Mijn tweede minireis voerde mij naar een eiland. Niet zomaar een eiland, maar een eiland bevolkt door groep kinderen, en verder niets of niemand. Het boek dat mij meenam is een graphic novel , en sommigen onder jullie weten met de eerste twee zinnen waarschijnlijk al over welk boek het gaat.

 Lord of The flies van Aimée De Jongh

De Jongh leerde ik kennen met haar andere GN’s Dagen van Zand en Taxi.

Voor zij die haar toch niet moesten kennen even een korte inleiding.

De Jongh is een Nederlandse auteur met wortels in Nederlands-Indië waardoor migratie en menselijke relaties wederkerende thema’s zijn in haar werk.

Toen ze 22jaar was nam haar carrière in de stripwereld een vlucht met een dagelijkse strip Snippers die vijf jaar in de krant Metro stond. Naast een studie animatie engageerde ze zich ook voor journalistiek. Haar eerste grafische journalistieke werk kwam er na een bezoek op Lesbos bij de vluchtelingen. Europe’s waiting room was de titel maar daarna kwamen nog getekende reportages van Oekraïnse vluchtelingen in Nederland. Wil je meer weten ga even naar haar homepage. https://www.aimeedejongh.com/home.html

Mijn gedacht

Dagen van zand vond ik top maar was minder gepakt door Taxi. Het kon dus beide kanten opgaan met Lord of The flies.

De inspiratie voor de Gn kwam dus van het boek Lord of The flies van William Golding. Doordat deze naam bovenaan staat had ik niet direct door toen ik dit boek zag liggen dat het eigenlijk van De Jongh was.

William Golding was, want de goeie man is reeds enige tijd overleden, een Engelse schrijver en dichter die in 1983, het beste jaar ooit want ben dan geboren, een Nobelprijs kreeg voor literatuur. Tijdens de tweede wereldoorlog diende hij op een Britse torpedobootjager om jacht te maken op de Bismarck en deed hij mee aan de invasie op D-day in Normandië. Hij gebruikte zijn ervaringen in de oorlog om het boek Lord of The flies te schrijven in 1954. Met als thema de ontgoocheling in de menselijke natuur die bleef sluimeren in de naoorlogse periode.

Ik heb het boek zelf niet gelezen en kan dus de verhaallijnen niet gaan vergelijken. Dus ga ik gewoon af op wat ik gewaar werd bij het lezen van de GN

Laat me beginnen met te melden dat het boek een redelijke dikte heeft. Het heeft een 350 pg’s maar daar is geen pagina teveel aan. Het is een goed te volgen verhaal dat, zoals ik gewoon ben van de Jongh, zeer mooi getekend is. Waar De Jongh zeer goed in slaagt is om emotie te tekenen op het gezicht van de kinderen. Niet enkel dat, ze slaagt erin om je als lezer mee te trekken in het verhaal. Het verhaal van kinderen, alleen op een eiland. Elk met zijn eigen karakter dat bij sommige , zonder tussenkomst van volwassenen, alsmaar zorgwekkender wordt.

En eigenlijk, als ik er even bij stilsta, reageren de kinderen in dit boek toch hetzelfde als sommige volwassenen. Deze GN doet mij ook wat denken aan dystopische boeken of films. Daar zijn er ook altijd twee kanten. De ene die alle macht wil en de andere die gewoon gerust gelaten wil worden en probeert zijn eigen weg te zoeken.

Maar terug naar de GN.

Zeer leuk om te lezen, met inhoud. Een verhaal om even bij stil te staan en misschien nog eens te herlezen. Gewoon omdat het zo goed is. Ik blijf fan van De Jongh

 Dit jaar zal ik wel regelmatig nog een minireisje inplannen. Ben voorlopig bezig met een Japans exemplaar. Zo zie je maar dat in boekenland er altijd wel nieuwe wegen te verkennen zijn. Voor wie zin heeft om de gewone strips die ik nog lees ook wat op te volgen volg gerust justbooks_bySven op Instagram. Iedereen nog veel leesreizen gewenst. Het weer wordt hopelijk vlug beter zodat we in onze hangstoel kunnen lezen in onze eigen tuin.