Als Hebban Jeugdliteratuur Club lezen wij met grote regelmaat prentenboeken.  In "prentenboekenfeestje" lees je onze ervaringen rondom los van elkaar staande prentenboeken. Deze keer delen Annemieke, Katy en Joke hun leeservaringen. Nieuwsgierig? Lees dan snel verder...

Klein wit visje diep in de zee - Guido van Genechten ****

Guido van Genechten is onlosmakelijk verbonden met de prentenboeken over het konijntje Rikki. Maar hij heeft veel meer prachtige karakters op zijn naam staan. Een daarvan is Klein wit visje die inmiddels de hoofdrol speelt in meer dan 10 boeken voor kinderen vanaf ongeveer 2,5 jaar.

Onlangs verscheen het nieuwste avontuur van het kleine witte visje. In Klein wit visje diep in de zee gaat het visje op onderzoek uit, omdat hij graag wil weten hoe diep de zee is. In zijn zoektocht komt hij allerlei dieren tegen zoals een schildpad en zeesterren. Ondanks hun waarschuwingen blijft het visje afdalen tot hij helemaal onderaan is, maar daar is het wel erg donker!

Het prentenboek is heerlijk kleurrijk en door de grote kleurcontrasten erg aantrekkelijk, ook al voor jongere kinderen. De hoeveelheden tekst zijn goed afgestemd op jonge kinderen, waardoor ze het verhaal goed kunnen volgen. Bovendien komen er verschillende thema’s aanbod, waaronder het thema zee of waterdieren, avontuur, ontdekken, angst en durven. Wie genoten heeft van het kleine witte visje in de eerdere boeken, mag dit laatste avontuur absoluut niet missen. En als je het kleine visje nog niet hebt leren kennen, ga het dan snel ontmoeten in dit nieuwe avontuur! De boeken zijn namelijk uitstekend los te lezen.

Tijger - Jan Jutte *****

Josefien komt op één van haar wandelingen door het bos wel een heel bijzonder dier tegen: een tijger. De tijger kroelt tegen haar aan en ze neemt hem mee naar huis. Al snel zijn ze de beste vrienden en de inwoners van het stadje raken gewend aan hem. Maar dan wordt Tijger ziek, hij heeft heimwee en voor Josefien zit er niks anders op dan een verre reis te ondernemen met haar beste vriend.

Tijger is een prentenboek van illustrator Jan Jutte, voor dit boek schreef hij ook de tekst. De illustraties van Jutte zijn gedetailleerd zonder te druk te zijn. Er is bijzonder veel op te zien en het kleurgebruik is erg gevarieerd. Op de ene prent staat Josefien in een besneeuwd bos en overheersen wit en bruintinten, op de andere prent staat het tweetal in de woning van het vrouwtje waar groen, oranje en geel voor een warme uitstraling zorgen. De lijnvoering van vooral Tijger en vaak ook Josefien is meestal wat zwaarder dan de rest van de elementen op de prent. Hierdoor valt het dier behoorlijk op en is het duidelijk dat hij ondanks de bijzondere relatie met Josefien niet echt op z’n plaats zit.

De tekst van het boek staat onderaan in een witruimte. Die is niet zo erg groot gedrukt, maar nog steeds prettig leesbaar. Elke spread is voorzien van een viertal korte zinnen die de prenten mooi ondersteunen en een beetje extra informatie geven. Samen vormen ze een prachtig geheel.

Tijger is humoristisch en ontroerend tegelijk. Als lezer kan je het niet helpen om te grinniken wanneer Jozefien een wolletje rond de nek van Tijger bindt en het is haast onmogelijk om geen traantje weg te pinken wanneer ze afscheid van elkaar nemen. Er zit heel veel troost in dit boek en die is er gelukkig ook aan het eind van het verhaal. Dit is een prentenboek om te koesteren.

Wat eet een miereneter? - Ross Collins ****

De miereneter wordt wakker en hij heeft honger, maar hij is helemaal vergeten wat hij nu eigenlijk ook alweer eet. Hij besluit het aan de andere dieren te vragen en begint bij de luiaard, maar die heeft het te druk. De toekan weet het misschien wel of de slang?

Wat eet een miereneter? is een grappig prentenboek van Ross Collins. Van de Schotse illustrator werden eerder onder andere Er zit een beer op mijn stoel en Papa is geweldig! vertaald. In dit nieuwe prentenboek worden de lezers, zoals de titel aangeeft, door een miereneter op sleeptouw genomen om te ontdekken wat ook alweer zijn lievelingskostje is. Het zijn alvast geen watermeloenen en ook van rotte vis moet hij niets weten.

De prenten nemen telkens de hele spread in beslag en zijn redelijk sober gehouden. Zo wordt de aandacht van de kinderen meteen getrokken naar de essentie. Collins tekent met oog voor detail en de miereneter ziet er behoorlijk aandoenlijk uit. De achtergrond van de illustraties bestaat telkens uit één effen kleurvlak, maar er zit veel variatie in. Wanneer de miereneter het eerste dier aanspreekt, verschijnen ook de eerste mieren op het toneel. Vanaf dat moment zijn ze telkens wel ergens te spotten en dat is een leuk extra element in het boek.

De tekst is groot gedrukt en bestaat voor het merendeel uit korte dialoogjes tussen de miereneter en de andere dieren. De zinnen staan verspreid over de tekeningen en niet op een kluitje. Het leest erg gemakkelijk voor en bovendien zijn de illustraties prettig om naar te kijken.

Wat eet een miereneter? is een vermakelijk boek en vooral het einde zal de kleintjes doen schaterlachen wanneer ze ontdekken wat de miereneter het liefst eet. Ross Collins heeft over dit niet zo voor de hand liggende dier een leuk verhaal gecreëerd dat wel eens een hit zou kunnen worden bij een hele hoop peuters.

Harrie heeft haast – Timothy Knapman en Gemma Merino ****

Harrie heeft haast is een nieuw prentenboek van de Britse Timothy Knapman. Naast jeugdboeken schrijft hij ook liedjesteksten, musicals en theaterstukken. Hij heeft een voorkeur voor grappige verhalen.

Harrie is een haas met haast. Hij haast zich zo erg dat de wereld er voor hem helemaal wazig uitziet. Op een dag bezeert hij zich waarop Tom, de schildpad zich over hem en zijn step ontfermt. Dat gaat niet zo snel als Harrie zou willen en zo moet hij noodgedwongen onthaasten. Maar is dat nu wel zo erg?

Zoals dat past bij deze haastige Haas zit er behoorlijk wat tempo in dit verhaal. Dat ligt deels aan de eenvoudige taal en zinnen maar dat betekent gelukkig niet dat Knapman een rijke woordenschat schuwt. De betekenis wordt helemaal duidelijk door de fijne illustraties van Gemma Merino. Ze maakt veel gebruik van ecoline en kan zo de waas van het gehaast zijn goed weergeven. De prenten zijn onmisbaar om de nodige details en uitdrukkingen weer te geven. Het verhaal is een pleidooi om te onthaasten en dus ook een geschikt geschenk voor volwassenen die het vaak te druk hebben om leuke dingen te doen. Harrie leert terwijl hij moet rusten genieten en gebruikt hierbij al zijn zintuigen. De vriendschap met Tom is niet alleen voor Harrie een verrijking. Ze stimuleren elkaar om van het gekende pad af te wijken en dat maakt hen uiteindelijk allebei beter. De laatste tekstloze bladzijde illustreert dat op een hele mooie manier. Haast je naar de winkel en vergeet niet daarna te genieten van dit inspirerende prentenboek.

Naar de wolven -  Anna Woltz en Ingrid en Dieter Schubert ****

Als de Nederlandse jeugdboekenschrijfster Anna Woltz gaat samenwerken met illustratoren Ingrid en Dieter Schubert verwacht men een eersteklas uitgave. Zowel Woltz als de Schuberts hebben al verschillende prijzen gewonnen.

De hond Fabeltje weet dat hij de liefste is. Tenminste tot er een nieuw speeltje in de vorm van baby Benjamin in huis komt. Fabeltje lijkt jaloers en besluit Benjamin mee te nemen naar de wolven. Als dat maar goed komt.

De cover intrigeert meteen. Enerzijds een beetje eng met de glurende gele ogen tussen de donkere bomen, anderzijds dromerig betoverend door de vliegende hond met een baby op zijn rug. Voor de illustraties gebruikte het echtpaar Schubert warme kleuren. Waar het verhaal zich ‘s nachts afspeelt en wat griezeliger wordt, zorgt het geel van het licht van de maan voor warmte en dat maakt het voor kleine kinderen waarschijnlijk minder eng. De prenten bevatten veel details en vullen de tekst niet alleen aan maar verduidelijken ook. Ze verrijken het verhaal en maken het beter. Zo ligt baby Benjamin tussen de kussens die eerder een koninklijke toren vormden voor Fabeltje. Dialoog en vertellende tekst wisselen elkaar op een aangename manier af. Woltz gebruikt korte zinnen met een zeer rijke woordenschat. Toch weet ze met de tekst niet helemaal de poëtische sfeer van de tekeningen te evenaren. Omwille van het thema heel geschikt voor kinderen die net grote broer of zus geworden zijn.

Hebben jullie deze boeken al gelezen? Welke spreken je aan?