Magie is een vreemd iets. Het kan je helemaal meenemen, opslokken en veranderen. Zo gaat het ook als je een magisch boek leest. Je bent afgesneden van de wereld waarin je je normaal bevindt en het boek doet iets met je. De laatste pagina wordt met pijn in het hart omgeslagen en dan val je terug in de werkelijkheid. Verdwaasd blijf je achter, want hoe moet je dit prachtige boek gaan beschrijven aan andere mensen? Hoe kan je de anderen er van overtuigen dat ze dit boek moeten lezen? Mijn nederige poging om jullie Het meisje dat de maan dronk aan te bevelen kan je hieronder lezen.

Kelly Barnhill 
De website van deze schrijfster is zeker een bezoekje waard. 
Voorheen was ze leerkracht, conciërge, barvrouw en serveerster, boswachter en nog veel meer! Deze duizendpoot publiceerde in 2011 haar debuut, The mostly true story of Jack. Sindsdien schreef ze verschillende boeken en nog meer korte verhalen (ze schrijft trouwens al langer korte verhalen dan dat ze boeken publiceert). Ze vertelt dat ze dol is op korte verhalen schrijven en dit is hoe ze over een kort verhaal denkt: 

A short story, on the other hand, is an encounter. We cannot look it in the eye. We have to see with our skin and hear with our bones. A short story is a crack in the world; it is tooth and claw; it is the choice between attack and retreat. Nothing is wasted. Everything is paid for. It makes a sound that we cannot identify or name, and we make that sound in return.

Perhaps it will attack. Perhaps it will devour us. Perhaps it will bound away.

Newbery Medal 
The girl who drank the moon won in 2017 de Newbery Medal. In 2009 werd deze prijs gewonnen door niemand minder dan Neil Gaiman, met The Graveyard Book. Er zijn maar weinig winnende boeken die in het Nederlands vertaald zijn. 
De Newbery Medal wordt elk jaar uitgereikt aan het kinderboek dat de belangrijkste invloed heeft uitgeoefend dat jaar op de Amerikaanse literatuur voor kinderen. 

Het meisje dat de maan dronk 
Al jaren leven de dorpelingen in angst voor de heks in het woud. Als ze niet elk jaar een baby offeren, zal de heks onheil over hen brengen. Maar elk jaar opnieuw verbaast Xan, de heks uit het woud, zich over weer een nieuwe baby. Ze brengt de achtergelaten kinderen naar families aan de andere kant van het woud. Dit keer voedt ze het achtergelaten kind per ongeluk met maanlicht, waardoor het meisje vervuld raakt van magie.
Xan besluit Luna op te voeden als haar eigen dochter. Met de jaren worden Luna’s magische krachten sterker. Wanneer haar dertiende verjaardag nadert, besluiten de dorpelingen eindelijk jacht te gaan maken op de heks die hun leven al jaren overschaduwt. Zij weten niet dat Xan en Luna hun magie goed gebruiken en dat het echte kwaad veel dichterbij is...

Persoonlijke mening Het verhaal is prachtig. Er is geen ander woord om het te beschrijven. Of ja, misschien toch wel! Betoverend. 
Ik zag het boek voorbijkomen op een andere website en de cover sprak mij direct aan. Toen ik de korte inhoud las, werd ik nog nieuwsgieriger. Het mooiste is, dat tijdens het lezen de cover ook meer en meer betekenis krijgt. De maan, de kleuren van Luna's jas, de papieren vogels... Alles past binnen het verhaal. Er is geen element op deze cover niet zorgvuldig uitgekozen! 

Ik ben steeds meer van de personages gaan houden, hoe verder ik in het verhaal kwam. Dan heb ik het niet enkel over Xan en Luna, maar vooral ook over Vurian, de draak, en Anteen, de meubelmaker. 
De personages gaan leven. Ze hebben elk hun eigen verhaal en die verhalen komen op de een of andere manier allemaal bij elkaar. 
Diepe uitwerking van de personages is er niet echt. Het voelt meer als een sprookje en in sprookjes worden ook niet alle gedachten van de figuren uitgewerkt. Alleen de gedachten die van nut zijn voor het verhaal worden gedeeld met de lezer. Toch miste ik die diepgang niet. 

'Alles is volstrekt normaal.' Grootmoeder en kleindochter glimlachten een breekbare glimlach naar elkaar. Elke leugen die ze vertelden, viel van hun lippen in stukjes uiteen op de grond; kletterend en schitterend als gebroken glas. 

De schrijfstijl is erg poëtisch en daardoor meeslepend. Er zitten pareltjes van zinnen tussen, zinnen waar je even over moet nadenken. De stijl draagt perfect bij tot het verhaal dat Barnhill wil vertellen en het gevoel dat ze daarmee wil bereiken bij de lezer. Feeëriek is misschien een goede benaming voor dat gevoel. 
De doelgroep is 10-12 jaar, maar ik denk dat ook de iets oudere jeugd (en de volwassenen) ook van dit boek gaan genieten. Daar leent de schrijfstijl zich ook uitstekend voor namelijk. Het voelt nergens 'kinderachtig' aan. 

Luna's hart werd aangetrokken door haar grootmoeders hart. Was liefde een kompas?
Luna's geest werd aangetrokken door haar grootmoeders geest. Was kennis een magneet? 
En dan was er nog iets. Die vloedgolven in haar buik. Dat geklik binnen in haar hoofd. Het gevoel dat ze een onzichtbaar tandwiel in zich droeg dat haar centimeter voor centimeter bracht naar... íéts. 
Haar hele leven had ze nooit geweten waarnaartoe.
Naar magie, zeiden de golven in haar buik.

Op mij heeft Het meisje dat de maan dronk een onuitwisbare indruk achtergelaten. Ik ga zeker meer van Kelly Barnhill lezen en ik hoop jullie ook! De volle vijf sterren krijgt dit bijzondere boek van mij.

Zijn jullie ook helemaal klaar voor een magische beleving? Laat het hieronder weten als ik jullie enthousiast heb kunnen maken! 

Vele groetjes,
Evy