Op 10 oktober 2016 riep Guido Goedgezelschap: "Yes, ik mag meelezen!" in het café, gevolgd door vele anderen die iets soortgelijks meldden. Het was het 'echte' begin van een uniek leesclubexperiment: een feuilleton, die onofficieel werd afgesloten op 10 januari 2017 door het plaatsen van de recensies van alle deelnemers op Hebban. Het zorgde voor een prachtig overzicht op de homepage (zie afbeelding hierboven).
Vandaag, 15 januari 2017 om 13:06 uur, zijn er 1286 berichten in het café te vinden, terwijl elk deel van het feuilleton een eigen discussiepagina verkreeg waar ook nog eens iedere keer weer rond de 600 reacties  op verschenen. Het voorlopig laatste bericht in het café is de aankondiging van Natalie dat ze er aankomt, want er is een club deelnemers die gisteren (zaterdag 14 januari) bij elkaar is gekomen in Den Haag.

Samenvatting

Het is onbegonnen werk om een fatsoenlijke samenvatting te geven die recht doet aan het enthousiasme van de deelnemers, en dat is dan ook niet wat wij,  Greet, Guy en Ellen, de coördinatoren van deze leesclub hebben gedaan. Wij volstaan met een opsomming van quotes uit de recensies van de deelnemers, omdat we op deze manier in staat zijn iedereen die zo enthousiast heeft meegedaan aan deze unieke leesclub nog eens extra in het zonnetje zetten.

• Sayonara: Zelfs de meest gruwelijkste gebeurtenissen waren draagbaar om te lezen. Lees dit als je van epische familiedrama houdt en verliefd wilt worden op grootse mooie zinnen.
• Bianca Rijsdijk:  Het is een boek dat blijft rondzweven in je hoofd, het laat je niet met rust. Even was er de angst van een leegte na het laatste hoofdstuk maar het verhaal is rond. 
• R.Bakx: Het verhaal over het “ontstaan” van Georgie levert een glimlach op en een wandkleed wordt zeker anders bekeken na het lezen van dit boek. (ps. Wat een prachtige inleiding van je recensie!)
• Natalie: Leeswaarschuwing : Het boek is niet geschikt om in bed te lezen, het weegt ongeveer 1 kg. [...] Laat je onderdompelen in het verhaal. Het is verslavend net als de chocolade.
• MissyP:  De familie heeft veel te lijden onder de oorlogen en de onderdrukking van grote broer Rusland. Schrijfster Nino Haratischwili weet je elke keer weer te raken. 
• Marjolein: Als je mij van te voren had verteld dat ik zo gegrepen zou zijn door een boek over de familiegeschiedenis van een Georgische familie, had ik je niet geloofd.
• Ann B.: Personages staan er, gebeurtenissen – hoe wreed ze soms ook zijn – blijven hangen en roepen vragen op die je steeds weer verder doen lezen. Daardoor was het ook helemaal geen zware klus om deze kanjer (en die term mag je zowel letterlijk als figuurlijk nemen) met veel plezier uit te lezen. 
• jan: Wat ik ga onthouden van het verhaa?: Eersen vooral de term "chocolade" :-) en het feit dat een roman die zich over een lange periode afspeelt ook een mooi, afgewerkt en samenhangend boek kan opleveren. 
• Dina van Langenhof: Meer dan eens bracht Nino Haratischwili me op het puntje van mijn stoel, joeg ze mijn bloeddruk de hoogte in of moest ik haast meehuilen met de personages.
• Evy De Brabander: De laatste twee hoofdstukken heb ik af en toe een traan moeten wegpinken, daar bouwde de emotionele spanning voor mij naar verschillende hoogtepunten toe.
• ChantalH: Over het boek: Doordat de familiegeschiedenis zo verweven is met de geschiedenis van Georgië zou je bijna gaan geloven dat de familie Jasji echt bestaat. Over de leesclub:  Ik vond het een voorrecht om aan deze eerste Hebban Leesfeuilleton mee te mogen doen.
• Marina: Want dat is het boek geworden: een deel van jezelf, je bent één met de familie, met de geschiedenis, met het land, het laat je niet los en je zoekt verder naar weten en begrijpen.
• peegee: Dit historische aspect was voor mij het meest interessant, aangezien ik eigenlijk niets wist van Georgië. Het familieverhaal daarentegen kon mij niet echt boeien. 
• Hetty: Het boek begint met een werkelijk briljant geschreven proloog, vol met prachtige lange beeldende zinnen waarin vele tipjes van de sluier opgelicht worden o[...] Eenmaal begonnen aan deze proloog wil je alleen nog maar verder lezen.
• Justine Koster: Soms zeggen ze wel eens, bezint eer ge begint. [...] Dat alles bij elkaar maakt het een heel bijzonder verhaal. Soms met een lach, soms met een traan, maar je kunt je zo goed verplaatsen in de personages dat het vreselijk jammer is dat het verhaal eindigt. 
• Nieske:  Ik kan het niet genoeg benadrukken: die boek is een aanrader. Dit boek is zoveel! Lees het vooral, en oordeel zelf. 
• Harriet Brouwer: Alhoewel het een hele pil is om te lezen (ruim 1200 pagina’s) blijft het boeien tot het eind. [...] Een geweldig epos dat je gelezen moet hebben zodat je erover mee kunt praten.
• Harriet: Nino Haratschwilli heeft het vermogen om de lezer ruim 1200 pagina’s te blijven boeien. Dit doet ze door mooie , soms poëtische zinnen af te wisselen met het beschrijven van de geschiedenis op dat moment. Om vervolgens je , door haar suggestieve en mysterieuze zinnen, uit te nodigen om verder te lezen.
• Guido Goedgezelschap: De schrijfstijl is vlot. Het boek is een aaneenschakeling van mooie quotes en in vaak, lange, maar prachtige zinnen beschikt de auteur over een enorme woordenschat, gepaste woordkeuze. Dit uit zich, zonder gebruik te moeten maken van ingewikkelde zinsconstructies, in sublieme passages.
• wil veltkamp: We krijgen een brok geschiedenis mee: de onstabiele politieke situaties in Rusland en Georgië begin vorige eeuw hebben een ongunstige invloed op de bevolking: veel miserie, armoede en doden. De manier waarop de auteur hier mee omgaat, de manier van het mengen van deze feiten in de familiegeschiedenis, zorgen er voor dat die gedeelten geen saaie materie worden. 
• Cindy de Rijk: De vraag waarom deze brief aan Brilka wordt geschreven houdt je het hele boek in zijn greep, pas op het eind kan je deze loslaten en valt deze als een mooi verhaal in elkaar.
• Annette: De schrijfster beschrijft de gebeurtenissen in de wereld zakelijk, dit in tegenstelling met de emotionele schrijfstijl waarop de personen denken en reageren. Het is een prachtig boek over de tijd, vooral in Georgië, aan de hand van 6 generaties vrouwen in de 20e eeuw.
• Wilma Hartman: Het verhaal is zo veel omvattend maar zo duidelijk verdeeld in aparte verhalen, die samen net als veel draden samen een prachtig tapijt vormen, die samen geweven zijn tot een prachtig verhaal. 
• Ineke2202:  Door de manier waarop het verteld word, kan je bij elk personage herkenning vinden. De hoofdpersonen worden zo realistisch beschreven dat je er soms bijna zelf bij bent. 
• Kouk: De bewogen levens van Stasia, Christine, Kostja, Kitty, Elene, Daria, Nitsa (onze vertelster) en Brilka. [...] In veel detail worden deze levens beschreven, je leert ze helemaal kennen en mede hierdoor lijken de karakters ook echte mensen.
• lusaro: Maar hoeveel drama kan één familie te verwerken krijgen? [...] Als lezer voelde ik weinig emotie door de overdaad aan drama, spijtig. Maar het boek is wel vlot leesbaar! 
• Marjon: Deze vuistdikke 1248 pagina's tellende roman laat zich lezen als een wandtapijt, een steeds terugkerend motief in het boek. [...] voor de liefhebber van een prachtige historische roman, zeker goed te overzien en zeer zeker de moeite waard.
• Alexandra: Het is ook een boek waar ik zelf nog dingen van heb geleerd. Ik dacht best veel over de geschiedenis van Georgië en Rusland af te weten, maar toch kwam ik ‘nieuwe’ zaken tegen in dit boek. 
• Sansan (Letterbende): Het achtste leven is een boek dat je oppakt en kunt (blijven) herlezen, om vervolgens steeds weer nieuwe ontdekkingen te doen. Het Achtste leven is een wandtapijt en door het volgen van de talloze draadjes, verschijnen er steeds weer nieuwe elementen. 
• Aimee van Tienoven: Elk hoofdstuk is prachtig, frustrerend, mooi, spannend, zielig. Ik heb af en toe hardop gescholden en veel tranen gelaten. 
• Gigi Leestgraag: Poëtische passages zijn in fel contrast met de vaak rauwe beschrijvingen van de opstand, oorlog en revolutie. De auteur maakt geregeld gebruik van vooruitwijzingen die je als een golf overspoelen. Met het terugtrekken van de golf, het terugtrekken van de zee, grijpt ze terug naar het verhaal dat je zo in zijn greep heeft dat je telkens opnieuw verrast wordt door de volgende golf. 
• Nel Crea: Ook al is het aantal bladzijden groot dit mag nooit de reden zijn om dit boek niet te lezen. Het is meer dan het lezen van een boek je wordt een klein beetje familie en leeft mee met hun geluk en zorgen.
• Annet: De personages komen zozeer tot leven dat je zeker weet dat ze echt zijn, totdat je ze op gaat zoeken op internet om meer over ze te lezen, dan vind je ze niet. 
• Rob Verheggen:  Het taalgebruik is bloemrijk en kan soms wat langdradig overkomen. Soms is het ook raadzaam de inleiding nog eens te herlezen om de draad van het verhaal niet kwijt te raken. Alles bij elkaar een omvangrijk boek van 1248 pagina’s en dat een fenomenale aanwinst van de literatuur genoemd mag worden.
• Aard Evert: Het heeft geen zin in het kader van deze bespreking nader in te gaan op de vele emotionele en soms hartverscheurende gebeurtenissen, want de indrukwekkende manier waarop Nino Haratischwili het heeft beschreven moet men als lezer zelf ervaren.
• Charlotte Veltman: Verdwaald was ik, in een bos vol observaties, meningen, prachtige omschrijvingen, goede personen, kwade personen, heftige gebeurtenissen, chocolade en de ankers, Haratischwill en Nitsa. [...] Ik wens U die nog mogen lezen, heel veel leesplezier. 
• Irma: Als de schrijfwijze er niet voor zorgt dat je het boek af en toe neerlegt om iets te verwerken, dan doen de gebeurtenissen in het leven van de familie Jasji dat wel. 
• Anna Husson: Mocht iemand een boek zoeken over het Georgië van de jaren negentig van de twintigste eeuw, een periode waarover nog weinig is geschreven, dan is Het achtste leven (voor Brilka) een boek om op te pakken. 
• Francine Herrebaut: Nitsa Jasji, kind van de 4de generatie, vertelt in het boek de familiegeschiedenis aan haar nichtje, Brilka – 5de generatie, op een zodanige manier dat de lezer als het ware zelf deel gaat uitmaken van de familie Jasji en dat de geschiedenis van de 20ste eeuw geen saaie opsomming van feiten is maar door de lezer beleefd wordt als een spannende thriller. 
• maken deel uit van mijn mailadres: Maar de vraag blijft: wat wilde de auteur nu schrijven? ’n Historische roman, een familie-epos, een (gefingeerde?) autobiografie, een kroniek van het veranderende 20 ste eeuwse Georgie? Het is een mix van dat alles geworden, met een bijzondere, meeslepende roman als resultaat.
• Greet Braem: Het allermooiste citaat,[...] is te vinden in het boekdeel ‘Nitsa’, wanneer we bijna aan het einde van deze fenomenale reis gekomen zijn. Respect voor wie het dan nog steeds helemaal droog houdt of niet tenminste een krop in de keel krijgt. 
• Agnes Poesen: Om het in de terminologie van chocolade uit te drukken, de proloog smaakte niet naar meer, hij liet in eerste instantie een bittere maar vooral metalige smaak na, om personage na personage, nog altijd bitter, steeds aangenamer te worden, om uiteindelijk te smaken zoals chocolade voor mij moet zijn: bitterzoet, intens, licht pikant en smeuïg, vooral smeuïg om lang, heel lang te blijven nasmaken.
• Nathalie B: Ook motto’s die de heersende tijdsgeest en de propaganda uitademen, zijn uitgewaaierd over heel het boek. Heel wat bekende Russische namen komen er dan ook in voor. Op dat vlak doet deze volumineuze roman geen afbreuk aan de Georgische afkomst van de schrijfster die in Duitsland woont en werkt, en haar boeken oorspronkelijk in het Duits schrijft. 
• Paauw: Een ongekende prestatie die nauwgezet weergeeft wat het betekent te leven in een land dat onderdrukking tot in de perfectie beheerst en deze in elke vezel tastbaar maakt.
• Willeke: De schrijfster is zelf geboren in Georgië en is later naar Duitsland verhuist. Je merkt dat ze nog steeds van haar geboorteland houdt, ze beschrijft het heel liefdevol met name de natuur en is eerlijk over het karakter van de Georgiërs.
• Helma Koot: Hoewel de historische feiten voor mij persoonlijk soms iets minder uitgebreid hadden hoeven zijn, was het toch een prettige afwisseling. Het gaf je de kans om weer een beetje bij te komen van de soms heftige scenes, om je daarna weer in het woelige leven van de familie te storten. 
• Peggy: Een kanjer van een boek dat uit is voor je het weet. Een kanjer van een boek dat je meeneemt in het leven van de Georische familie. Een kanjer van een boek dat je ontroert van begin tot einde. Een kanjer van een boek dat je met plezier leest. Een kanjer van een aanrader !!!
• Ellen IJzerman: Toch weet Haratischwili - met hier en daar wat vallen, maar vooral opstaan - de lezer altijd weer op te pikken, te boeien met een paar prachtige beelden of zinnen en zo weer mee te nemen naar een volgend leven, net zolang tot het in 2006 op is. Echt op.
• Raywoman: De sfeer in Rusland en Georgië in oorlogs-en vredestijd wordt zo realistisch en voelbaar belicht, je zou er bijna zelf bij geweest kunnen zijn. Dit is echt zo'n boek dat je kan herlezen en herlezen, en je steeds iets nieuws ontdekt.
• Elsofie: Nino Haratischwili lukt het uitstekend om de lezer in de ban te krijgen en te houden. De figuren uit het boek zijn levensecht beschreven, je leeft mee met hun ellende, de ene geschiedenis vloeit naadloos over in de andere zodat er een soort tapijt lijkt te ontstaan waarin alle deelnemers hun draadjes weven.
• Tea: Door de structuur van het boek, de vertelster Nitsa legt elke keer de nadruk op één van de familieleden, wordt het complexe verhaal toch duidelijk en chronologisch verteld. Vaak zinderend van de emoties, maar nooit over de top. 
• Sigried: Nino Haratischwili haalt met dit boek een ware krachttoer uit. Ze kent de geschiedenis van Georgië op haar duimpje en weet die op een boeiende manier te vervlechten met de fictieve levens van de familieleden. 
• Verhaalkabaal: Haratischwili heeft wel echt een prachtige, heldere schrijfstijl. Ze schrijft poëtisch en gebruikt veel beeldspraak, maar zonder vaag te worden. [...] Het achtste leven (voor Brilka) is een bijzonder boek over een land waar veel mensen nog maar weinig van zullen weten. 
• de boekenier: In dit omvangrijke epos ontpopt de auteur zich als een waar ambachtsvrouw door een dicht tapijt te weven met kleine en grote gebeurtenissen. Historische, zowel geschiedkundige als politieke feiten, werden samengebracht en verbonden met het lot van 6 generaties van dezelfde familie. 
• Marieke Scheers: Het boek is een verhaal over geschiedenis en mensen, over keuzes en de gevolgen ervan en over leven en overleven. En verhaal waarin de lezer wordt meegetrokken in het leven onder een communistisch regime. [...] De levensverhalen zijn allemaal uniek en hebben toch ook veel raakvlakken, het maakt het geheel een enerverend en boeiend boek.
• Leentje Adriaensen: Wees uiterst voorzichtig met het deel “Stasia”! Eenmaal gestart is er geen weg meer terug. Wat had ik graag met haar door de straten rondgedwaald… Prachtig beschreven en levensecht weergegeven.
• Guy Doms: De politieke en historische insteek en achtergronden komen erg goed tot hun recht. Al snel geraak je verstrikt in het web van de familie Jaschi, alsook in de ban van het land Georgië. 
• Gerrianne Vittorioso: De 8 in Het achtste leven staat voor oneindig. Net als wat ik van dit boek zou willen; dat het oneindig is. 1248 bladzijden en nog was het niet genoeg, nog hoopte ik dat er na het laatste hoofdstuk toch stiekem nog een hoofdstuk zou komen.
• Ria vanB: Nadat de Jasji's wekenlang deel uitmaakten van mijn leven, voelde het kaal toen het boek uit was. Het verhaal verteld, oorlogen bevochten, liefde beleefd en verloren en de levens doorleefd. Dit epos houdt langere tijd een plaats in je hoofd en je hart.
• Evelien Walravens: Hoe zo’n jonge schrijfster een roman van deze omvang en met deze inhoud kan schrijven is mij na het lezen er van nog altijd een raadsel. Maar Nino Haratischwili (Tbilisi, 1983) doet het.
• Silvia: Ondanks het grote aantal hoofdpersonen in het boek blijft het overzichtelijk. In hapklare hoofdstukken worden de belevenissen van ieder hoofdpersoon beschreven. De rode draad, het tapijt zoals de schrijfster het noemt, blijft steeds duidelijk. Hierdoor vormt ook de lijvigheid van het boek geen obstakel.
• Annette Overvoorde: Met groot plezier gelezen. Het boek gaat als een echt theaterstuk aan je voorbij. Ik nomineer het als “beste gelezen boek van 2016”. Het is de leeservaring van het jaar!!
• Mushy: Een prachtig boek waarin feiten en fictie zijn verweven tot een boeiend geheel.
• Elly van der Meer: Een mooi dik boek, zwaar van de oorlog maar als je éénmaal in het verhaal zit, word je in het familieverhaal getrokken en wil je verder lezen. Na de laatste bladzijde, sla je het boek met een zucht dicht. Omdat je weet dat je de familie Jasji gaat missen.
• RemcoW: Een boek om niet meer te vergeten. Een boek dat je van begin tot het eind gevangen houd in een ban die moeilijk is te benoemen.

Het achtste leven (voor Brilka) heeft, niet verrassend gezien de veelal lovende quotes hierboven, een leesclubgemiddelde van 4,3 sterren opgeleverd.

Tot slot...

Zoals uit de recensies, de beoordeling en het formidabele aantal reacties blijkt, heeft Het achtste leven (voor Brilka) van Nino Haratischwili veel losgemaakt bij de deelnemers. Maar daar bleef het niet bij: de hoeveelheid en inhoud van de diverse (Hebban)blogs, tweets en berichten op de diverse andere (sociale) media maakten ook duidelijk dat er werd genoten. Al die uitingen op al die verschillende platforms waren voor uitgeverij Atlas Contact aanleiding om de volgende vijftien deelnemers de prachtige, papieren uitvoering van het boek te schenken:

• Gigi Leestgraag
• Tea
• Sansan
• Nathalie B
• Francine Herrebaut 
• Hetty 
• Gerrianne Vittorioso
• Silvia
• Guido Goedgezelschap
• Wil Veltkamp
• Cindy de Rijk
• Aimee van Tienoven
• Elsofie
• Leentje Adriaensen
• Elly van der Meer

Al met al denken wij (Guy, Greet en Ellen) dat dit leesclubfeuilletonexperiment dankzij het geweldige boek van Nino Haratischwili én de meer dan fantastische deelnemers aan de leesclub, een zeer geslaagd leesfeest is geworden. Een experiment dat het herhalen waard is!