Een tijdje geleden ging ik naar het Van Gogh museum voor de tentoonstelling 'Prints in Paris 1900' maar natuurlijk bekeek ik ook de vaste collectie even....
Iets wat me daar opviel en vooral ook nieuwsgierig maakte was dat ik op meerdere schilderijen van Vincent van Gogh het boek 'Joie de vivre' van Emile Zola tegenkwam!

Als eerste op het schilderij: Stilleven met bijbel
De lijvige bijbel was van Van Goghs vader, die dominee was. Kort voor het ontstaan van dit schilderij was hij overleden. Naast de bijbel plaatste Vincent zijn eigen exemplaar van La joie de vivre van Emile Zola. Dat boek was een soort ‘bijbel’ van het moderne leven. De boeken staan symbool voor de verschillende levensvisies van vader en zoon.

Het tweede schilderij was: drie romans
Eén van de boeken op dit schilderij is Joie de vivre van de favoriete Franse schrijver van Vincent: Emile Zola.

Verder heeft van Gogh een schilderij met oleanders in een vaas op tafel gemaakt met naast de vaas ook weer het boek Joie de vivre.

Ook heeft van Gogh nog een schilderij gemaakt waarop een stapel Franse romans te zien is, deze zijn voor zijn tijdgenoten te herkennen aan de gele kaften. Mogelijk ligt hier ook het boek Joie de vivre bij.

En tenslotte is er het schilderij: De stoel van Gauguin
(Gauguin was een goede vriend van van Gogh)
Hierop is ook weer een boek met gele kaft te zien....joie de vivre wellicht??

Wat is dat dan voor boek?
Is het dan zo'n bijzonder of goed boek?
Is het ook vertaald in het Nederlands?
En, niet geheel onbelangrijk, is het boek nog te koop?

Eenmaal thuis begon ik al snel te googlen: het boek is in 1884 geschreven, maakt deel uit van de serie 'Rougons-macquarts' en is inderdaad vertaald, de Nederlandse titel is 'Levensvreugde'.
Via boekwinkeltjes.nl is het mij gelukt om een exemplaar te bemachtigen.....

Het bleek een heel oud boekje te zijn in handig klein (zak)formaat....ideaal dus voor een treinreis :-)
Al bij de eerste paar bladzijden ontdekte ik dat, hoewel het in een beetje oud Nederlands geschreven is, het wel een boek is dat heel erg prettig leest. De stijl is erg pakkend en toegankelijk.

Het boek vertelt het verhaal van het jonge weesmeisje Pauline die op 10 jarige leeftijd haar ouders verloren heeft en vanaf dat moment bij haar oom en tante in Bonneville gaat wonen, een klein dorpje aan de kust, bestaande uit slechts enkele huizen die bij elke storm verzwolgen dreigen te worden door de zee.

Pauline staat in het verhaal symbool voor levensvreugde, want ondanks de vaak deprimerende familieleden om haar heen die haar financieel uitkleden blijft Pauline het zonnetje in huis en even vrolijk en gul als altijd. 
Hoewel ze weet dat zij haar geerfde fortuin langzamerhand aan het kwijtraken is aarzelt ze geen tel als er weer iemand bij haar aan komt kloppen om geld of spullen....Pauline geeft met liefde.
Haar liefde voor haar medemens is groot, vooral voor haar neef Lazare, haar eerste grote liefde....beantwoordt hij deze liefde of valt hij toch voor de lieftallige Louise, de beste vriendin van Pauline? 
Pauline is de enige persoon die haar oom gerust kan stellen tijdens de vele zware jichtaanvallen, maar is Pauline opgewassen tegen het norse geschreeuw van haar oom?
Hoe reageert Pauline als ze ontdekt dat haar tante een groot deel van het vermogen van Pauline opgebruikt heeft?

"Mooi, he, die sterren? zei ze ernstig, na een lang stilzwijgen.
Hij bleef eerst een poos zwijgen. Zijn vroolijkheid klonk niet meer zoo onbezorgd; een innerlijke onbehaaglijkheid was zichtbaar in zijn wijdgeopende oogen. Het sterrengewemel groeide iedere minuut aan, alsof kolenschoppen vol gloeiende vonken over het luchtruim uitgespreid werden."

"Het was wel het leven van vroeger, met dezelfde dagelijks wederkeerende gebeurtenissen, maar bij zekere zenuwachtige gebaren, zelfs bij een stilzwijgen, gevoelden allen de inwendige scheuring, de wond, waarover zij niet spraken en die dagelijks groter werd."

"Er moet toch iets zijn, dat je ondergang veroorzaakt.
Pauline stemde glimlachend daarmee in, want het geluk hing volgens haar niet af van de menschen of de omstandigheden, maar van de manier waarop men zich naar de menschen of in de omstandigheden schikte. Zij deelde dan ook nog in ruimer mate haar aalmoezen uit."