An Abundance of Katherines (2006)
Eindverslag: drie sterren voor An Abundance of Katherines van John Green
An Abundance of Katherines is John Greens tweede boek. De meeste deelnemers hebben zich ingeschreven voor deze leesclub omdat ze eerder een of meerdere romans van deze auteur lazen. Een aantal van hen neemt aan verschillende leesclubs van de John Green Experience deel. Bij de kennismakingsronde is het dan ook een vrolijk weerzien. De vrolijkheid verdween enigszins bij het lezen, want het boek viel niet bij iedereen in de smaak. Zowel uit de antwoorden als uit de eindscores blijkt dat het een boek is dat of heel erg goed of heel erg slecht in de smaak valt.
Wie het boek doorbladert, merkt meteen dat de structuur en lay-out iets anders zijn dan bij de meeste romans. Green maakt namelijk gebruik van voetnoten en grafieken. Hoewel sommigen dit leuk en origineel vonden, was niet iedereen overtuigd van de meerwaarde ervan. Een aantal lezers vond dit zelfs zo irritant dat het lezen een opgave werd.
Elsa: In de eerste instantie vond ik het even irritant maar ook al gauw verrassend. Je komt het namelijk niet vaak tegen in een boek en er stond echt vaak grappige info in en de verbinding met hoofdtekst was meer dan eens echt hilarisch
Thea: Ik vond dat enorm irritant. Vooral als het te maken had met wiskunde en grafieken. Heeft voor mij geen toegevoegde waarde. Ben je aan het lezen, komt er weer een nummer achteraan, en ongewild gaan je ogen naar de voetnoten. Bevorderde mijn leesgenot niet echt.
Malaika geeft aan dat het gebruik van de voetnoten bij het hoofdpersonage, Colin, past. Hij is erg geïnteresseerd in wiskundige theorieën en probeert zelf een theorie te vinden die het liefdesleven van personen kan voorspellen. Hij is een tiener die erg aan het zoeken is naar een manier om gelukkig door het leven te gaan. Zijn twijfels en zelfmedelijden splitste de groep deelnemers alweer op. Er werd aangegeven dat zijn problemen interessant waren en dat het typisch John Green is om die problemen en twijfels op een grappige manier naar voren te brengen. Andere vonden zijn passieve houding saai en zelfs irritant. Wordbondage en Janneke vertellen dat Hassan – de beste vriend van Colin – voor een goed tegengewicht zorgt. Hij is erg grappig, en maakt de situaties luchtiger. Hoewel zijn personage zich weinig ontwikkelt, heeft hij dus wel een belangrijke functie in het geheel
De fans van dit boek vinden vooral de woordspelingen en grappige situaties een pluspunt. Dit is duidelijk een kenmerk van John Greens boeken en wist ook de lezers die minder door dit boek aangesproken werden te charmeren.
Ineke: De humor van John Green weet me toch telkens weer te vermaken. In dit boek vooral omdat het anders een vrij zwaar en naar mijn mening saai boek was geweest.
Volgens Wordbondage schrijft Green met een geloofwaardige ongeloofwaardigheid. Een aantal gebeurtenissen en plotwendingen zijn wat vergezocht, maar dat stoorde de meeste deelnemers niet. Janneke nuanceert ook door te stellen dat het verhaal eerder Amerikaans dan ongeloofwaardig is. Dat geldt ook voor het einde, waarvan de voorspelbaarheid eerder paste bij de opbouw van het verhaal en dus geen negatieve factor was.
Uit de algemene eindbeoordelingen blijkt dat Malaika’s samenvatting voor de meeste deelnemers geldt: “Ik vond het een typisch Greenboek, maar niet zijn beste.” De verschillende standpunten in de discussies blijken ook uit de eindbeoordelingen: 4 deelnemers gaven het boek 4 sterren, 1 deelnemer gaf het 3 sterren en vier deelnemers vonden het slechts 2 sterren waard. Gemiddeld geeft dat een score van 3 sterren.
