In Cool or Fool geven we onze mening over boeken die we hebben gelezen. We gaan met elkaar in gesprek om uiteindelijk te komen tot een eindoordeel - Cool or Fool? Deze keer namen we niet slechts één boek, maar de eerste twee boeken van de 'Stormwachter'-serie onder de loep. Benieuwd wat we er van vonden? Lees dan snel verder.

Door Joke en Annemieke

In het kort

Arranmore is een bijzonder eiland. Eens per generatie kiest het eiland een Stormwachter, zodat die de magische krachten van het eiland kan controleren en zo het eiland kan beschermen tegen vijanden. De huidige stormwachter wordt oud en kan niet anders dan binnenkort zijn taken neerleggen. Het is tijd voor een nieuwe stormwachter!

Fionn Boyle gaat in de vakantie naar zijn opa. De eerste keer sinds hun vertrek als klein kind dat hij voet zet op het eiland Arranmore. Niet wetend dat met zijn komst het eiland en al zijn magie zal worden wakker geschud! Want wanneer zijn voeten de aarde onder hem aanraken, wordt de magie van het eiland aangewakkerd. Diep onder de grond wacht iemand op Fionn om een oeroude oorlog te laten oplaaien!

In deel twee komen steeds meer akelige Zielsluipers naar het eiland toe. Fionn wil de hulp inroepen van de Merrows. Echter de eilandbewoners geloven niet in het bestaan van deze mytische zeewezens. Ze bereiden zich voor op de confrontatie met de Zielsluipers terwijl Fionn met zijn vrienden de zee opgaat, op zoek naar Merrows.

Catherine Doyle (1990) is een Ierse schrijfster. Het eiland Arranmore bestaat echt, haar grootouders groeiden er op. Daaruit en uit de zeemansverhalen van haar voorouders haalde ze inspiratie voor deze trilogie.

Cover

Annemieke: Wanneer ik kijk naar de kaften van De Stormwachter doen ze heel magisch aan. Ze hebben daardoor een sterke aantrekkingskracht voor mij als liefhebber van fantasy. De kaft van deel 1 - De kaarsenmaker van Arranmore doet me enigszins denken aan de scene van Harry Potter waar Harry en Perkamentus het medallion bemachtigen. De keuze van de groene en blauwe kleuren is goed gemaakt. Helemaal met de rustige rug, waardoor je de kaft niet direct zo zou verwachten misschien. De boeken zijn - op basis van de kaft - onlosmakelijk met elkaar verbonden, maar tegelijkertijd ook elk op hun eigen manier aantrekkelijk. 

Joke: Allebei de covers ademen magie. In de boekhandel zou ik beide boeken spontaan opnemen. De rug had ik persoonlijk liever zien doorlopen in dezelfde kleuren maar dat heeft te maken met mijn persoonlijke voorkeur voor bepaalde kleuren. Ik voel me altijd meer aangetrokken tot koelere kleuren dan tot warme. Om diezelfde reden verkies ik ook de blauwe omslag van deel één. Nu ik de boeken gelezen heb, weet ik dat de afbeeldingen erg goed bij het verhaal passen en de sfeer prima weergeven. Er zit beweging in, het stormt duidelijk op de voorkant van de Stormwachters.

Verwachtingen

Annemieke: Zoals al aangegeven omtrent de cover ben ik een liefhebber van fantasy en van jeugd. Ik hoopte op een magisch en vooral een avontuurlijk verhaal, bij het open slaan van de boeken. Een boek dat me mee zou zuigen, zoals andere series dat in het verleden ook al hebben gedaan...

Joke: Als een cover zoveel magie uitstraalt dan is dat natuurlijk wat je verwacht: een magisch verhaal. En dat het zal stormen mag ook duidelijk wezen. Daarom hoopte ik op een verhaal dat me mee zou nemen naar een magische plek dicht bij een woeste zee. Omwille van de uitstraling van de donkere silhouetten op de kaft nam ik aan dat het verhaal zich in het verleden zou afspelen.

Inhoud

Joke: Ik ben erg onder de indruk van de manier waarop Catherine Doyle magie en spanning combineert. In De Kaarsenmaker van Arranmore maken we kennis met de magie van de kaarsen. Dat vind ik een heel originele vondst. Het trucje met de kaarsen komt in De verdwenen Zeekrijgers nog wel aan bod maar wordt uitgebreid en de focus ligt op andere, nieuwe elementen. Doyle vermijdt op die manier dat één creatief idee uitgemolken wordt. Het tweede verhaal is misschien iets spannender dan het eerste, waarin personages en verleden nog uitleg nodig hebben en dat dus iets meer rustpunten bevat.

Het is duidelijk dat na boek één het verhaal niet af is, ik was dus blij dat ik beide boeken onmiddellijk na elkaar kon lezen. In dezelfde stijl gaat het verhaal verder maar er is veel evolutie. De personages ontwikkelen zich al mooi in boek één en die ontwikkeling zet zich verder in boek twee. Zoals in de meeste verhalen zijn de hoofdpersoon en zijn vrienden erg sympathiek en duiken er ook enkele minder beminnelijke figuren op. Toch blijven ze realistisch, de helden zijn niet perfect, de onaardigen soms bang of toch welwillend. Het blijkt weer een slimme zet van de schrijfster want daardoor zijn bepaalde acties van de personages verrassend. Dat het eiland ook een rol als personage speelt, is wederom een originele magische vondst. Hoewel dit een spannend verhaal is, schuwt Doyle de serieuze thema’s niet. Zo besteedt ze bijvoorbeeld aandacht aan afscheid, depressie en dementie. Dat zorgt voor meer diepgang. 

Annemieke:  Schrijfster Catherine Doyle is erin geslaagd een heerlijk, magisch avontuur neer te zetten. Al snel krijg je het gevoel dat je in een nieuwe wereld terecht komt. Een wereld die echt niet alleen maar mooi is, maar juist ook mindere kanten heeft. Een vader die overleden is, een moeder die worstelt met haar verlies. De relatie tussen broer en zus die soms positief is maar soms ook de nodige irritatie oproept. Een gezin in een situatie, waarin ieder gezin zich zou kunnen bevinden. Of toch niet?

Wanneer de kinderen naar hun opa gaan, blijkt er een heel verhaal te zitten achter het verlies van de vader. Blijkt dat ze niet zo 'normaal' zijn als je in eerste instantie verwacht zou hebben. Want het eiland waar ze naartoe gaan, waar ze vandaan komen bevat magie, maar de magie lijkt te ontwaken, en dat brengt een groot avontuur met zich mee! En zo ontstaat een meeslepend avontuur met personages die je in je hart wilt sluiten. Die ervoor zorgen dat je verder wilt lezen! Dat je wilt weten hoe het afloopt. 

Schrijfstijl

Joke: Het eerste wat me opviel aan de schrijfstijl van Doyle is het veelvuldig gebruik van vergelijkingen. Knap – ik hou daar echt wel van – vaak goed gevonden of grappig maar bij momenten misschien een beetje te veel van het goede.

Toen hij bij de haven kwam, waar winkels en huizen dicht tegen elkaar als oude vrouwtjes over het water uitkeken ...

Binnen zag het eruit alsof Kerstmis naar binnen was gestrompeld en alles had ondergekotst.

Doordat Fionn, de hoofdpersoon, het verhaal vertelt weet je als lezer evenveel of weinig als hij en dat helpt mee de spanning erin te houden. De magische tijdsprongen zorgen enerzijds voor de nodige informatie over het verleden en staan tegelijkertijd garant voor spannende avonturen. Actie vind je vooral op die momenten. Zoals ik hierboven bij verhaal al vermeld, gebruikt de schrijfster veel goed bedachte elementen om het verhaal spannend te maken en voor onverwachte wendingen te zorgen. Boyle schrijft daarbij ook heel beeldend, meermaals heb ik gedacht dat dit verhaal heel geschikt is om te verfilmen.

Annemieke: Doyle heeft een erg toegankelijk verhaal neer gezet. Haar verhaal doet magisch en mythologisch aan. Ik vind dat ze er bijzonder goed in geslaagd is dit neer te zetten op een manier die passend is voor jeugdige lezers. De details die ze naar voren laat komen zorgen ervoor dat je je het verhaal in kan beelden en het 'echt' aan doet. Ik houd ervan!

Conclusie

Annemieke: De kaarsenmaker van Arranmore: **** - De verdwenen zeekrijgers: ****

Een prachtige reeks boeken, die zonder twijfel smaakt naar meer! Deel 1 en deel 2 waren boeken om door te lezen. Zo heerlijk om te merken dat ik in het boek werd gezogen en deelgenoot werd van de verschillende personages, de avonturen en het magische en mythologische karakter. Helemaal omdat Doyle er in geslaagd is een toegankelijk en krachtig verhaal te schrijven. Ik kijk dan ook enorm uit naar deel 3! De Engelse versie van deel 3 staat op de planning voor maart 2021, dus dat betekent dat ik helaas nog even zal moeten wachten...

Joke: De kaarsenmaker van Arranmore: **** - De verdwenen zeekrijgers: ****

Beide verhalen zijn erg spannend en bevatten verrassende magische uitvindingen. Tussendoor zorgen ernstigere thema's voor rustmomenten. Het hele bestaande scala aan emoties passeert de revue, van lach over opwinding naar traan. Daarbij heeft deel twee helemaal geen last van het 'tussenboeksyndroom'. Laat dat derde deel maar komen!

Een duidelijke dubbele cool! Zijn jullie ook al in de ban van het eiland Arranmore? Of hebben wij je kunnen overhalen een reis naar dit magische eiland te maken?