De boekbinder van Bridget Collins was één van de boeken uit mijn samenleesoproep die ik samen zou lezen met Gigi.  Zij hielt zich keurig aan de planning, las het boek en stuurde mij een verslagje.... maanden geleden al! Ik beken gelijk dat dit boek bij mij steeds maar niet aan bod kwam, er gingen allerlei andere leesafspraken voor en daarna liet het schrijven van deze blog ook nog lang op zich wachten. Maar nu is het dan toch eindelijk zo ver!

'Toen hij me het boek in handen gaf en het op een willekeurige bladzijde openviel, kon ik me er niet meer van losrukken. zodra ik de letters en de woorden zag, begreep ik wat het was: een verzameling papieren die in een soort doos aan elkaar vastgemaakt waren en waarin een verhaal werd verteld dat duurde van de eerste tot de laatste bladzijde.'

Waarom de boekbinder

Gigi: Het boek De boekbinder van Bridget Collins werd me door een aantal mensen aangeraden en toen ik het toevallig in een goodiebag aantrof was ik dan ook erg blij. Door mijn drukke planning kwam ik er niet direct aan toe en het bleef even in de kast staan. Omdat het iets van fantasy, iets van magie zou bevatten dacht ik dat het zeker ook iets voor mijn man zou zijn en ik adviseerde het hem om te lezen. Hij was halverwege toen hij me aangaf dat het toch anders was dan hij verwacht had en hij vroeg zich af hoe ik er tegenaan zou kijken. Hij wilde niet verklappen wat er anders was dan hij verwachtte.

Hetty: Ik denk dat het vooral de titel was die mij aantrok bij dit boek. Ik hou van boeken over boeken. Dat het juist over een boekbinder gaat dat maakte het voor mij alleen maar interessanter, een ambacht wat mij zeker aanspreekt en nieuwsgierig maakt! Doe daarbij een werkelijk schitterende cover en enkele jubelende recensies en het boek belandt op mijn WIL-lijst en vervolgens ook zo maar ineens in een boodschappenmandje tijdens de bestelling van een paar boeken... heel vreemd ;-)

Toen ik de achterflap las van het boek werd ik eerst getriggert:

Stel dat je verdriet kan uitwissen.
Stel dat je pijn kan vergeten.

Maar al verder lezend kwam bij mij de eerste twijfel... 'magisch en sprookjesachtig' zo werd het omschreven. Ik en magisch in boeken dat is niet altijd een goede combinatie is in het verleden gebleken. Maar ik besloot het boek wel een kans te geven, de recensies waren toch niet voor niks allemaal zo jubelend?!

Het verhaal

De boekbinder gaat over Emmet, een boerenjongen die ernstig ziek geweest is. Op een dag besluiten zijn ouders dat hij in de leer zal gaan bij de boekbinder Seredith, dit is een opvallend besluit omdat zijn ouders niets willen weten van boeken en ze ook niet in huis willen hebben. 
Wanneer hij bij de boekbinder aankomt ervaart hij een vreemd gevoel van herkenning, alsof hij er al eens eerder geweest is, maar dat kan niet... In de werkplaats voelt hij zich erg op zijn gemak en Seredith blijkt een goede leermeester te zijn die hem met veel geduld alle kneepjes van het vak bijbrengt.

Het bijzondere is dat de boeken die in de werkplaats gebonden worden nooit verkocht worden, ze blijven waar ze zijn en zijn uitsluitend bestemd voor de persoon die zijn verhaal heeft laten binden, anderen mogen zich er niet aan vergapen.
Langzamerhand komt Emmet er achter wat Seredith precies doet; ze neemt de herinneringen van een persoon en vat die samen in een boek, met als gevolg dat de herinneringen uit het geheugen gewist worden. 

'Je zet mensen als het ware gevangen in een boek,' zei ik (Emmet). 'Wanneer ze hier weer weggaan, zijn ze ... leeg.'

...

''Het zijn herinneringen,' zei ze tenslotte. 'wat we binden, zijn herinneringen. geen mensen. Alle herinneringen waar mensen niet  mee kunnen leven. Die binden we in, zodat ze geen kwaad meer kunnen. Dat is alles. Boeken zijn gebonden herinneringen.'

Vanaf dat moment leert Seredith Emmet alles wat er te weten valt over deze speciale boekbindkunst, en niet lang daarna gaat hij zelf ook naar mensen toe die een binding willen, hij neemt hun herinneringen over en stopt ze veilig in een boek. 
Op een dag komt Emmet tot de ontdekking dat er ook een boek is met zijn naam erop, een boek dat zijn herinneringen bevat, maar welke...? Welke herinneringen zijn er bij hem gewist door een binding? 

Het lezen

Gigi: Het duurde toch meer dan een jaar voordat ik er zelf aan kon beginnen. Nog altijd was ik vol verwachting. De eerste bladzijde vond ik wel plezierig maar al snel viel me de schrijfstijl een beetje tegen. Ook vond ik het verhaal traag. Na honderd pagina’s lezen ging ik op zoek naar recensies en reacties van andere lezers. Die bleven jubelend. Ik snapte het niet, wat miste ik. Door de opmerkingen van anderen kreeg ik moed om door te lezen.

Hetty: Het verhaal begon op een manier die nieuwsgierigheid wekte: een jongen die naar een boekbinder gestuurd wordt om het vak te leren. Maar al vrij snel kreeg het verhaal steeds meer niet realistische trekken en kwam dat magische en sprookjesachtige naar voren, niet echt op een manier die mij het boek verveeld weg deed leggen maar mijn nieuwsgierigheid verslapte wel snel. 
De manier waarop er naar romans gekeken wordt vond ik nog wel leuk gevonden.

'Hoe zie je het verschil tussen een echte binding en een vervalsing? Een "roman", zoals dat heet. Vervalsingen zijn natuurlijk veel goedkoper. Al was het maar omdat je hetzelfde verhaal diverse malen kunt afdrukken. en zolang je oppast aan wie je het verkoopt, kan je niks gebeuren. Toch vraag je je af wie dat soort verhalen schrijven. Mensen die het blijkbaar heerlijk vinden zich te verdiepen in andermans ellende; die er geen moeite mee hebben om te liegen en te bedriegen; die hun dagen slijten met het opschrijven van akelige verzinsels zonder krankzinnig te worden.'

....

'Romans zijn geen echte boeken. Ze zijn door iemand geschreven, net als de artikelen in tijdschriften. Het zijn geen echte levensverhalen, geen echte herinneringen. De gebeurtenissen in een roman zijn verzonnen. Dus dat kan geen kwaad.'

Maar verder kon het me niet echt boeien, het was niet slecht, maar toch ook niet iets heel bijzonders dat de jubelende reacties herkenbaar maakte. Een prima tussendoortje verder kwam ik niet.

Onze bevindingen

Gigi: Uiteindelijk kan ik zeggen dat ik de opbouw van het boek aardig vind en het idee van het verhaal is origineel. Dat neemt niet weg dat ik de schrijfstijl matig vind. Er zitten te veel tierelantijntjes in de zinnen. Te veel beschrijvingen van de omgeving, de kleding en het weer die het verhaal eerder vertragen dan dat ze iets toevoegen. Te vaak struikelt een van de personages, wat niets toevoegt aan het totaalbeeld. Ik zat bijna met een rode pen in mijn hand zinnen en woorden weg te strepen. Daarnaast is het verhaal te veel geschreven als een roman in een genre dat niet bij mij past. Af en toe bekroop me het gevoel dat ik een historische bouquetreeks (hoe schijf je dat ook alweer?) las.

 Toen ik na veel verwensingen, nog namopperend het boek dicht klapte, keek ik mijn man aan. Hij keek me met een grote grijns aan en zei: “en jij liet mij dit boek lezen…”

Hetty: Ik ben het met je eens dat het verhaal origineel gevonden is, een hele andere manier om naar boeken te kijken dan we gewend zijn. En waar de omschrijving in eerste instantie misschien iets doet vermoeden als De boekenapotheek aan de Seine, waarbij er voor elk probleem een boek is dat je je beter laat voelen door het te lezen, beland je in een heel ander verhaal met een onverwachte invalshoek.
Dat maakte dat ik wel door wou lezen om te kijken waar het toe zou leiden.
Maar toch, om eerlijk te zijn had ik graag meer willen lezen van het hele proces van boekbinden! Dat had mij nu echt geïnteresseerd.

De schrijfstijl schiet wat mij betreft te kort, het blijft niet boeien en al snel was het bij mij iets van gewoon maar doorlezen tot het uit is zonder er teveel bij na te denken en dan snel een volgend boek, het was even iets makkelijks tussendoor voor ik weer een pittiger exemplaar op ging pakken. Zoiets.
Waar ik het boek nu precies onder zou brengen weet ik niet goed, het heeft te weinig magie om fantasy te zijn, literatuur daar zou ik het zeker niet onderbrengen.... feelgood? misschien...

De sterren

Gigi: Vanwege de opbouw en het idee kan ik niet anders dan er nog 3 sterren van maken. Als het aan het leesplezier en de schrijfstijl lag kwam ik niet verder dan 2 sterren.
Ik mis de diepgang, ik mis dat Emmet leert boekbinden, ik mis de verklaring over het ziek zijn, ook het ziek zijn van Seredith. Dat wordt allemaal afgeraffeld. Aan de andere kant zie je van verre aankomen hoe het afloopt. Ze ontmoeten elkaar en zijn boos op elkaar (waarom??), worden toch verliefd, worden uit elkaar getrokken door iets, blijven dan ruziën om niets, en komen in de laatste bladzijden toch bij elkaar: precies zoals in een stuiverroman. 
Dit was gewoon niet mijn boek. Ik kan me voorstellen dat veel jongeren, maar ook mensen die niet zo veel waarde hechten een een mooie zinsopbouw veel plezier kunnen beleven aan dit boek.

Hetty: Het boek krijgt van mij ook een magere drie sterren, en dat is dan hoofdzakelijk te danken aan de originele invalshoek.  Ik denk toch ook zeker dat veel lezers het zullen waarderen, maar waarschijnlijk is mijn smaak in de laatste paar jaar teveel verschoven naar klassiekers en literatuur om hier nog veel plezier uit te kunnen halen. Ik geniet meer van een verhaal met diepere lagen en ja ook een betere zinsopbouw dan ik hier aantrof zou fijn zijn.