Het verhaal van de strijd om Troje spreekt enorm tot de verbeelding, niet voor niets zijn er veel films over verschenen zoals Troy met onder andere Brad Pitt en Orlando Bloom. Alle ingrediënten voor een bloedstollend drama zitten erin: een conflict tussen goden, een mooie vrouw, sterke helden en doorgaans veel geweld.

Door Katy en Marjoke

In De Strijd om Troje & Odysseus, heldhaftige verhalen van Homerus vertelt Simone Kramer de complete geschiedenis van de oorlog om Troje: vanaf de allereerste start met de twistappel waarmee prins Paris voor de moeilijke keuze stond om te bepalen wie de mooiste godin was tot en met de thuiskomst van alle Griekse helden. Meer dan twintig jaar in één boek. De blinde Griekse dichter Homerus droeg er meer dan 2500 jaar geleden twee lange heldendichten aan op. In onze tijd ‘lezen’ studenten en scholieren die Grieks en Latijn op school hebben daar maar een klein stukje van. 

Marjoke: Homerus schreef bovendien voor de strijd om Troje maar een deel van die hele geschiedenis neer. Kramer put dan ook uit meer dan het epos van Homerus, ze neemt ook alle mythen en sagen mee die er zijn over de oorlog om Troje. De Strijd om Troje & Odysseus vertelt dus ook het hele verhaal en zo zie je dat oorlog nog lang niet over is, als de strijd is gewonnen. Als je alles zo achter elkaar leest bekruipt je het gevoel van de nutteloosheid van oorlog. Al die overwinnaars hebben dan de strijd wel gewonnen, maar er zijn maar weinig helden die thuis geen problemen hebben als ze terug komen. Dat vind ik één van de mooiste dingen in alle klassieke verhalen: het thema overstijgt de tijd. Hoeveel hedendaagse kinderen merken niet als hun vader (of moeder) terugkomt van een militaire missie in het buitenland dat die is veranderd? Ik heb me laten vertellen dat veel huwelijken stranden na een aantal missies. Niks nieuws onder de zon! Behalve dat in de tijd van Homerus en de Griekse helden de scheidingen vaak bloediger waren en wraak een grote rol speelde.

Katy: Op school was ik gefascineerd door de Griekse Oudheid, de mythen, de goden en godinnen en de talloze oorlogen die werden gevoerd. Ik ging ze zoeken in de bibliotheek en ontdekte steeds nieuwe verhalen die me terug wisten te voeren naar lang vervlogen tijden. Ik volgde geen Grieks of Latijn, maar ontdekte Homerus door met m’n neus in de boeken te zitten en films te bekijken. Soms slaagde ik erin ze met elkaar in verband te brengen als er personages in opdoken die ik eerder was tegengekomen, maar veelal was het een wirwar aan verhalen. Simone Kramer brengt verschillende van die verhalen samen tot één overzichtelijk geheel rond de strijd om Troje. Ze doet dat op een gestructureerde manier en creëert daarmee een heldere versie waarin Troje en de held Odysseus centraal staan.

T. (9 jaar): Er gebeurt ontzettend veel in dit boek. De oorlog vond ik goed beschreven, maar een paar dingen hadden best wat korter gemogen. Die goden draaien af en toe toch een beetje rond de pot.

Marjoke: Een zo compleet verhaal van Troje heeft ook een nadeel: het leest als een aaneenschakeling van gevechten en gebeurtenissen. Wie net zoals ik op de middelbare school ook maar een klein stukje van Homerus heeft vertaald, weet dat Homerus’ taalgebruik veel poëtischer is. Hij schildert met woorden, met name bijvoeglijk naamwoorden zoals de rozevingerige dageraad. Homerus droeg zijn heldendichten zelf voor, dus hij kon aan zijn publiek voelen of het spannend genoeg was. Misschien dat hij daarom zijn personages meer uit de verf liet komen.

Katy: Het taalgebruik van Kramer kan inderdaad niet tippen aan de poëzie van Homerus, maar dat stoorde me niet in de vertelling. Kramer kiest voor een duidelijke verwoording waarbij de actie centraal en de motieven van de personages centraal staan. Wel vond ik het af en toe kort door de bocht gaan. Doordat het zo’n immens epos is, is er weinig tijd voor details. De auteur beperkt zich tot de hoofdzaken en er is geen ruimte voor uitgebreide beschrijvingen en sfeerschepping. Dat komt de rode draad ten goede, maar zorgt ervoor dat het geheel moet inboeten aan literaire kwaliteit.

R. (12 jaar): Het leest goed, maar het is niet om in één ruk uit te lezen. Af en toe een stukje is prima. Zo is het denk ik ook bedoeld met die korte hoofdstukken.

Marjoke: Mijn favoriete scene is wanneer Hektor afscheid neemt van zijn vrouw en zoontje van twee voor zijn fatale strijd tegen Achilles. Ook daar merk je dat dit verhaal tijdloos is: het verdriet en de zorgen van de vrouw snijden door je hart. Dat mis ik in de versie van Kramer: de emotie. Dat is een keuze natuurlijk, want de complete Homerus, zoals de ondertitel suggereert en dan ook nog aangevuld met wat Homerus al wegliet, lukt niet in één boek.

Katy: De scène die me het meest bij is gebleven is de thuiskomst van Odysseus en het gevecht met de mannen die zijn vrouw begeren. Vader en zoon binden samen de strijd aan. Ik heb echter nooit helemaal begrepen waarom die arme Penelope hem in ’s hemelsnaam terug zou nemen. Maar dat komt wellicht omdat je als lezer min of meer ontdekt wat hij onderweg allemaal heeft uitgevreten. Wat ik dan weer een mooie scène vond is het bezoek van Priamos aan Achilles om het lichaam van zijn zoon terug te krijgen.

T. (9 jaar): Dat paard was een ontzettend goed idee.
R. (12 jaar): Meer zeemonsters, alsjeblieft!

Eindoordeel:
Marjoke - 3 sterren
Katy - 4 sterren