Ouders horen het goede voorbeeld te geven aan hun kinderen, of niet soms? Maar als kind houd je soms je hart vast:  komt dat wel goed met die ouders van jou? Daarover gaat Hoe voed ik mijn ouders op? van Stine Jensen & Frank Meester. Beide zijn ervaringsdeskundigen als ouder, maar hebben ook de nodige filosofische kennis. Al lezend ontdek je bovendien dat de filosofie de basis is van veel andere wetenschappen en hoe je dat kunt gebruiken bij de problemen waar je tegenaan loopt met je ouders.

Stine Jensen ken je misschien ook van tv-programma’s als Wie is de Mol, maar ook van andere bekende filosofische kinderboeken als ‘Lieve Stine, weet jij het?’, waarvoor ze de Zilveren Griffel heeft gekregen.  Frank Meester is behalve filosoof ook schrijver, maar dit is zijn eerste kinderboek. Samen schreven ze eerder De opvoeders. Wat filosofie de schipperende ouder kan leren.

Het belangrijkste advies van Jensen en Meester is 

Je moet bedenken dat de meesten heel graag perfecte ouders willen zijn en juist daarom de grootste fouten maken. Vaak met hen praten over de problemen die ze hebben bij het opvoeden zal hen helpen om met hun frustraties om te gaan.

Lees voordat je als kind wanhopig wordt door deze onmogelijke opdracht Hoe voed ik mijn ouders op?  De aanpak is heel duidelijk en gestructureerd.

De eerste stap is: stel vast met wat voor soort ouder je te maken hebt: overbezorgd? scheldend? te jong gekleed? mijn-kind-is-geweldig? Misschien herken je wel meerdere eigenschappen in je ouders.

Stap twee is: zoek het hoofdstuk erbij en check de beschrijving van het gedrag van zo’n ouder, gevolgd door adviezen van andere kinderen. Die zijn heel praktisch, zoals bijvoorbeeld Tomas (9 jaar) over de mijn-kind-is-geweldig-ouder: 

Het beste is om je ouders zelf naar die test te sturen. Het is namelijk zo dat dat vooral slimme ouders slimme kinderen hebben.[..] Als je ouders laag scoren durven ze vast niet meer te zeggen dat jij zo geweldig bent.

Uiteindelijk volgt het advies met achtergrondkennis van Jensen en Meester. Die kunnen een psychologisch tintje hebben, zoals bij de mijn-kind-is-geweldig-ouder,  waarin ze uitleggen dat een kind volgens het existentialisme (een stroming in de filosofie en de psychologie) een ‘tabula rasa’ is, met andere woorden: kinderen mogen zelf ontdekken wie ze zijn en wat ze willen worden, dat moeten ouders niet voor ze bepalen. Maar ook andere stromingen in de filosofie passen ze toe:  de logica bij de het-hoort-nu-eenmaal-zo-ouder, bij de ruziënde ouders gaat het over oikos (wie heeft welke taak in huis? Je ziet hier ook waarom ooit economie is begonnen als stroming binnen de filosofie).  En als je een ruziënde ouder hebt, lees dan ook eens de slapjanusvader. Daar staat een uitspraak van Heracleitos, een Griekse filosoof van meer dan 2000 jaar geleden:

‘Oorlog is de vader van alle dingen’.

Misschien stelt dat je een beetje gerust.  

Al klinken de onderwerpen heel moeilijk, het taalgebruik, de citaten van de kinderen en duidelijke structuur van de hoofdstukken maken dat Hoe voed ik mijn ouders op?  goed te begrijpen is, al zit je nog maar in groep zes (klas vier in Vlaanderen). De illustraties met heldere kleuren van Hugo van Look verduidelijken het thema van ieder hoofdstuk. De gezichtsuitdrukkingen laten de emoties goed zien, de afbeeldingen zijn ook wel wat humoristisch waardoor het allemaal niet zo zwaar en belangrijk voelt.  

Veel succes met het opvoeden van je ouders! Met dit boek moet het zeker lukken.

Ik geef het boek vier sterren.