Prentenboeken zijn vaak fantastisch. En heus niet alleen voor kinderen. Daarom organiseren we op onze spot nu en dan een prentenboekenfeestje. En af en toe verschijnt er zo’n prentenboek dat helemaal solo zo’n feestje verdient. Het lied van de spreeuw van Octavie Wolters is er zo eentje.

– door Joke –

Flaptekst

De spreeuw in dit prentenboek wil een lofzang houden op wat hij allemaal ziet tijdens zijn vluchten over het land. Om zeker te zijn dat hij niets vergeet, vraagt hij alle vogels die hij kent om raad: wat moet ik in elk geval niet vergeten te vertellen?

Woord- en beeldkunstenaar

Octavie Wolters (1977) is beeldend kunstenaar en maakt vooral lino- en houtsnedes. Deze techniek gebruikte ze ook voor dit prentenboek. En kunstwerkjes zijn het, stuk voor stuk. De cover is sober in ‘kaftpapierbruin’ maar spreekt meteen aan. Het openslagen van het boek en de ontdekking van de sterke zwart-wit prenten zorgen voor een wauw-effect. Voor mij als volwassene alleszins. Nieuwsgierig geworden of kinderen dit ook zo zouden zien, nam ik het boek mee naar de klas. Kinderen zijn heel direct en eerlijk en reageren spontaan. En ja, ze zien het dus ook. Er klonken veel oohs en aahs en niemand repte over een gemis aan kleur. Voor ik aan lezen toekwam werd er heel wat boekgesnuffeld, gestreeld en geknuffeld.

Op de site van kinderboeken.nl kan je in enkele filmpjes bekijken hoe Wolters te werk is gegaan:

Wolters is niet alleen beeldend kunstenaar. Ze studeerde naast rechten ook Nederlandse taal- en letterkunde en is dus ook goed met taal. In 2016 debuteerde ze als schrijver met de roman Voorland. Het lied van de spreeuw is haar eerste kinderboek. Als de auteur van een prentenboek ook de illustrator is, zijn het vaak vooral de prenten die het boek maken of kraken. De tekst is ondergeschikt aan de prenten en dat is zeker niet fout. Toch is het fijn dat Wolters hier haar beide talenten combineert. De tekst is heel taalrijk en dus boeiend om met kinderen nader op in te gaan. Ik lees eerst het verhaal in zijn geheel voor maar daarna herlees ik bepaalde zinnen of fragmenten om even stil te staan bij de betekenis, de rijkheid of klankkleur van de woorden.

‘Vergeet niet te zingen over hoe mooi een bloem kan verdorren,’ zei het roodborstje. ‘Als de blaadjes van papier worden en je hun stemmen hoort knisperen in de wind.’

Verdorren en knisperen behoren niet tot de standaard woordenschat van een kind maar de context maakt dat ze de betekenis kunnen afleiden. Fijn dat Wolters de jeugdige lezers niet onderschat. Het repetitieve karakter van de tekst maakt deze rijke taal zeker toegankelijker voor kinderen.

Een mooi gevolg: sinds ik met dit boek inging op de mooie woorden erin, hebben mijn leerlingen er tijdens het vrij lezen ook echt meer aandacht voor. Zo vertellen ze het regelmatig als ze een bijzonder woord in hun eigen boek opmerken.

Conclusie *****

De schoonheid van de natuur loven en dat illustreren met krachtige zwart-wit contrasten getuigt van lef én inzicht. Immers, de tekst is poëtisch en bevat inspirerende gedachten, met illustraties in zachte tinten was het mogelijk wat overdreven zweverig of zeemzoet geworden. Een slimme en gedurfde keuze. Beeld en tekst verheffen elkaar tot kunst. Niet alleen voor kinderen! Dit werk hoort thuis in de categorie ‘ietsje-meer-prentenboek’.

Kennen jullie het werk van Octavie Wolters al? Spreekt het je aan?