Om maar direct met de deur in huis te vallen: WE ZIJN IN SHOCK!!  Dat is wat we eensgezind uitroepen nadat we deel II hebben uitgelezen. Wat een ontwikkelingen en plottwists opeens. En als klap op de vuurpijl een cliffhanger waar je u tegen zegt. Onze reacties spreken boekdelen.

Nog even voor als je het gemist hebt: we lezen Zeven perfecte dagen van Rosie Walsh in feuilleton. En daar hebben we nu spijt van als haren op ons hoofd! We willen namelijk helemaal niet wachten tot volgende week. Nee, we willen gewoon doorlezen tot het boek uit is!

- door Helma -

Flabbergasted

We zijn, populair gezegd, totaal flabbergasted over wat er allemaal in dit deel gebeurt, getuige de volgende uitroepen:

'Wat een chaos!’, ‘WOW, wat een wending opeens’, ‘Ik denk dat ik in shock ben’, ‘Hoe dan? Ik ben in shock’.

Dit geeft wel aan hoe verrast we zijn over de plotselinge en volkomen onverwachte ontwikkelingen en plottwists in het verhaal. Na de rustige opbouw van deel 1 hadden we dit totaal niet verwacht, zoals Janneke mooi verwoordt: ‘Waar deel 1 langzaam door kabbelt en we de personages beter leren kennen, maakt het verhaal in deel II een enorme ontwikkeling door! Ben je net een beetje aan het bijkomen van de ene plottwist: BAM nog een twist. En ik zag ze allemaal niet aankomen…’

En daar zijn we het allemaal mee eens.

Mandy: ‘In dit deel gebeurt er zoveel en er zijn zoveel wendingen, waarvan ik sommige echt niet aan zag komen.’

Helma: ‘Wat een wendingen! Die had ik dus totaal niet zien aankomen.’

Lore: ‘Wat een gebeurtenissen allemaal!’

Renate: ‘Ondanks dat ik best een aardige wedstrijd aan het kijken was, Brazilië - Zwitserland, moet ik bekennen dat ik er niks van gezien heb, ik moest en zou gewoon verder lezen. De schrijfster heeft mij gewoon echt zo op mijn verkeerde been gezet, deze wendingen had ik zo niet aan zien komen. Ik dacht dat ik wel een beetje wist welke kant het op zou gaan, maar wat zit ik ernaast.’

Marieke: ‘Niets had me kunnen voorbereiden op wat er hier allemaal gebeurt. Dacht ik te weten hoe het in elkaar stak, de werkelijkheid is toch weer anders, dan krijg je nog weer een nieuwe ontwikkeling en nog een en dan het einde van deel II: een complete shock en cliffhanger in een.’

Diana: ‘Dit tweede deel heeft me achtergelaten met een effect waar ik nu nog van naschok. What The F*ck!’

Antwoord op onze vragen

Deel II begint rustig en we hopen allemaal dat we iets meer komen te weten over het hoe en waarom van Eddie’s totale en algehele stilte na die zeven perfecte dagen die hij en Sarah hebben beleefd. En we worden op onze wenken bediend.

Sanne: ‘Deel I zorgde voor veel vraagtekens. Naarmate ik verder las werd alles eigenlijk alleen maar onduidelijker in plaats van duidelijker. Tot ik in het tweede deel begon. Steeds meer werd duidelijk en puzzelstukjes vielen op hun plek. Toch merkte ik ook dat mijn fantasie veel had ingevuld. Ik zat weliswaar in de goede richting te denken, maar blijkbaar was de reden dat Eddie geen contact wilde met Sarah totaal anders dan ik had gedacht.’

Helma: ‘Langzamerhand wordt duidelijk wie Eddie is en waarom hij ervoor heeft gekozen om niets meer van zich te laten horen. Dan kom je tegelijkertijd ook te weten waarom Sarah haar oude vriendinnen Mandy en Claire niet wil zien of spreken en hoe het zit met de 'jij-ik'-brieven.’

Nathalie: ‘Vanaf deel 2 komen er steeds meer vragen en spanning. Ik wil het boek niet meer wegleggen. Want wat is er nou precies met haar zusje gebeurd? En er zit een twist in. Waarom reageert Eddy niet? Wat had hij daar op die dag op die plek te zoeken? Ook leef ik met Sarah mee als ze afspreekt met haar ex man en zijn nieuwe vriendin. En het verhaal begint te kantelen. Er komt meer drama. Langzaam worden vragen beantwoord. Worden dingen duidelijker.’

Lore: ‘Er worden heel veel dingen duidelijk. We weten waarom Eddie geen contact meer had met Sarah. Ook de andere vragen die er in het verhaal naar boven kwamen, zijn verklaard in dit deel. Het verhaal had zo kunnen eindigen, maar toch is dit nog niet het einde.’

Diana: ‘Ik keek uit naar deel 2, waarin we de antwoorden krijgen. En wat voor antwoorden!’

Onder de indruk

De superlatieven over dit deel van het boek zijn niet van de lucht, alhoewel Mandy nog even dacht de schrijfster op een foutje betrapt te hebben: ‘Wel had ik even een puntje van ergernis, omdat ik een paar keer dacht: het zat toch zo, hoe kan het dan nu zo zitten? De schrijfster spreekt zichzelf tegen! Maar toen las ik terug en moest ik bekennen dat het mijn eigen interpretaties geweest moesten zijn, omdat de schrijfster het nooit letterlijk zo had opgeschreven, ze liet het je alleen denken. Die ergernis maakte daarna dus plaats voor bewondering.’ Een mening die Sanne van harte ondersteunt: ‘Dat vind ik ook knap aan de schrijfstijl van Rosie Walsh. Blijkbaar bespeelt ze je hersens op een dusdanige manier dat je verwachtingen krijgt over hoe de plotwending zal zijn, maar die dan ineens heel anders blijken te zijn. En dat allemaal zonder dat het ongeloofwaardig wordt.’

Eigenlijk zijn we hier allemaal van onder de indruk. Het geeft Diana zelfs weer een gevoel van onderhuidse spanning dat ze vroeger alleen bij het lezen van thrillers kreeg: ‘Vroeger las ik vaak een thriller. Karen Slaughter, Simone van der Vlugt, Tess Gerritsen, Nicci French en Chelsea Cain, ik hield van hun boeken. De mysterie en de zoektocht naar de dader gaven me het gevoel onderdeel van het verhaal te zijn. Al jaren heb ik geen echte thriller meer gelezen en het gevoel van echt onderhuidse spanning kon ik me niet meer voor de geest halen. Walsh wist met het eerste deel dat gevoel van herkenning terug te geven.’

Janneke: ‘Met dit deel laat Rosie Walsh ook nog eens zien dat Zeven perfecte dagen niet zomaar een roman is. Het verhaal heeft vooral meer diepgang gekregen door een moreel dilemma dat naar bovenkomt in dit deel van het verhaal. Een vraagstuk over goed of fout en hoe in welke mate je nog van iemand kan houden. Moeilijk om uit te drukken zonder een spoiler prijs te geven. Door dit deel is het verhaal nog beter voor mij geworden. Het verhaal gaat nu echt de diepte in en juist omdat je Sarah en de andere personages nu zo goed kent, reken je ze niet meteen af op hun daden, maar begrijp je de complexiteit van de situatie. Dit zou onmogelijk zijn geweest zonder de introductie van het eerste deel.’

Marieke: ‘Wat een geweldig verhaal, wat weet deze schrijfster een bijzonder verhaal op te bouwen, om vervolgens de poten onder je stoel vandaan te zagen, zodat je helemaal uit balans raakt en niet meer weer wat je moet geloven of denken.’

Diana: ‘Ik was totaal op een ander spoor gebracht en werd dan ook steeds van mijn stuk gebracht tijdens het lezen. Dat vind ik een echte kracht als een auteur dat kan.’

Renate: ‘In dit deel heb ik ook meer begrip gekregen voor Sarah, want wat heeft die toch meegemaakt in haar leven dat gaat je niet in je koude kleren zitten. Ik vond het ook heftig om over Jenni en Javier te lezen, hoe zwaar moet dat wel niet voor hun zijn?’

Een paar dames waren blij dat ze de doos tissues onder handbereik hadden. ‘Ik heb nog net mijn doosje tissues niet nodig. Nog steeds vind ik Sarah sympathiek. Het is niet jouw schuld wil ik haar troosten. Heftig wat er allemaal is gebeurd. Gaat dit nog wel goedkomen?’, vraagt Nathalie zich af. Voor Janneke waren de tissues geen overbodige luxe: ‘Deel II heeft mij tot tranen geroerd en aan het einde was het goed dat ik niet meteen hoefde door te lezen. Ik wil wel heel graag doorlezen, maar het was ook goed om het even te laten bezinken, even een pauze te nemen om het verhaal terug te spelen in je hoofd. Want echt niets is wat het leek.’ Ook Diana moest een traantje wegpinken.

Wat een cliffhanger!

Een pauze nemen in het verhaal, zoals Janneke voorstelt, is voor alle andere dames een enorme uitdaging. Na de ontwikkelingen en wendingen waar je al lezend van probeert bij te komen, volgt de totale knock-out als het tweede deel eindigt met een cliffhanger waar je u tegen zegt. Kunnen we stoppen met lezen of is dat op dit moment in het verhaal echt teveel gevraagd?

Helma: ‘Op het moment dat je je gaat afvragen hoe dit verder moet gaan, eindigt deel 2 met een enorme cliffhanger. En dan moet ik een week wachten? No way, is mijn eerste gedachte en lees heel stiekem de eerste drie bladzijden van deel III, waarna ik met pijn in mijn hart het boek toch maar dichtsla en braaf wacht tot ik verder mag lezen. Maar moeilijk dat het is!’

Nathalie: ‘Ik wil het boek niet wegleggen, maar doe het met veel moeite, al helemaal niet na dat laatste hoofdstuk van dit deel, die eindigt met een enorme cliffhanger.’

Lore: ‘Hoe kan een geweldige mooie gebeurtenis nu zo eindigen? Of is er helemaal niets aan de hand? Ik moet snel verder in deel drie want dit houd ik niet!’

Renate: ‘Ik moet hier echt een nachtje over slapen, wat een wendingen, hoe zal deel 3 zijn, en zou het mij lukken om dat te bewaren voor volgende week? Ik ben nu bang van niet, want ik wil nu gewoon weten hoe het allemaal zit. Renate sterk zijn, je kan het!’

Marieke: ‘Ik lees het heel braaf, stukje voor stukje, terwijl ik het hele boek heb liggen. Deel 3 lonkt, ik wil het weten, maar de afspraak is volgende week... ik wacht braaf tot volgende week...denk ik...’

Dat was het voor deel II. Wij popelen om verder te lezen en volgende week woensdag lees je hoe wij het laatste deel van het verhaal hebben ervaren. Het zal duidelijk zijn: onze verwachtingen zijn hoog gespannen. En die van jullie?

Het verslag van deel 1a is hier  te lezen en van deel 1 b hier.