Hoe evenaar je een succesvolle serie? Dat is de grote hamvraag. Na de enorme hype van Hoe tem je een draak? komt Cressida Cowell nu met iets anders. Vier enthousiastelingen van de Jeugdliteratuur Club bespreken het eerste deel van haar nieuwe serie, De tovenaars van ooit. Wat vinden wij er van? Wordt het een cool or fool?

Cressida Cowell 
Ze is geboren in Londen als de dochter van een burggraaf. Doordat ze als kind een groot deel van haar vakanties doorbracht op een verlaten eiland voor de kust van Schotland, ontwikkelde ze haar teken- en schrijftalent. Er was geen televisie of telefoon in de buurt en ze moest zich toch met iets vermaken... Haar vader vertelde verhalen over de Vikings die het land vroeger waren binnengevallen, over de stammen die ruzie maakten én over de legenden van de draken die in de grotten op het eiland zouden geleefd hebben. Genoeg stof voor Cressida om er verhalen rond te weven! Verhalen die later zouden uitgroeien tot massaal verkopende boeken.
De reeks Hoe tem je een draak? is razend populair en er zijn wereldwijd al meer dan zeven miljoen exemplaren van verkocht! Ook bij Dreamworks viel het verhaal in de smaak want de animatiefilm gebaseerd op het eerste boek werd ook een groot succes. In het Engels zijn er al twaalf delen in de serie verschenen. 
Ze won in 2018 een Blue Peter Book Award in de categorie Best Story, met het boek The Wizards of Once en je raadt het al... dat is de Engelstalige versie van De tovenaars van ooit!
Als jullie nog meer over Cressida willen lezen, kan je haar website met een bezoekje vereren!

Het verhaal 
Xar komt uit een stam van tovenaars, maar hij heeft zelf (nog) geen magie. Hij wil kost wat kost magie krijgen en bedenkt een gevaarlijk plan. Een plan waarmee hij niet alleen zichzelf in gevaar brengt...
Wens komt uit een stam van krijgers. Ze is in het bezit gekomen van een (verboden) magisch voorwerp en dat wil ze graag verborgen houden voor haar moeder, koningin Sychorax.
Xar en Wens ontmoeten elkaar. Er is geen sprake van een onmiddellijke klik, maar ze zullen toch moeten samenwerken om allebei uit de problemen te blijven...

Het verdict 

 Joke *** 

Wat was ik blij toen ik hoorde dat ook ik mocht meelezen met De tovenaars van ooit. De cover leek op scherm veelbelovend en met het prachtige Nevermoor nog in gedachten was de stemming hoopvol. Waren mijn verwachtingen te hoog gespannen? In werkelijkheid vond ik de cover niet zo mooi als gedacht. De letters zijn nogal ‘krasserig’. Dat geldt trouwens ook voor de vele illustraties in het boek. Vooral de personages en magische wezens zijn op die krassende manier getekend. Nochtans blijkt uit sommige illustraties dat Cowell wel degelijk tekentalent heeft. Soms matchen tekening en tekst niet helemaal en dat stoorde me toch een beetje. Zo wordt Koningskat, een sneeuwkat, beschreven als een nobel schepsel, een reuzenversie van een lynx, en heel deftig. Op de illustratie krijg je dan een grote versie van een wat onverzorgde kat te zien. Soms, als beelden prachtig zijn, blijft met een iets minder goede schrijfstijl het boek toch mooi. Het viel me echter moeilijk om op te gaan in het verhaal en ik betrapte mezelf erop dat ik het lezen vaak onderbrak voor iets anders. Het was vooral het vooruitzicht naar het volgende boek dat naast mijn bed lag te lonken, dat me motiveerde om door te lezen. Ik hou nochtans van een beetje magie maar de auteur gebruikt deze te pas en te onpas. Hoewel een personage voor mij niet te perfect hoeft te zijn – dat is nogal saai – had ik hier bij de meeste van hen moeite om ze sympathiek te vinden. Als volwassene lees je een jeugdboek waarschijnlijk anders dan als kind en vermoedelijk zullen de jeugdige lezers dit boek wel beter smaken. Zij zullen het verhaal wel spannend en soms grappig vinden. Het is ook eenvoudig genoeg geschreven voor hen die niet zo graag of minder vaak lezen. Deze laatste factor zorgt ervoor dat ik toch drie sterren geef. Niet goed genoeg voor cool, maar ook niet helemaal fool. Een coole fool dus...

 Sanne *** 

Dit is zo’n boek waarvan je verwacht dat het liefde op het eerste gezicht is. De gebonden hardcover ziet er met zijn papieren omslag en oplichtende koperkleurige accenten en letters die opflikkeren, schitterend uit. Het magische gehalte wordt extra versterkt door de glimmende afbeelding van een raaf op de mat paarse achtergrond. Dit moet een succes worden!

Maar dan. De tovenaars van ooit is een spannend avontuur over krijgers en tovenaars, maar is met zijn 390 pagina’s behoorlijk dik. Gelukkig bevat het niet alleen tekst, maar ook veel plaatjes. Prachtige potloodtekeningen die soms een aanvulling zijn op het verhaal en soms een samenvatting geven van wat er verteld wordt. Van kleine tekeningetjes, tot pagina vullende versieringen. De grijze afbeeldingen laten zoveel zien, dat de saaie zwarte letters van het verhaal soms tegenstaan om te lezen. Ik wil kijken! Maar het draait natuurlijk niet alleen om hoe het boek eruit ziet, het gaat vooral ook om de tekst. En die valt soms wat tegen. Ook al gaat het verhaal over magie en zit het vol fantasiedieren, sommige elementen kloppen niet. Je kunt niet het ene moment klein getoverd worden, pijn ondervinden en piepen dat je je zwaard niet kunt trekken, maar het vervolgens wel met gemak doen. Spannende zinnen worden soms onderbroken met bijzinnen, waardoor je ineens uit het verhaal bent. Jammer!
Wat ik ook jammer vind is dat de personages en fabeldieren weliswaar mooi zijn beschreven, maar toch niet heel uniek zijn. Heksen, tovenaars, reuzen en elfen kennen we en in De tovenaars van ooit zijn ze niet heel anders vormgegeven. Verder is het verhaal zelf ook niet erg bijzonder. Met magie kan er van alles, maar het lijkt ook gemakkelijk te worden gebruikt om losse eindjes in de verhaallijnen op te lossen. Al met al heb ik wel van het boek genoten, voornamelijk door de illustraties, die ik echt fantastisch vind, maar hebben het verhaal en de personages me niet heel erg in het verhaal kunnen trekken. Iets dat ik zeker had gehoopt! Voor mij dus ook een coole fool... 

 Ilja** 

De cover en de beschrijving van het boek maakten mij ontzettend nieuwsgierig. Het klonk veelbelovend. Bij het doorbladeren van het boek werd mijn interesse nog wat meer aangewakkerd. Het boek bevat ontzettend veel tekeningen en ik was benieuwd hoe de auteur/illustrator dat met elkaar kon verweven. Daar kwam ik al snel achter. De tekeningen en de tekst kloppen niet altijd en daar ergerde ik me aan. De tekeningen zijn overigens niet altijd mooi te noemen en bevatten soms tekst die niet op die pagina te lezen is. De combinatie tekst en beeld is in dit geval niet aanvullend en levert bij mij enkel heel veel extra prikkels op.
De tekst van De tovenaars van ooit kon mij ook niet pakken. Het is een fantasieverhaal, maar zelfs een fantasieverhaal kan ongeloofwaardig worden. De gebeurtenissen volgen elkaar net te toevallig op. Dit gecombineerd met de niet prettige schrijfstijl zorgden ervoor dat ik het boek vaak naast mij neer heb gelegd. Het idee achter de vertelwijze is leuk: een onbekende verteller die gedurende het verhaal onbekend blijft. Dit doet een beetje denken aan de schrijfwijze van de boeken van Lemony Snicket, echter wordt het bij die boeken veel beter uitgevoerd. De hoeveelheid aan personages en ingewikkelde namen maakt het lezen van De tovenaars van ooit niet makkelijker leesbaar.
Dit boek lezen, heeft mij weinig plezier opgeleverd. Een fool...

 Evy***

Als je je post opendoet en dit boek komt uit het pakje tevoorschijn... dan waan je jezelf in de zevende hemel! Prachtige cover, er valt niks meer of minder over te zeggen! 
En dan start je met lezen en oef, wat ging dat in het begin stroef! Ik heb het boek even weggelegd, want ik kon er gewoon niet aan wennen. De stijl van de illustraties is op zijn minst bijzonder te noemen en dat stootte mij de eerste pagina's erg af. Bij poging twee had ik de hele dag om lekker door te lezen en dacht ik 'Evy, zet je er even overheen'. En toen ging het plots veel beter. Hoe verder ik in het verhaal kwam, hoe meer het boek me kon bekoren en hoe minder ik me stoorde aan de illustraties. De paginavullende illustratie van koningin Sychorax op bladzijde 228 is wel echt de parel van het boek, vind ik.
De verhaallijn is niet origineel. Kinderen van rivaliserende bevolkingsgroepen die met elkaar in contact komen en vriendschap sluiten... het is een veelbeproefd recept. Door alle nevenfiguren vond ik het verhaal nog wel een zekere aantrekkingskracht hebben en ik was toch benieuwd hoe het ging aflopen. 
De schrijfstijl is erg eenvoudig en daardoor leest het boek vlot. De 390 bladzijden, wat toch vrij veel is, vliegen er doorheen. Door de gebruikte schrijfstijl voelt het boek wel erg 'kinderlijk' aan. Dat is natuurlijk niet erg voor een kinderboek, maar het zorgt wel voor een zeker afstoting bij de vlotte/rijpere jonge lezers. Er is bijvoorbeeld een erg groot verschil met Nevermoor, dat in de zelfde categorie valt van 10 tot 12 jaar.
Ik ben voldoende overtuigd om het een cool te noemen en ik kijk ook uit naar deel twee, maar dit wordt niet mijn favoriete serie. 

We hebben een beetje gemengde gevoelens over dit eerste deel uit de serie.Dat komt mede door de gebruikte schrijfstijl, die ons niet altijd aanspoorde om gretig verder te lezen. De illustraties konden dat niet helemaal goed maken, want ook die waren niet voor alle lezers even aanlokkelijk.  De tovenaars van ooit valt in onze nieuwe categorie Een coole fool.

20 september verschijnt In het Engels het tweede deel van de serie, Twice Magic. Het zal een twijfelgeval worden of we Wens en Xar nog een kans willen geven, maar misschien is dat voor jullie totaal anders! Laat het ons hieronder in een reactie weten!