, gewoon van gewone komaf en niet zo hoog in hun bol hadden. Wel is Iris echt heel naïef maar vind het toch stoer dat ze probeert er achter te komen wat er nu is en fat ze het wil oplossen.
Ook had ik al heel vroeg medelijden met Lana, want zo'n leuke man vond ik Hugh niet en Bruce al helemaal niet.

Sanne: Die hoeveelheid personages is, naast de schrijfstijl, waar ik in eerste instantie over viel. Wie was nou wie? Steeds meer kom je over de verschillende mensen te weten en ze hebben allemaal iets mysterieus. Als in een echte detective ga je iedereen verdenken, ze hebben allemaal vreemde trekjes en klappen van de molen gehad.
Met hoofdpersonages Iris had ik niet echt veel op, ze was behoorlijk naïef en doet vaak het tegenovergestelde van wat ze zegt, denkt of voelt. Ik was vooral benieuwd naar een van de andere vrouwelijke personages die veel mondainer op me over kwam, maar waarvan al snel het idee wordt gewekt dat ze niet te vertrouwen is...

Conclusie

Nu alles wat er te verklappen valt wel is gezegd, wat is jullie conclusie over het verhaal?

Helma: Ik heb genoten van het verhaal. Ik zat er vanaf het begin helemaal in en speurde samen met Iris naar de oplossing van het geheim. Ik verdacht ongeveer iedereen, omdat ze allemaal wel iets te verbergen hadden. De personages worden allemaal wat uitvergroot, maar dat stoorde me geen moment. Verwacht geen feelgood met uitgewerkte personages, want dat is het absoluut niet. Als je je instelt op een cosy crime met een summiere romantische ontwikkeling in een tot de verbeelding sprekende entourage zal je denk ik niet teleurgesteld worden. Van mij krijgt Eiland van geheimen 4****. 

Renate: Het was dan wel een ander boek dan ik had verwacht, maar dat komt vooral door mezelf, want toen dit boek voorbij kwam was ik in de war met de schrijfster. Ik dacht dat we een boek van Rhys Bowen gingen lezen. Rhys Bowen/Rachel Rhys lijkt in mijn hoofd genoeg om de fout mee in te gaan! Dus moest ik even schakelen. Het boek heeft mij positief verrast. Het was dan minder feelgood en meer mysterie dan ik had gedacht, dus als dit boek een cosy crime is geloof ik dat gelijk.
Het was een leuk en spannend boek. Het maakte mij erg nieuwsgierig naar hoe het zat en heb een hoop lopen speuren tijdens het lezen. Voor mij was het een aangename kennismaking met de schrijfster Rachel Rhys en ik geef het boek 4****.

Sanne: Pfoeh, ik vind het een lastig boek. Minder feelgood dan je misschien zou denken, maar het mysterieuse in Cubaanse sferen van de jaren 50 had zeker zo zijn charme! De schrijfstijl van Rhys is er niet een waar ik heel erg door werd gegrepen, het plot vond ik loom en ook met de hoofdpersoon had ik weinig op. Het is een prima boek, maar ik denk wel eentje die ik helaas weer snel zal vergeten. Het boek krijgt van mij 3***.

We zijn het niet helemaal met elkaar eens, Helma en Renate hebben genoten van het verhaal, de beeldende schrijfstijl en het speurwerk, terwijl Sanne er een stuk minder van gecharmeerd was. Hebben jullie Eiland van geheimen al gelezen? We zijn benieuwd naar jullie ervaringen met het boek.