In het kader van de #ikleesthuis-leesclub, starten eind 20 enthousiaste deelnemers met het boek Hier zijn we van Graham Swift. Een deelnemer deed mee met een eigen exemplaar.

De achterflap

Brighton, 1959. Het theater aan het einde van de pier heeft sinds jaren niet zo’n goed zomerseizoen gekend. Ronnie, een briljante jonge illusionist, en Evie, zijn oogverblindende assistente, zijn de sterren van de show en zorgen avond aan avond voor volle zalen. Jack Robinson is de bij iedereen geliefde presentator, een geboren entertainer die de hele voorstelling draagt.

Terwijl de zomer vordert, voltrekt zich buiten het zicht van het publiek tussen hen drieën een drama dat een schaduw werpt over hun succes en dat ieders leven ingrijpend en voorgoed zal veranderen.

De discussie

We beginnen de discussie over de cover en de titel van het boek. De titel vinden de meeste lezers wel bij het boek passen. Hanneke W. “De titel past absoluut bij het boek. De uitspraak komt meerdere male voor en heeft voor mij een sterke associatie met variété, dat een grote rol speelt in het boek.” Omdat we het boek lezen op de e-reader is de cover niet in kleur en valt de papegaai op de voorkant niet iedereen direct op. Ook de rol van de papegaai in het boek geeft genoeg discussie. ChanelC: “Pas helemaal op het einde wordt het duidelijk hoe belangrijk de papegaai uiteindelijk is.”

De schrijfstijl wordt door velen erg mooi gevonden, maar wel één waar je je aandacht bij moet houden. Laura:“Ik vond de schrijfstijl erg prettig. Hij geeft maar mondjesmaat informatie weg waardoor het wat mysterieus blijft. Ik vond dat knap gedaan, met zo weinig woorden zo veel te vertellen.”  Anique: “Ik vind dat Graham Swift een fijne en een wat beschrijvende schrijfstijl heeft, waardoor je goed een voorstelling kan maken van de setting van de scènes.” 

Hoewel het geen dik boek is wordt er veel vertelt, ook tussen de regels door. Het boek twee keer lezen zou voor een aantal lezers zeker een optie zijn. Wendy: “Het verhaal op zich bleef we wel boeien, maar door de schrijfstijl struikelde ik soms, eigenlijk een verhaal om twee keer te lezen.”

In Hier zijn we spelen moeders een grote rol. Barisca:“De moeder van Ronnie kwam niet sympathiek over, De moeders van Evie en Jack waren er voor hun kinderen (op hun manier) en hebben ze in de richting van het variété geduwd. Penny vond ik de enige moederlijke moeder, zij straalde warmte en oprechte genegenheid uit.”

Belangrijke thema’s uit het boek hangen ook samen met de rol van de moeders. Tea:“Er zijn meerdere thema’s, een thema dat eruit springt is ouder-kind relaties. Binnen het thema ouder-kind zie je schuldgevoel regelmatig terugkomen al motief, misschien aan te duiden ter ondersteuning van het thema.”

In een boek dat over een illusionist kan het thema illusie natuurlijk ook niet ontbreken. BetsyB: “Dit thema is helemaal door het verhaal verweven, in de manier van ‘schone schijn’ ophouden.” Maar ook het verdwijnen speelt een rol. Mariek:“De ultieme illusie is de vraag rond het verschijnen en verdwijnen van iedereen.” Joketje: “Er is misleiding en ontwijking. Niemand is eerlijk en oprecht. Ook als lezer blijf je met een illusie zitten.”

De rol van de papegaai komt op dit punt van de discussie ook weer terug. Eef: “Je zou je dan eigenlijk moeten afvragen waar die papegaai symbool voor kan staan. Voor mij geeft de papegaai heel veel van de thema’s die genoemd zijn weer: die van de illusie, het verschijnen en verdwijnen, de transformatie.” 

Het boek heeft een open einde. Niet iedereen vindt dit even prettig. VioladB: “Ik vind het boek knap geschreven. Net zoals het leven als illusionist toch redelijk vaag, onvoorspelbaar en moeilijk te doorgronden is, geldt dat ook voor dit boek. Maar het einde is voor mij een te open einde. Dat is echt een afknapper.”

Hoewel je aan het begin van het boek al weet wat er staat te gebeuren geeft het einde geen duidelijk beeld van wat er precies gebeurd is. Als lezers hadden we er verschillende ideeën over. Heleen van der Velde: “Het antwoord heeft m.i. te maken met hoe je naar dit verhaal kijkt en naar het element van illusie.”

Ons oordeel:

Veel lezers hadden geen verwachtingen over het boek voor dat ze het gingen lezen. Een aantal hadden al eerder een boek gelezen van Graham Swift of wilde na het lezen van dit boek ook een eerder boek van deze schrijver gaan lezen. Jacqueline77: “Ja, ik vond dit boek boeiend geschreven en dat in iets meer dan 100 pagina’s! Dat vond ik echt verbluffend.”

Andere waren minder enthousiast. Laura: “Het open einde maakt dat ik niet zo snel nog een boek van Graham Swift zal gaan lezen. De schrijfstijl en woordkeuze zijn wel heel interessant, maar dit is blijkbaar toch niet echt mijn stijl.”  HeleenSZ:“Het boek was anders dan ik had verwacht. Het was veel strakker geschreven dan ik had verwacht en het mysterie wordt mooi opgebouwd. In die zin vond ik het boek interessanter dan ik van tevoren had gedacht.”

Uiteindelijk kwamen we met alle deelnemers op een gemiddeld aantal van 3,5 sterren.  

Theonlymrsjo: “Van dit soort boeken kunnen er wat mij betreft nooit genoeg zijn.” 

Logmans: “Swift heeft het thema, aan welke illusies hang je je bestaan op, scherp neergezet. Tegelijk blijft het onbevredigend dat het verhaal zo open eindigt.” 

Maddy: Zoals veel van zijn boeken is ook dit verhaal geschreven in a-chronologische verteltechniek, dus tijdens het lezen wel bij de les blijven!

Laura: “Hier zijn we is een intrigerende roman waarin niet alle losse eindjes aan elkaar worden geknoopt, maar de lezer aan het denken wordt gezet.”