Het was 2007. Ik startte met een nieuwe opleiding aan het hbo. Een bijzondere keuze om docent te willen worden zeiden mijn klasgenoten op de middelbare hotelschool die ik net afgerond had. Het ging me niet om het docentschap, nee… Ik had een liefde voor de Nederlandse taal en daar wilde ik wat mee. En in dat jaartje werd ik verliefd; op de meesters van de Nederlandse literatuur.

- Door Diana –

Het is grappig om dit te horen als je weet dat ik inmiddels al 3 jaar Hebban recensent ben voor feelgood. In 2007 kwam een simpele roman – zoals ik ze toen noemde – niet mijn huis in. Op mijn boekenplank stonden boeken van Harry Mulisch, W.F. Hermans, Sybren Polet, Arnon Grünberg. In 2009 deed ik mee op een forum met de 999 challenge: lees 9 boeken uit een zelfgekozen categorie. Ik las toen veel van De Grote Drie en was weg van hun boeken.

Toch las ik toen ook al chicklits, zoals ik ze toen noemde, Jill Mansell, Sophie Kinsella en Cathy Kelly stonden op de lijst. Een blik terug naar 2009 laat zien dat de literatuurboeken in dat jaar aantrekkelijker waren dan de feelgoodboeken. Ik las dan ook voornamelijk literatuur.

Toch, op een gegeven moment was ik wel klaar met al die verhalen die ik diep moest ontleden. Ik weet nog dat ik geen fluit snapte van Joe Speedboot, het een draak van een boek vond, totdat we het bij literatuurles gingen bespreken. Pas toen leerde ik hoe ik literatuur moest lezen, en daarom wist ik denk ik Tirza van Grünberg te waarderen, (waar onze Marieke het totaal niet mee eens is).

Achteraf was dit een mooie tijd. Al die mooie literatuurboekjes stonden thuis op mijn boekenplank en ik was enorm trots op mijn verzameling Grünberg, Mulisch en Hermans. Toch veranderde er iets. Ik wilde afwisseling. Ik maakte in een aantekeningenboekje een nog-te-lezen lijst, volledig met de hand geschreven, gesorteerd op serie. Elke week ging ik met dat boekje de bibliotheek in om mijn volgende boekenstapel mee naar huis te nemen. Zo las ik jarenlang enorm afwisselend.

Drie jaar geleden ontdekte ik Hebban. Dat ik daar romance zou gaan recenseren had niemand mij kunnen vertellen. Ik was nog steeds best wel bevooroordeeld over het genre en richtte me dan ook op de fantasy, dat las ik inmiddels erg graag. Toen voormaling redactielid Suzanne Peters vroeg of ik haar wilde helpen in het recensententeam van Romance ging ik voor haar aan de slag.

Uiteindelijk kreeg ik zelden nog een fantasyboek en las ik veel romance, dat later feelgood werd. En ik ontdekte dat ik een zwaar bevoordoordeeld persoon was als het om het genre aanging. Ik ontdekte prachtige boeken vol mooie verhalen, verhalen die me raakten, die me herkenning brachten en die me aan het lachen maakte. Ik werd verliefd op de diversiteit van de feelgoodboeken. En ik vond het oneerlijk dat feelgood zo negatief beoordeeld werd. Het was dan ook een logische stap om te solliciteren als Feelgood Clublid.

En nu heb ik drie jaar bijna alleen maar feelgood gelezen. Als ik nu een literatuurklassieker pak, snap ik er niks van. Hoe ging dat ontleden van een verhaal ook alweer? Deze maand van de klassieker probeer ik het nog één keer uit met een boek van Grünberg, Mulisch of Hermans. Zou ik het nog begrijpen of ben ik inmiddels te feelgood geworden? Jullie lezen het later in een blog op de feelgood spot.

Welk boek adviseren jullie mij om te lezen?