De Ierse schrijfster Marian Keyes heeft al heel wat mooie romans op haar naam staan. Al eerder lazen wij Nu even niet met Fabulous Feelgood. Toen we zagen dat er weer een nieuwe roman was, pakten Helma, Renate en Marieke deze op om te lezen en te bespreken. 

- door Marieke, Renate en Helma -

Marian Keyes

Marian Keyes is een van Ierlands meest succesvolle schrijfsters. Ze debuteerde in 1995 met Watermeloen, dat onmiddellijk een groot succes was. Meer boeken volgden en inmiddels wordt haar werk in 33 landen uitgegeven. Keyes’ vlotte schrijfstijl en de typische Ierse humor spreekt vele vrouwen aan. En ook wij lezen haar boeken graag.

Later als ik groot ben

Johnny, zijn twee broers Ed en Liam, hun prachtige, getalenteerde vrouwen en hun kinderen brengen veel tijd samen door – op verjaar­dagen, jubileumfeestjes en weekendjes weg. Ze zijn de perfecte familie.

Onder de oppervlakte broeien er echter problemen. Sommige familieleden kunnen elkaar niet uitstaan en andere vinden elkaar juist veel te leuk. Toch lijkt alles onder controle, totdat Eds vrouw Cara een hersenschudding oploopt en ze haar gedachten niet langer voor zichzelf kan houden. Een ongepaste opmerking op Johnny’s verjaardagsfeestje zorgt ervoor dat Cara de geheimen van alle familieleden boven tafel brengt. In de daaropvolgende chaos realiseert ieder familielid zich dat het waarschijnlijk eens tijd is om… eindelijk volwassen te worden?

Wat wij ervan vonden

Cover

Marieke: Eerste indruk: Vrolijke cover, het zal vast gaan over veel feestjes. Drank erbij en schoenen uit? Dan zal het er wel wild aan toe gaan denk ik. Ik zou het wel even oppakken in de winkel, maar er wel bij denken dat het een chicklit is, met veel luchtigheid en humor.

Renate: Een hoog zuurstokgehalte, lekker vrolijk, lekker over the top, schreeuwerig, confetti, drank, je gaat denken dit kan alleen maar fout gaan. Zeker een boek dat ik op zou pakken in de boekhandel of bieb, het vangt wel gelijk je blik.

Helma: De cover wekte bij mij de indruk van een luchtige feelgood over een losbandig leven vol drank en feestjes dat met humor is beschreven. Het is een cover waarbij je geen diepgang in de ontwikkeling van de personages hoeft te verwachten. 

Personages

Marieke: Veel! Dat is wat ik kan opmerken over de personages. De familie Casey, die bestaat uit drie broers en hun vrouwen en kinderen, telt samen twintig personen. Allemaal spelen ze hun rol. soms klein (de jongere kinderen), maar meestal toch aanzienlijk. Het is in het begin dan ook even wennen aan wie er bij wie hoort. Keyes weet haar personages goed uit te werken. Ze hebben allemaal een sterk karakter, maar ook allemaal zwakheden en dat maakt het wel realistisch. Sommige zijn sympathiek, zoals Nell, Cara en Ed, anderen zijn nogal vervelend, zoals Liam. En de rest zit daar een beetje tussen.

Renate: Leuke personages ik vond Cara, Nell en Ed, al ging mijn zwak voor Cara in de loop van het verhaal wel een beetje weg. wel waren het erg veel personages die allemaal wel een rolletje hadden in het verhaal. Sommige waren echt gewoon heel erg irritant zoals Liam, wat een kwal die vent zeg. Ze hebben eigenlijk allemaal wel wat, ze zijn best realistisch, maar moet heel eerlijk zeggen dat ik ze gelukkig niet allemaal in mijn omgeving heb.

Helma: Net als Marieke vond ik het vooral veel. Ik was in het begin af en toe het spoor bijster welke kinderen nu bij wie hoorden. Dat zorgde ervoor dat ik in het begin wat lastig in het verhaal kwam. Toen ik alles duidelijk op mijn netvlies had, gingen de personages steeds meer voor me leven. Johnny en Ed hadden direct mijn sympathie. De sympathie die ik in het begin voor Liam had, vervloog al snel. Wat werd dat een enorme eikel zeg. De manipulatieve manier hoe hij Nell, zijn jonge vrouw behandelt! Ik was al direct opgestapt als ik Nell was. Hij heeft het niet van een vreemde, want zijn ouders zijn net zo verschrikkelijk. Met zulke ouders heb je geen vijanden meer nodig. De personages werden steeds geloofwaardiger. In het begin zie je alleen hoe ze zich naar buiten toe presenteren, maar gedurende het verhaal krijg je inzicht in hoe ze werkelijk zijn. Net als iedereen zijn ze op bepaalde vlakken onzeker en komt het leven ze niet zomaar aanwaaien. Dat maakte het verhaal ook steeds boeiender.

Thema's

Marieke: Er vallen een paar thema's echt op, boulimia, geldzorgen en ontrouw, maar het gaat ook over familie, vertrouwen en liefde. Maar als ik zo overall kijk, gaat het vooral om het ophouden van de schone schijn en het doorprikken van de luchtbellen die ze allemaal angstvallig proberen heel te houden. Het maakt het geen standaard feelgoodroman en zeker geen chicklit zoals de cover deed vermoeden.

Renate: Het verhaal zit eigenlijk vol met thema's, je verwacht op basis van de cover niet dat er nog zoveel in zou zitten, maar het verhaal gaat best diep, echt alle schone schijn gaat eraf. Eigenlijk laat het zien dat wij allemaal geheimen hebben die we niet willen laten zien, zoals geldzorgen, ontrouw en boulimia. Ik vond dat wel mooi uitgewerkt in het verhaal.

Helma: Het is precies zoals Marieke en Renate hierboven zeggen. Het ophouden van de schone schijn die door de opmerkingen van Cara met een domino-effect in elkaar stort, is het belangrijkste overall thema. De andere thema's zijn meer op de individuele personages gericht, zoals boulimia en ontrouw. Al deze thema's zorgen ervoor dat het een feelgood met diepgang is, waar de personages allemaal hun eigen ontwikkeling doormaken.

Verhaal

Marieke: Keyes heeft nogal wat met elkaar weten te verweven. Drie gezinnen met allen hun lief en leed en dan de onderlinge verhoudingen die ook moeizaam verlopen. Het is niet altijd even vrolijk, maar dat maakt het verhaal wel menselijk in realistisch. Communicatie is wel weer een dingetje hier en het moment dat Cara eens de waarheid zegt (aankondiging in de proloog, maar pas op het einde echt) is wel even een verademing. Alle luchtballonnen doorgeprikt en tijd om opnieuw te beginnen.
Ik vond ook de opbouw van het verhaal fijn, door een teaser en dan terug in de tijd om mee te krijgen wat er allemaal speelde voordat de bom barste. Fijn ook dat er nog een epiloog is, dat rond het geheel mooi af.

Renate: Het begin maakt je gelijk nieuwsgierig naar wat er nu gebeurd is en hoe het zo ver heeft kunnen komen. Je gaat met een bepaalde verwachting dan het verhaal in, door er snel achter te komen, dat je dat wel weer los kan laten. Het is wel een beetje een verhaal waar je bij moet opletten omdat je continu wisselt tussen de gezinnen, maar de onderlinge verhoudingen worden al snel duidelijk, waardoor het weer makkelijker is om te volgen. Het verhaal heeft best veel drama, maar ook veel humor., Waar ik soms ook echt om moest lachen of kon het gewoon echt voor mij zien. Door de epiloog sluit je het verhaal echt af, dat is bij dit boek wel echt een toevoeging, omdat je anders veel losse eindjes heb in de familie.

Helma: Door de proloog ben je direct nieuwsgierig welke luchtballonnen ze met haar opmerkingen doorprikt. Die nieuwsgierigheid wordt niet direct bevredigd, omdat Keys hierna terug in de tijd gaat en je via perspectiefwisselingen meeneemt in het leven van de verschillende personages. Vanaf dat moment begin je inzicht te krijgen in de onzekerheden waarmee ze kampen en worden de onderlinge verhoudingen helder, zowel binnen de familie Casey als binnen hun eigen gezin en huwelijk. Niets menselijks is ze vreemd en het verhaal leest bijna als een soap. Keyes bouwt het verhaal langzaam toe tot de apotheose waarmee het boek in de proloog begon. Nu worden de gevolgen van Cara's uitspraken duidelijk en stort de zorgvuldig opgebouwde schone schijn als een plumpudding in elkaar. Vanaf dat moment worden stappen genomen en wordt er eindelijk eens echt met elkaar gepraat. Dan blijkt dat sommige problemen onoverkoombaar zijn en andere alsnog tot een happy end leiden. Niet alleen tussen partners maar ook tussen ouders en kinderen. Dat maakt het verhaal geloofwaardig, want het echte leven bestaat immers ook niet uit louter rozengeur en maneschijn. 

Conclusie

Marieke: Ik heb me goed vermaakt met deze roman. Keyes weet haar personages goed uit te werken en haar verhaal zorgvuldig op te bouwen. Een roman die wel feelgood is, maar met een diepere laag. Ik heb me laten meeslepen door alle gebeurtenissen en had soms medeleven, dan weer afkeer. Als een schrijfster dat kan oproepen, dan is het goed geschreven. Ik heb het boek 4 sterren gegeven en mijn recensie lees je hier.

Renate: Heb het echt met heel veel plezier gelezen, was steeds benieuwd hoe het verder ging met Cara en Ed, maar ook met Nell. Het is een feelgood met een randje, het is niet alleen maar vrolijkheid waardoor je stil gaat staan bij sommige dingen in het leven, maar vooral bij het positieve in het leven. Een heel fijn boek om je even in een andere wereld te wanen, blij van worden en meeleven met de problemen. 4 sterren

Helma: Het duurde even voor het verhaal me wist te pakken. Maar toen ik de personages beter leerde kennen en de familieverhoudingen duidelijk had begon ik er steeds meer van te genieten. De sprong terug in de tijd die langzaam weer opbouwt naar de gebeurtenissen in de proloog is goed bedacht. Als lezer leer je de personages kennen vanuit hun eigen optiek maar ook vanuit de optiek van de andere personages. Dit zorgt voor gelaagdheid in de personages en in het verhaal. Ik leefde mee met de een, kreeg een hekel aan de andere, verwonderde me over het gemis aan communicatie binnen relaties en hoopte op een happy end voor iedereen met uitzondering van Liam. Die liet ik het liefst in zijn sop gaarkoken. Van mij ook 4 sterren. Mijn volledige recensie is hier te lezen.