Wat als je plots ontdekt dat je een oma hebt en besluit haar stiekem op te zoeken? En wat als die oma een bejaarde circusartieste blijkt te zijn die samen met andere artiesten in een oude villa woont? Het zou zeker een aantal bijzonder gedenkwaardige middagen opleveren en dat is precies wat Aida overkomt.

Door Katy

Wanneer Aida op zolder naar haar doos met boeken zoekt, vindt ze een koffer met oude kleding en een brief die aan haar moeder is gericht. Het nieuwsgierige meisje neemt de trein en gaat op zoek naar de grootmoeder die ze niet kent. Nog voor ze de juiste deur in Villa Victoria heeft bereikt, heeft ze al kennisgemaakt met een paar excentrieke bewoners en die lijken allemaal even blij met de onverwachte bezoeker. 

Villa Victoria is een concept van Eva Devriendt. Zij werkte het idee uit en maakte de illustraties. Hierbij werd ze geholpen door tekstschrijver Tim F. Van der Mensbrugghe. De auteur heeft een erg origineel concept bedacht. Het hele boek zit vol aparte personages. Er zijn bijvoorbeeld een Siamese tweeling, een actrice, een zeeman en een waarzegster en oma zelf is een nog behoorlijk fitte acrobate. De komst van Aida brengt leven in de brouwerij. Iedereen wil een beetje aandacht van het meisje en zit te wachten op een bezoekje. Ondertussen ontdekt Aida wonderlijke verhalen en leert ze samen met de lezer (8+) de geheimen van Villa Victoria kennen.

In tweeëntwintig korte hoofdstukken komt het betoverende bejaardentehuis tot leven. Elk deel start met een mooi verluchte letter die doet denken aan de geschilderde letters op de woonwagens en borden van een ouderwets circus. Vaak is het wel de letter A, want Aida staat nu eenmaal centraal in het boek en mag vaak de aftrap geven. Devriendt en Van der Mensbrugghe vertellen een inspirerend verhaal dat verwondering oproept. Er zit magie in de tekst. Het taalgebruik voelt wel Vlaams door woorden als onbeleefderik. Dat geeft echter wat karakter aan de soepel lopende tekst. Het einde van het boek kraakt echter een beetje, mede door de snelheid waarmee alles opeens gaat en de vreemde oplossing die voor de bewoners die een ander onderkomen zoeken uit de lucht valt. Gelukkig maakt de betoverende sfeer veel goed. Zowel de fragmenten in de villa als de fragmenten bij Aida thuis zijn leuk om te lezen. Het konijn dat steeds met Aida meereist is een toffe, zij het wat minder geloofwaardige, vondst die bijdraagt aan de villa als plek van oneindig veel mogelijkheden.

Het verhaal ademt nostalgie uit. Dat is voelbaar in de tekst, maar ook in de tekeningen. Er zijn paginagrote tekeningen waarop de bewoners van de villa te zien zijn, maar ook details zoals een theepot of het konijn dat Aida cadeau heeft gekregen. Er spreekt een retrogevoel uit de prenten. Ze zijn vrij realistisch getekend, maar door het onderwerp zijn ze dat niet. 

Degene die dit boek leest, vraagt zich na afloop waarschijnlijk af welk geheim leven de oudere mensen uit zijn of haar eigen omgeving leiden. Mijmeren ze ook over verloren liefdes in de vorm van een zeemeermin, hebben ze een boontje voor een volledig getatoeëerd oudje of toveren ze zonder moeite een duif uit hun hoed? Zoals Devriendt het in haar voorwoord zegt: "iedereen heeft zijn verleden en niemand praat er nog over." Het zou dus weleens kunnen lonen om nieuwsgierig te zijn.

Eindoordeel: 3,5 sterren