In Thomas Tucker ontdekkingsreiziger van beroep neemt Harmen van Straaten ons mee naar 1969 voor een geschiedenisles op de achtergrond van een spannend avontuur. Reis je even mee?

– door Joke –

Flaptekst

1969. Tak wacht ademloos op de landing van Apollo 11 op de maan. Maar dan gebeurt er iets dat nog veel spannender is: er komt een nieuwe jongen bij hem in de klas. Thomas Tucker is voor niets en niemand bang, hij vertelt de stoerste verhalen en iedereen wil zijn beste vriend zijn. Thomas kiest Tak. Vanaf dat moment gebeuren er echter vreemde dingen. Spullen verdwijnen, leugens zingen rond en elke keer lijkt Tak de schuldige. Kan hij Thomas wel vertrouwen? Een spannend en ontroerend verhaal over moed, trouw en onvoorwaardelijke vriendschap.

Inhoud

Harmen van Straaten is een schrijvende illustrator (of omgekeerd ondertussen?) en zowel tekst als tekeningen zijn dus van zijn hand. De tekst speelt de hoofdrol maar quasi elke pagina wordt opgefleurd met een kleine tekening in de typische nonchalante tekenstijl van van Straaten. De stijl doet denken aan Quentin Blake. Achteloos getekend maar toch met sprekende gezichtsuitdrukkingen.

Het verhaal zelf is eveneens herkenbaar als geschreven door Harmen van Straaten. Een doodgewone jongen maakt een avontuur mee. Dit verhaal is realistischer dan bijvoorbeeld Het wonderbaarlijke scheepsjournaal van Mattias Spijker maar evengoed spannend. Van Straaten lijkt zich goed te kunnen verplaatsen in de leefwereld van 8à10 jarige jongens (en ook wel meisjes). Astronaut of spion worden of lid zijn van een vriendengroep met een eigen clubhuis dat willen ze op die leeftijd allemaal wel. Ook de emoties van Tak zijn herkenbaar: het schipperen tussen gewoon jezelf zijn en stoer doen, erbij willen horen, vriendschap en over hoe je soms zelf je gedachten de verkeerde kant opstuurt. Heeft Thomas eigenlijk ooit gezegd dat zijn vader een spion is of gelooft Tak zijn eigen veronderstellingen?

‘Werkt je vader soms voor de NASA?’

Thomas Tucker legde zijn vinger op zijn lippen.

‘Is je vader hier soms voor spionage?’ vroeg ik hijgend. Mijn handen trilden.

Hij maakte met zijn handen de gebaren van horen, zien en zwijgen.

Toen wist ik het zeker. Ik zat hier naast iemand wiens vader spion van de NASA was. Dat mij dit mocht overkomen.

Ook het vleugje humor en de soms wat typische weergave van personages naast een voor kinderen spannend avontuur kwam ik eerder tegen in andere boeken van dezelfde auteur.

Een meerwaarde bij dit verhaal is de extra geschiedenisles over de landing op de maan en voor mezelf als volwassen lezer – waarvan die bewuste dag in 1969 nochtans nog geen sprake was – een vleugje nostalgie.

Met een brok in mijn keel staarde ik naar de televisie. Helaas waren daarop alleen wazige beelden te zien. Ja hoor, onze tv stoorde weer eens op het allerslechtste moment. Mijn moeder liep met de antenne heen en weer tot we weer beeld hadden.

Conclusie ****

Thomas Tucker ontdekkingsreiziger van beroep is een vlot leesbaar verhaal dat veel kinderen (8+) zal boeien. Een fijne combi van nieuwsgierig maken, humor en spanning!

Lazen jullie dit boek of andere verhalen van Harmen van Straaten al?