Moederdag moederbuddyread
Komende zondag is het moederdag. Dat kunnen wij natuurlijk niet onopgemerkt voorbij laten gaan. De buddyread van vandaag staat dan ook in het teken van moeders. We bespreken het boek Mama van Hélène Delforge en Quentin Gréban. En hij wordt gelezen door... het kan ook niet anders... moeders!
Mama! Geen naam zo uniek, geen naam zo universeel, geen naam zo bijzonder. Er zijn zoveel mama's als er kinderen zijn. En allemaal verdienen ze een eerbetoon.
Mama is een prentenboek over moeders over de hele wereld. Ze worden op poëtische wijze beschreven door Hélène Delforge en sfeervol geïllustreerd door Quentin Gréban.
Ilja: Ik lees het boek samen met mijn moeder Jolanda. Zij heeft mij vroeger ontzettend veel voorgelezen en heeft een voorliefde voor prentenboeken.
Jolanda: Ik vond het een prachtig boek om door te bladeren. De tekeningen zijn prachtig. Er worden verschillende tekenstijlen gebruikt, maar er zitten ook herkenbare stijlkenmerken en personen in. Ik vond het leuk dat moeders over de hele wereld een plekje krijgen in dit boek. De teksten vond ik als moeder heel herkenbaar! Er zitten hele mooie teksten bij, die soms ook echt binnenkomen. Voor kinderen is de tekst echter wat te moeilijk. De woordkeuze en de onderwerpen zijn voor kinderen vanaf 5 jaar een beetje lastig. Dit boek is daarom meer geschikt voor de moeders onder ons.
Ilja: Ik heb eerst door het boek gebladerd en de illustraties bekeken. Deze zijn echt heel mooi. Het is net alsof je een reis over de wereld maakt. Daarna ben ik de teksten gaan lezen. Deze zijn wat poëtischer en soms moet je ze een paar keer doorlezen om te begrijpen. Er zitten echt hele mooie teksten bij en waarmee Delforge een ode geeft aan de moeder. Ik vind het wel jammer dat het vooral gaat over jonge moeders en jonge kinderen, ik herken mezelf er bijvoorbeeld niet in. Ik ben het met mijn moeder eens dat het meer geschikt is voor de moeders, maar ik zie wel in dat dit boek gebruikt kan worden om jonge kinderen kennis te laten maken met poëzie. Het is geen voorleesboek dat je van begin tot einde doorleest, maar er af en toe een keer bijpakt en een stukje (voor)leest.
Joke: Ik lees het boek samen met twee van mijn drie zonen: D. (16jaar) en W. (18 jaar) Ze zijn opgegroeid tussen de boeken ... er was geen ontkomen aan. Het doet me plezier dat ze nog elke dag, voor het slapengaan, een boek vastgrijpen.
D: Ik vond het boek een beetje teleurstellend, de tekeningen zijn zeker heel mooi, maar de gedichten laten het afweten voor mij. Ze zijn een beetje simpel, ik ben er zeker van dat er veel meer te zeggen is over de relatie mama-kind. Ik heb een beetje het gevoel dat de tekeningen het boek dragen en de gedichten er zijn als aanvulling. Het boek is uiteindelijk ook langer dan op het eerste zicht lijkt. Je denkt dat je er op 15 minuten door bent, maar dat is zeker niet zo. Voor de rest is het wel een mooi boek, de tekeningen zijn mooi en de gedichten, ook al vind ik ze wat beperkt, zijn zeker niet slecht. Het is waarschijnlijk wel een leuk boek om als mama met je kind door te nemen.
W: Wat is er leuker dan één zoon die samen met mama het boek Mama leest? Twee zonen die dat doen natuurlijk. Het eerste wat me opvalt, is dat dit misschien geen kinderboek is. Het tweede wat mij opvalt, is dat dit ook niet echt poëzie is. Of misschien wel, ik ben niet echt een specialist in dit soort zaken. Als derde punt merk ik op dat het boek veel dikker is dan verwacht. Het uitlezen was voor mij een goede oefening op concentratie en doorzettingsvermogen. Ik vroeg me af wie dit zou willen lezen, maar eigenlijk was het antwoord vrij logisch: moeders natuurlijk. Al bij al heb ik niet echt genoten van het boek, maar ik ben dan ook geen mama. De tekeningen vond ik dan weer wel mooi. Of goed, of allebei. Die waren makkelijker te begrijpen.
Joke: De hooggespannen verwachtingen die ik door de cover kreeg, werden tijdens het doorbladeren zeker behouden. Ik hou erg van deze tekenstijl die me doet denken aan Rébecca Dautremer en Benjamin Lacombe, mijn favorieten. Tekst en tekeningen vertellen over moeders uit verschillende werelddelen, verschillende tijden, alleenstaande moeders, … Mooi dat ook de moeder als vrouw niet wordt vergeten.
“Ach ja. Ik ben vrouw. Dat was ik vergeten. Bedankt dat je me eraan herinnert.”
Het is fijn dat hier de stereotypes doorbroken worden. Ondanks de verscheidenheid aan moeders, zijn de beschreven situaties heel herkenbaar. Mama zijn is echt iets universeels en alle mama’s delen voor een stuk dezelfde bezorgdheden en gevoelens. De liefde van een moeder is een zeer poëtisch onderwerp, waardoor de teksten me teleurstelden. Ik vond de gebruikte taal niet pakkend of dichterlijk genoeg. Dat neemt niet weg dat elke mama die dit boek cadeau krijgt, zal smelten want een emotieloos geschenk is het zeker niet. Enkel geschikt voor mama’s.
