Een boek dat het hoofdpersonage is in … euh zichzelf. Nog nooit zoiets gelezen? Wij wel! Katy en Joke lazen samen Het kleine slechte boek van Magnus Myst. Ontdek hier snel of het echt zo slecht is.

- door Katy en Joke -

Het kleine slechte boek is geen verhaal zoals we dat gewend zijn. Het boek vraagt als personage de lezer om hulp. Hulp om een heel slecht boek te worden.

Opbouw

Joke: Het kleine slechte boek heeft een erg originele opbouw. Zoiets las ik nog niet eerder. Om te weten op welke bladzijde je moet verder lezen moet je eerst het raadsel op het einde van elk hoofdstuk juist oplossen. De raadsels zijn op maat van de doelgroep en – ik heb het getest – je krijgt een tweede kans als het misgaat. Al dat heen en weer gespring en opdrachten oplossen zorgt ervoor dat het een heel interactief boek is. Ideaal voor kinderen die minder graag lezen. De auteur speelt handig in op de nieuwsgierigheid van de lezer want je wil natuurlijk weten of je oplossing correct is, en zo lees je vanzelf door naar het volgend hoofdstuk.

Katy: Ik las wel al eerder boeken die je van pagina naar pagina doen springen, maar het was al even geleden. Het kleine slechte boek onderscheidt zich wat betreft format niet echt van andere boeken die dit systeem hanteren. De raadsels zijn leuk en niet te moeilijk, waardoor het leesplezier bevorderd wordt. Het verhaal zit goed in elkaar en is dynamisch.

Schrijfstijl

Katy: Het is een toegankelijk boek dat behoorlijk vlot leest. De woordkeuze voelt soms een beetje te eenvoudig voor de doelgroep (7-9 jaar), maar het is wel onderhoudend. Het boek houdt er redelijk wat humor op na en zijn pogingen om een slechter boek te worden kunnen rekenen op heel wat gegniffel. Doordat de lezers rechtstreeks aangesproken worden, is het gemakkelijk om in het verhaal op te gaan. Het is een directe stijl die goed in de smaak valt. Magnus Myst heeft een leuk concept uitgedacht en slaagt erin om aan de hand van een (toch niet zo) slecht personage betrokkenheid los te weken.

Joke: Het taalgebruik is eenvoudig maar de woordenschat is voldoende rijk voor 7/8- jarigen. De grote letters zorgen ervoor dat het verhaal voor iedereen makkelijk te lezen is. Doordat het boek de lezers aanspoort om ondeugend - eerder dan slecht - te zijn , spreekt het veel kinderen aan. Dit soort humor is helemaal op maat van kinderen van deze leeftijd. Ik weet zeker dat er veel gelachen zal worden als ik hieruit voorlees in mijn tweede leerjaar (groep 4). Het is niet ondenkbaar dat er een wachtlijst gemaakt moet worden om het boek zelf te mogen lezen.  Humor werkt, altijd, en dus ook als leesbevordering. 

Boek als personage

Joke: Het boek spreekt als personage de lezer rechtstreeks aan en maakt heel slim gebruik van omgekeerde psychologie om de lezer uit te dagen.

Als je me echt wil helpen, moet je pagina 9 opzoeken en op die bladzijde verder lezen. Daar verklap ik wat er gaat gebeuren. Ben je toch te schijterig? Klap me dan maar weer snel dicht. Dat lijkt me voor jou de veiligste oplossing.

Goede motivatietruc want geen kind dat nu niet verder wil lezen. Nadeel van het boek als personage is dat je geen echt verhaal leest al wordt dat enigszins opgevangen door het boek enkele korte verhalen te laten vertellen.

Katy: Ik miste een duidelijke verhaallijn met meer details of subplots, maar het jongste leesbeest thuis had daar totaal geen last van. Zij vond het personage van het boek geweldig en heeft het hele avontuur meerdere keren na elkaar gelezen. Ze was gecharmeerd van het kleine slechte boek en dat kan ik best begrijpen. Het personage van het boek doet immers geweldig z'n best, maar geloofwaardig slecht wordt hij nergens. Het samenspannen en de wat doorzichtige trucjes maken het plezierig.

Illustraties

Katy: Ik ben helemaal weg van de cover. Je ziet al dat het geen gewoon griezelboek wordt, er gaat iets schattig en ondeugend uit van het gezicht van het boek en tegelijk is het een donkere afbeelding. Ik moest meteen een beetje denken aan de Lego Monstrox boeken, maar die zijn eerder opgebouwd als een verhalende encyclopedie. De illustraties aan de binnenkant zijn donker en moeten een griezelige sfeer oproepen. Ze passen bij de plot en creëren sfeer. 

Joke: De illustraties doen denken aan een pixar film, toch wat personages betreft. Zo deed Albert me wat aan The incredibles denken. De cover en sommige afbeeldingen in het boek zijn eigenlijk veel enger dan het verhaal zelf. De ogen van ‘het boek’ en van Grimmert kijken je doordringend aan. Anderzijds zijn bijvoorbeeld de tekeningen van het ballonmeisje grappig, net als de tekst. Knap gedaan van illustrator Thomas Hussung. Andere kinderboeken van zijn hand zijn in dezelfde stijl getekend terwijl zijn kunstwerken helemaal anders zijn, nl. pop-art.

Verwachting vs leeservaring

Joke: Door de kaft verwacht je een griezelig boek en hoewel het boek erg zijn best doet om slecht en angstaanjagend te zijn, lukt dat niet. Het is vooral erg grappig en voor de jonge lezers waarschijnlijk hilarisch. De stijl waarin het boek is geschreven, is zoals ik het had verwacht met de verschillende lettertypes. Zelf ben ik niet echt een fan maar kinderen zijn er dol op. Uiteindelijk is dat waar het om draait: kinderen aan het lezen zetten. Ik ben ervan overtuigd dat ik met dit boek weer heel wat niet zo enthousiaste lezers kan bekeren. Zij zullen vast uitkijken naar de vertaling van de volgende delen. 3.5 sterren

Katy: Het geheel had wat spannender mogen zijn, daar kunnen kinderen vanaf een jaar of zeven wel tegen. Persoonlijk vond ik ook dat er best nog een extra griezelverhaal aan had mogen worden toegevoegd, maar de humor zit zeker wel goed. Het jongste leesbeest thuis heeft zich goed geamuseerd met het verhaal. Ze kon het echter niet laten om ook even op de pagina's te kijken die ze oversloeg wanneer ze een raadsel goed wist op te lossen, kwestie van te weten waaraan je ontsnapt bent. 4 sterren

Iets voor jullie zo'n interactief boek?