De vader van welk dier is eigenlijk het grootste? Die van de walrus? Of misschien wel de vader van de gorilla? De dieren in dit boek voeren daarover een discussie. Totdat de blauwe vinvis zich er mee gaat bemoeien. Waarom moet je dit boek eigenlijk lezen? Ilja geeft je vijf redenen.

Door Ilja.

Reden 1:

Het boek is een informatief boek, non-fictie dus, met leuke weetjes. Echter, als je het boek leest, is het niet zo'n kennis oplepelend boek, maar meer verhalend. Daardoor lijkt het alsof je een fictief boek leest. Deze combinatie zorgt ervoor dat het boek makkelijk leesbaar is en dat je leuke weetjes oppikt. Een ideale combinatie voor kinderen die niet zo van lezen houden.

Reden 2:

De tekeningen! Henriette Boerendans is verantwoordelijk voor de tekst en de tekeningen. Gezien de tekeningen heeft het boek wat weg van een prentenboek. Dat gecombineerd met de tekst, kom je dus tot een informatief prentenboek. 

Reden 3:

Dankzij het lezen vergroot de woordenschat. Boerendans kiest niet per se voor de meest gangbare woorden en dat vind ik een compliment! Kinderen (maar ook volwassenen) leren hierdoor nieuwe woorden, zonder dat je het zelf door hebt. Ooit gehoord van echolocatie?

Reden 4:

In het boek komen dieren aan bod waarover je anders nooit zou lezen, zoals de reuzenmanta. En veel van deze dieren worden in het wild bedreigd. Met dit boek worden die dieren weer even ander de aandacht gebracht en ontdek je waarom ze eigenlijk zo bijzonder zijn.

Reden 5:

De herhaling in de verhaaltjes. Elk stukje begint met:

Mijn papa is het grootst...

Dit leest enorm prettig. Ook staat in het hoekje om welk dier het gaat en ik vond dat enorm fijn lezen. Geen saaie voorstelrondjes, maar een lekker kort verhaaltje. Vooral de twist aan het einde is leuk. Maar om daar achter te komen, moet je toch echt dit boek gaan lezen...

Nieuwsgierig geworden naar Mijn papa is het grootst?