Wanneer er een boek verschijnt van een man wiens werk in bijna veertig talen werd vertaald en die onder andere de felbegeerde Hans Christian Andersen Award kreeg, is het haast onmogelijk om niet nieuwsgierig te worden. En wanneer dat boek op de achterflap ook nog een beloofd ontroerend, hoopvol en wijs te zijn, bestaat er geen andere mogelijkheid meer dan het te lezen. 

Door Katy

In De kleur van de zon van David Almond is het een zonnige dag wanneer Davie er door zijn moeder op uit wordt gestuurd om de dag buiten door te brengen. Al snel hoort hij van een vriend dat er een moord is gepleegd. Jimmy Killen is dood en het lijkt meteen duidelijk wie de dader is. Davie zet zijn tocht verder en ontdekt tijdens zijn wandeling door de Engelse heuvels meer over de moord.

“Het begint als een gewone zomerdag, de dag waarop Jimmy Killen doodgaat en weer levend wordt.”

Met die regel begint het verhaal en maakt het meteen onweerstaanbaar om door te lezen. Davie die door zijn moeder uit bed geroepen wordt, verloor enkele weken geleden zijn vader. Hij lijkt het geaccepteerd te hebben, maar dat betekent niet dat het gemis niet diep zit. De roep om omgeving de verkennen trekt aan hem en gewapend met een oud schetsblok en een stuk bara brith voor onderweg in zijn rugzak gaat hij op weg. Hij gaat eerst naar het dorp waar hij de oude Wilf tegenkomt. Het is de eerste ontmoeting in een hele reeks die dag. Nadat Davie met zijn vriend Gosh de plaats van de moord heeft bezocht, dwaalt hij verder richting heuvels. De toevallige ontmoetingen met zijn dorpsgenoten leren hem telkens iets bij. Hij krijgt informatie over de moordenaar, maar ontdekt vooral veel over zichzelf. De boodschappen zijn niet expliciet en het denken wordt zowel aan Davie als de lezer (12+) overgelaten.

Auteur David Almond schetst een wondermooi beeld van de omgeving. Hierdoor wandelt de lezer samen met Davie door het dorp en voelt de zon op z’n huid branden in de heuvels. Annelies Jorna zorgde voor een mooie vertaling die sfeervol is en de beeldende kracht van het verhaal bewaart. Alleen voelt het gebruik van bepaalde Nederlandse woorden en tussenwerpsels (joh, hartstikke, in sjezesnaam) wat onnatuurlijk aan in een boek dat Northumberland lijkt te ademen. In de zinnen is de lange zomerse dag terug te vinden en terwijl de zon langzaam van kleur verandert, uit Davie al zijn gedachten. Hij deelt zijn blik op de moord, het dorp, Shona Doolan, de dood van zijn vader en hij doet wat jongens van zijn leeftijd het beste doen: zich problemen op de hals halen.

“Maar zo is het mij verteld, “ houdt Letitia vol. “Dat verhaal is zo diep in mijn hart doorgedrongen, en op mijn leeftijd kan het me amper nog schelen of het wel of niet waar is. Het enige belangrijke is dat het zo vreemd, mooi en verschrikkelijk is.” 

De kleur van de zon is een boek dat toont hoe dun de lijn tussen vriendschap en vijandelijkheid kan zijn, dat dood onlosmakelijk verbonden is met het leven en dat hoop ook in donkeren dagen gekoesterd moet worden. Het neemt de tijd om te vertellen, de wandeling van Davie is geen race, maar zoals een boot op een rustig stromende rivier. De dag houdt er een eigen tempo op na. Het is het verhaal van een jongen en een dorp, maar ook van de impact die een dag kan hebben op de manier waarop er naar het leven gekeken wordt. Het is een tocht die de moeite van het aanvatten waard is. 

Eindoordeel: 4 sterren