Vandaag een mooi zomerverhaal met volop #diversiteit. De personages in het verhaal van May Harper, zijn zeker niet standaard te noemen. Wel bijzonder en niet allemaal even aaardig.

Om May beter te leren kennen interviewden we haar uieraard ook aan de stamtafel in ons Meet & Greet Café en jullie kunnen haar daar ook het hemd van het lijf vragen of met haar praten over dit verhaal en wat haar verder bezighoudt. 

Happy reading en tot straks in het Meet & Greet Café! 

Bruidssluier

Door May Harper

‘Allemachtig, wat is er mis met jou?’ Lydia kijkt me aan met een gezicht dat in combinatie met haar vraag geen verder uitleg meer behoeft. Geen van de bewoners op de dagopvang reageert. Ik trek mijn mouwen nog iets verder over mijn polsen.

‘Gewoon, een vestje. Voor het geval…’

‘Voor het geval dat het gaat vriezen? Kind, de mussen vallen dood van het dak.’ Met de map vol zorgdossiers wuift ze zichzelf koelte toe. ‘Misschien moet je wat meer spek op je botten kweken, dan heb je het niet constant koud.’

Een tegenreactie lonkt. Iets met minder spek en opvliegers. In plaats daarvan kruip ik nog wat dieper in mijn vest en kijk verontschuldigend de woonkamer rond. Iedereen die er hoort te zitten, zit er. Op één iemand na. De kou trekt acuut uit mijn botten en maakt plaats voor iets anders. Hij hoort hier toch niet? Al voldoet hij wel aan het ‘standaard’ plaatje. Hij zit apathisch in een rolstoel, zijn armen hangen lusteloos langs zijn bovenlijf en over zijn grote grijs/blauwe ogen ligt een waas van onherkenbaarheid. Zijn donkere haar zit in ‘coupe bejaard’ en hij draagt een joggingpak waarin je niet dood gevonden wil worden, maar wat de meesten hier wel gaat overkomen.     

Lydia, de zaalcoördinator, schuift hem aan bij meneer Zeilstra en mevrouw Dalmsen, en slaat hem hartelijk op zijn schouder. ‘Zo meneer Bono, welkom op de Duinpolder. Dit zijn Gijs en Mary. Gijs vertelt altijd stoute verhalen, maar ik denk dat u er zelf ook wel een paar kent.’

‘Donder op,’ zegt Mary en begint te lachen. Lydia glimlacht met haar mee.

Bono reageert nergens op. Hij staart nog steeds met dezelfde lege blik voor zich uit. Zijn lijf is hier, zijn geest ergens anders. Dat hij geen kleinkind van één van de bewoners is, is wel duidelijk. Hij hóórt hier. De vraag waarom ligt op mijn lippen.

Lees hier het zomerverhaal van May Harper

Heb je een zomerverhaal gemist? In dit overzicht zijn linkjes naar alle verhalen terug te vinden.