Wat als je heel erg uitkijkt naar de vakantie, omdat je jouw idool zal ontmoeten en je bovendien samen met een aantal leeftijdsgenoten de kans krijgt om van hem te leren? Super, toch! Dat is wat Kaat overkomt, ze heeft zich ingeschreven voor een workshop bij schrijver Klijf Blaffer, maar al snel krijgt ze het gevoel dat er iets niet helemaal klopt in de toren waar zij en haar nieuwe vrienden verblijven.

Auteur Tom Thys houdt van griezelen. Voor volwassenen schreef hij eerder al horrorboeken zoals Volmaakt monster, Lijkenkrabber en Diabolik. Met De Gruweltoren richt hij nu zijn macabere pijlen op een jonger publiek en wil ze met het verhaal over tien kinderen die worden uitgekozen om een workshop griezelfverhalen te schrijven de stuipen op het lijf jagen. Selene en Katy zochten uit of dit boek akelig genoeg is om de lezers kippenvel te bezorgen.

Cover

Katy: De cover past helemaal bij een griezelboek. Door de kleur springt het boek er zeker uit en de toren op de afbeelding boezemt een beetje angst in, maar wet ook wel te intrigeren. Het boek vraagt in ieder geval om van naderbij te worden bekeken.

Selene: De tekening op de voorkant laat de gruweltoren zien met op de achtergrond een rode, onheilspellende lucht. Het is zeker geen toren waar ik naar binnen zou gaan. Echt een griezelboekvoorkant dus!

Illustraties 

Bij elk verhaal dat de kinderen vertellen, staat een tekening met een scene uit het verhaal. Die werden gemaakt door Leslie Saurus. Op haar website omschrijft ze zichzelf als naast illustrator ook striptekenaar, grapjesverzinner, raam- en krijtbord decorateur én fulltime hippie! Wie door haar werk bladert ziet dat ze in verschillende stijlen illustreert, maar veel tekeningen zijn in zwart-wit, donkerdere tinten en hebben een wat luguber randje.

Selene: De tekeningen zijn gemaakt met dikke zwarte lijnen en de stijl is niet realistisch. De ogen van de mensen zijn bijvoorbeeld heel rond of bestaan juist uit maar twee stipjes. De achtergronden zien er door deze stijl van tekenen juist wel weer mooi uit. Zonder veel details te tekenen, is het toch duidelijk waar de personen zich bevinden. De illustratie waarin een jongen zich in een boom verstopt, vind ik het mooiste. Door de twee oogjes is het duidelijk dat de jongen zich daar verstopt heeft, maar zowel de boom als het bos zien er wel een beetje eng uit, doordat ze niet heel realistisch zijn. Deze stijl past ook wel goed bij een griezelboek. Op de tekeningen zien sommige dingen er juist enger uit dan dat ze beschreven zijn.

Katy: Eén van de dingen die me ervan overtuigde het boek te gaan lezen, is de tekenstijl van Leslie Saurus. De illustraties zijn heerlijk donker en hebben een hoge griezelfactor. Ze passen perfect bij de verwachtingen die De Gruweltoren schept. De tekening bij het verhaal van Myrthe - De Doos vind ik erg geslaagd, de uitdrukking op het gezicht van het meisje en het perspectief vanuit de doos doen het thema mysterie alle eer aan. De illustratie bij het verhaal van Ricardo - Heimwee vind ik het minst geslaagd, waarschijnlijk omdat die niet zoveel details bevat als de andere prenten. Een andere erg goede tekening is dan weer die bij het verhaal van Stefanie - Ondersteboven, net vanwege de veelheid aan personages en details, bovendien is het gezicht van de clown angstaanjagend genoeg.

Raamvertelling

Katy: Het mysterie rond Klijf Blaffer loopt als rode draad doorheen het boek. Het is in principe het elfde griezelverhaal en vormt een kader voor de andere verhalen. Het is leuk gedaan, maar had wat gedetailleerder mogen worden uitgewerkt. Eigenlijk wil je als lezer ook wat meer weten over de griezelgeboden, uiteraard zonder dat het te technisch wordt. De fragmenten waarin Kaat meer ontdekt over haar gastheer mochten wat meer worden uitgespeeld. Er zit best wat spanning in de raamvertelling, maar die wordt niet ten volle uitgespeeld.

Selene: Door de onderbreking van het hoofdverhaal met de korte verhalen, blijf je als lezer tot het laatst in spanning over wat er precies met Klijf aan de hand is.

Beste verhaal

Selene: Geen van de verhalen vond ik echt eng, maar misschien heb ik ook wel al teveel griezelverhalen gelezen. Het overkoepelende verhaal van Klijf zelf, was wel het spannendste om te lezen, dus het verhaal van Klijf krijgt mijn stem voor het beste verhaal. Aan de andere kant is het juist ook wel weer passend dat het verhaal van Klijf het beste is, omdat hij degene is die de workshop geeft.

Katy: Voor mij sprongen er twee verhalen uit. Het verhaal van Akira – Volle maan waarin hij zich zorgen maakt over zijn verdwenen kat Yoshi deed het element verrassing alle eer aan en ik ben ook helemaal overtuigd door het verhaal van Bertje – De snoepverkoper. Het einde was enigszins voorspelbaar, maar de opzet was zeker origineel.

Personages

Katy: Tom Thys heeft ervoor gekozen om veel personages te gebruiken. Uiteraard heeft dat gevolgen voor de diepgang, maar bij een boek als dit is dat eigenlijk niet nodig. Hij schept hiermee immers de ruimte om een grote diversiteit aan verhalen mogelijk te maken en alle kinderen hebben hun moment in het spotlicht, alleen in de raamvertelling zelf werden niet alle kansen benut om via Kaat de spanning nog wat verder op te drijven. De fragmenten waarin ze haar twijfels begint te krijgen en op onderzoek trekt, zijn nochtans interessant en hadden het boek nog sterker kunnen maken als er meer of uitgebreidere hoofdstukken ingezeten hadden.

Selene: De personages worden niet heel erg uitgewerkt. Hun karakters blijven redelijk oppervlakkig, maar de tijd die je met ze doorbrengt is ook eigenlijk te kort om ze echt te leren kennen, zeker omdat er zoveel personages zijn. Kaat is degene vanuit wiens oogpunt je het hoofdverhaal meemaakt, dus af en toe lees je ook wat zij denkt. De lezer weet ook precies evenveel als Kaat.

Schrijfstijl en spanning

Selene: De auteur beschrijft het minimale wat nodig is om je als lezer een voorstelling van alles te kunnen maken, zowel van de omgeving als van de personages zelf. Er worden zowel Nederlandse als buitenlandse namen gebruikt, door deze mix kan je duidelijk merken dat het boek in het Nederlands is geschreven. Het kan zich echter in Nederland of België afspelen, dat wordt niet gespecificeerd. De raamvertellingstructuur werkte goed voor dit verhaal, maar wel is de schrijfstijl van het hoofdverhaal en de korte verhalen gelijk.

Katy: Door zijn manier van schrijven laat de auteur nog vrij veel over aan de verbeelding van de lezer. Zelf vind ik dat altijd een troef: auteurs die de lezer toelaten om zelf een beeld te vormen bij de gebeurtenissen in het verhaal. De opbouw van het boek laat toe om het in kleinere, vanzelfsprekende delen (voor) te lezen, maar het maakt ook nieuwsgierig genoeg om de bladzijden snel te willen omslaan en een nieuw hoofdstuk te ontdekken. De taal die de schrijver hanteert is aangepast aan het publiek. De verhalen zijn niet te moeilijk, maar voldoende uitdagend en in een aangenaam spannende stijl geschreven. Doorgewinterde griezelfans zullen bepaalde elementen uit de verhalen zeker herkennen, toch zal dat de pret niet bederven. Genoeg mysterieuze en bizarre dingen om er een amusante rit van te maken.  

Eindoordeel 

Selene: Er wordt aan het begin gezegd dat voor elk van de tien "griezelgeboden" het beste verhaal wordt voorgelezen, maar de tien verhalen gaan steeds over wat elk van de kinderen zelf heeft meegemaakt (of denken dat ze hebben meegemaakt). Ze spelen in ieder geval zelf de hoofdrol in hun eigen verhaal. Het is een boek over een schrijfworkshop en ja, er staan inderdaad wel nuttige tips in als je zelf een griezelverhaal wil schrijven! Het is wel een leuk boek, maar niet heel erg eng als je al veel andere griezelverhalen hebt gelezen. Ik geef het boek drie sterren.

Katy: Met de leeftijdscategorie van 8 tot 12 jaar in mijn achterhoofd vind ik dit boek zeker geslaagd. Het is geen gemakkelijke doelgroep om voor te schrijven, want hoewel ze best wat spanning aan kunnen, mag er ook niet overdreven worden met de gruwel en horror. De nachtmerries na het lezen moeten achterwege blijven, maar op het moment van het lezen zelf moet er een koude rilling over hun rug kunnen kruipen (al is op de achterflap te lezen dat de auteur het nu ook weer niet zo erg vindt als zijn lezers er ’s nachts van wakker liggen). Tom Thys heeft wat dat betreft zijn publiek erg goed ingeschat. Ik heb het boek wellicht ook anders gelezen dan Selene, in die zin dat ik de verhalen van de kinderen heb opgevat als verhalen die ze tijdens de workshop hebben geschreven met zichzelf als fictieve hoofdpersoon. Hoewel de raamvertelling enkele werkpuntjes heeft, zullen de verhalen van de kinderen de lezers zeker weten te bekoren. Er zit veel afwisseling in en elk personage heeft een eigen persoonlijke invalshoek. Het is een fijn boek griezelboek voor kinderen. Van mij krijgt De Gruweltoren vier sterren.