Het is weer tijd voor een feestje. En dat heeft alles te maken met Milo en de laatste wolf van Sébastien Perez en Justine Brax. Soms (heel vaak!) zijn prentenboeken zo mooi dat ze een eigen feestje verdienen…

– door Joke –

Flaptekst

Milo kijkt naar de mensen van zijn dorp.
Is het de laatste keer dat hij hen ziet?
Met bonzend hart vertrekt hij naar onbekende oorden.
Alleen hij kan met zijn pijl en boog de laatste wolf verslaan.
Maar het gevecht loopt heel anders af dan hij had verwacht …
Een prachtverhaal over leven, leren, groeien.

Sébastien Perez en Justine Brax

Sébastien Perez (1975) is een Franse auteur van kinderboeken. Eentje met goede smaak want voor de tekeningen werkt hij steeds samen met fantastische illustratoren. Hij maakte samen met één van mijn favoriete tekenaars – Benjamin Lacombe – al verscheidene pareltjes zoals Kattenstreken, De kleine heks, Frida, Nachtegaal, … Voor Milo en de laatste wolf werkte hij samen met Justine Brax, waarmee hij eerder al samenwerkte. Siska Goeminne vertaalde dit verhaal naar het Nederlands. Het is bij mijn weten het eerste boek van dit duo dat voor ons vertaald werd. De stijl van Brax is eigen maar de magische sfeer doet wel denken aan het werk van Lacombe. Vooral bij de portretten heb ik dat gevoel.

Het boek

Het verhaal begint spannend en de wolf wordt voorgesteld als het grote kwaad, verantwoordelijk voor alle onheil en dient verslagen te worden. Onderweg ontmoet Milo mensen wiens verhaal dit beeld over de wolf bevestigt. Maar is de wolf echt die meedogenloze vijand, uit de verhalen en legendes, waarvoor iedereen hem houdt?

Zoals het een goed prentenboek betaamt, krijgen we via het verhaal wijze lessen mee en komen verschillende thema’s aan bod: wraak, angst, vooroordelen, verdraagzaamheid, vrede, …

Die boodschap valt de jongste kinderen minder op. Zij zullen het vooral spannend vinden dat Milo gaat vechten met de wolf. De illustraties echter betoveren jong en oud. Paginagrote tekeningen in winters blauw en wit met blinkende zilveren accenten ademen een winterse sfeer, die past bij de kilte in het hart van Milo en de mensen wanneer ze aan de wolf denken. Rode accenten brengen warmte in de tekeningen en staan voor gezelligheid en naastenliefde evenals voor laaiende woede of bloed. Dankzij het grote formaat van het boek komen de illustraties volledig tot hun recht.

Mening van de vakjury ****(*)

Ik las het boek voor in de eetzaal tijdens de middagpauze. Daar waren naast mijn eigen leerlingen ook de kinderen van het eerste leerjaar aanwezig. ‘s Avonds kreeg ik dit fijne bericht van een mama:

“S. was in de wolken, want juf Joke vertelde deze middag een keicool verhaal over wolven tijdens het eten. Hij zei dat hij het spannend vond! En dat hij zich gehaast had met eten zodat hij beter naar jou kon luisteren. Hij vond het dus heel tof.”

En dit vonden de kinderen van mijn klas – ondertussen al goed getraind in het kritisch geven van sterren aan boeken. Zij waren erg onder de indruk van de tekeningen. Vooral de fonkelende folie zorgde voor veel oohs en aahs.

Ik vond het mooie prenten. Het is een mooi boek.

Het waren mooie prenten en ook mooi geschreven.

Ik vind de prenten zoo mooi en het verhaal is superleuk.

De jury was unaniem en gul met 4 en 5 sterren. Dat resulteerde in 4,6 sterren.

Conclusie ****

Milo en de laatste wolf is een verhaal dat aan het denken zet, dat uitnodigt tot gesprek over verdraagzaamheid of tot reflectie over ons eigen gedrag (geweld, wraak). Door de winterse sfeer die het uitstraalt en de feestelijk glinsterende details in de illustraties is dit een ideaal geschenkboek tijdens de komende eindejaarsfeesten. Voor jong en jong van geest...

Welke feestelijke prentenboeken raden jullie aan?