Voor Valentijn Vrijdag schrijft het Valentijngenootschap elke week tot aan het Valentijnfestival van 10 februari een gastcolumn. Deze week wordt de column geschreven door Simone Foekens. Simone won vorig jaar de Valentijnprijs en speciaal voor ons blikt ze nog een keer terug op deze bijzondere ervaring. Hoe was het voor haar om de prijs te winnen?

- door Simone Foekens -

Terugkijken

Morgen is het Valentijnfestival en wordt de Valentijnprijs 2018 uitgereikt. Wat een spannende dag voor de genomineerden!

Ik herinner me het nog goed van vorig jaar toen mijn roman Schelpenwit een van de genomineerde titels was. Wat was het een verrassing toen de shortlist bekend werd en Schelpenwit daar ook op stond. Tegelijk vond ik het ook een grote eer. Dat mijn boek door de vakjury bestempeld was als een van de vijf beste Nederlandstalige romantische boeken van dat jaar was een geweldig gevoel. Het betekende ook dat er werk aan de winkel was. Dit jaar is de Valentijnprijs puur een juryprijs en is er daarnaast een publieksprijs in het leven geroepen, maar vorig jaar was het nog een soort gecombineerde prijs. De vakjury nomineerde vijf titels, het publiek mocht daarvan de winnaar bepalen.

Dat betekende dat je als auteur bekendheid moest geven aan je nominatie en mensen moest oproepen om te stemmen. Het liefst op jouw boek natuurlijk.

De andere genomineerden – Gerda van Wageningen, José Vriens, Reina Crispijn en Elly Koster – waren geduchte mededingers, zodat ik absoluut geen idee had of ik een reële kans op de Valentijnprijs had.

In de aanloop naar het festival besloot ik, dat ik ook – en misschien vooral – als ik niet zou winnen het gevoel wilde vasthouden dat genomineerd worden al blijk geeft van veel waardering voor je werk en dat het zo een prijs op zich is.

Daarom: Eva, Kirstin, José, Ellen en Martin van harte gefeliciteerd met jullie nominatie. Jullie zijn allemaal winnaars!

Valentijnfestival 2017

Dan wordt het de dag van het Valentijnfestival en komt aan het eind van de dag eindelijk het moment van de prijsuitreiking. Met de andere genomineerden zit ik vooraan en mijn hart klopt als een malle.

Directeur van het CPNB Eppo van Nispen tot Sevenaer zal ook dit jaar de prijs weer uitreiken. Wat we dan nog niet weten is dat het de laatste keer zal zijn, want per 1 februari 2018 heeft hij het CPNB verlaten om algemeen directeur te worden bij het Nederlands Instituut voor Beeld en Geluid.

Eppo van Nispen heeft veel betekend voor het Valentijngenootschap. Hij stond zelfs samen met Greetje van den Berg, Gerda van Wageningen en José Vriens aan de wieg van het genootschap. Sterker nog: zonder hem zou het Valentijngenootschap niet eens bestaan. Ik kan dan ook alleen maar zeggen: ‘Eppo, ontzettend bedankt voor je inzet en toewijding aan het Valentijngenootschap en het allerbeste voor de toekomst.’

Zou dit geen mooi moment zijn om hem als blijk van onze waardering erelid te maken van het Valentijngenootschap?

Terug naar het moment van de prijsuitreiking. Ik zie Eppo van Nispen nog voor ons staan met zijn altijd vrolijke hoofd en dé envelop in zijn handen, die hij langzaam openmaakt.

En dan noemt hij een naam.

Mijn naam.

Ik heb gewonnen!