De titel Witte lelies zag ik staan tussen de lijst met nieuwe titels voor boekbloggers op zoek naar een recensie-klus, de titel sprak me aan en na het lezen van de omschrijving van het boek heb ik me meteen aangemeld: een boek met een link naar kunst en een verhaal over familierelaties daar was ik wel nieuwsgierig naar!

De achterflap van het boek beloofd een indringende vertelling over ontspoorde familierelaties, kunst, religie, het kwade in de mens en het kwetsbare van het goede, dit alles verpakt in een dramatische liefdesgeschiedenis.

Tijdens het lezen blijkt hier geen woord te veel gezegd, algauw zit je midden in een Italiaans familiedrama over de Siciliaanse familie Esposito met vele verwijzingen naar kunst, religie, mythologie en vooral boeken.
Het verhaal staat vol met verwijzingen, intertekstualiteit en metaforen, soms heel mooi gevonden maar af en toe maken ze het verhaal ook minder toegankelijk en moet je moeite doen om bij de les te blijven en de draad van het verhaal niet kwijt te raken.

In een artikel over van Leeuwen las ik dat hij inspiratie opgedaan heeft voor dit boek tijdens het lezen van Dante’s Goddelijke komedie, dit is dan ook één van de boeken waarnaar regelmatig verwezen wordt.
Zelf werd ik hier erg blij van, al die verwijzingen naar boeken en schrijvers, een glimlach als ik het boek en de schrijver kende, nieuwsgierigheid wanneer een boek mij onbekend was. Vele boeken genoteerd om nog eens op te gaan zoeken en wellicht toe te voegen aan mijn leeslijst.

Zo verging het mij eveneens met de genoemde kunst, herkenning vooral en anders nieuwsgierigheid.

De titel is eveneens erg mooi verwerkt in het verhaal, als terugkerend ritueel; een symbolische bloem die jaarlijks bij het beeld van Medusa gelegd wordt.

Ze spraken die ochtend sowieso weinig met elkaar, misschien was dat juist de oorzaak van die zekere spanning die in de lucht hing. Na het ontbijt namen ze een taxi naar Pesaro waar ze zich lieten afzetten op het naargeestige Piazza del Popolo. Langs het postkantoor sloegen ze rechtsaf de Via Zongo in, om na ongeveer honderd meter opnieuw rechtsaf te slaan naar de Via Barignani waar ze traditiegetrouw bij Gerardino Di San Marino beiden een witte lelie kochten; de bloem die zoals geen enkele andere bloem, niet eens de roos, staat voor zuiverheid, onschuld, liefde en vrede. …..
Zo gezien een vreemde bloem om onder de afschrikwekkende, duivelse Medusa van Ferruccio Mengaroni te leggen, maar misschien daarom niet onopze3ttelijk en niet bedoeld een symbolische bloem. Als om het helse en vervloekte tronie te demoniseren, gerust te stellen, te zalven. Maar was de lelie niet ooit ook het symbool van de heilige inquisitie? Is het daarom dat de lelie zo vaak in doodsboeketten op kisten en graven wordt gelegd? Maar waarom lijkt de stamper zo veel op een fallus? Hoe is dat te rijmen met de zuiverheid en de maagdelijkheid? Paolo had vaak over de dubbelzinnigheid van de lelie nagedacht en zich uiteindelijk verzoend met het idee dat de lelie staat voor de ondraaglijkheid van het bestaan: het goede en het kwade, reinheid en verdorvenheid, liefde en haat, maagdelijkheid en wellust, leven en dood. De lelie, de dialectische bloem die leven en dood met elkaar verbindt en verzoend; muze van de dance macabre.

Het beeld van Medusa beloofd een link met de mythologie, die ook zeker in het boek verwerkt zit, dit wel op een toegankelijke manier, onopvallend wordt er uitleg gegeven over het beeld en zijn achtergrond zodat het ook voor lezers die geen grote mythologische kennis hebben te begrijpen is.

Tijdens het lezen heb ik absoluut genoten van het verhaal, maar nu enige weken en een paar boeken later moet ik bekennen dat mij enkel de hele grote lijnen van het verhaal zijn bijgebleven; ik heb echt moeite moeten doen om aan de hand van de vele in het boek geplakte briefjes het verhaal weer terug te halen, iets wat mede door de complexiteit van het verhaal maar deels gelukt is.
Dit is geenszins te wijten aan de kwaliteit van het boek en de schrijver, maar meer aan het feit dat ik het boek in een hele drukke periode ergens snel tussendoor gelezen heb…..
Zonde besef ik nu, en ik neem me dan ook gelijk voor om het boek, op een rustiger moment, opnieuw te gaan lezen, want dat verdiend het zeker.

Stilte op mijn spot

Tegelijk moet ik ook toegeven dat het hier de laatste tijd nogal stil is op mijn spot....
Het betreft hier geen zomer-vakantie-stop.....in tegendeel: het is juist de drukste tijd van het jaar voor mij op het gebied van werk!
Momenteel werk ik samen met mijn collega's erg hard om een groot nieuw project af te krijgen voor de deadline begin september.
Iets wat ongetwijfeld op de één of andere manier wel zal lukken, maar er moet nog verschrikkelijk veel gedaan worden (en de zeer hoge temperaturen vergemakkelijken dit niet echt!).
Dit is de reden dat ik 's avonds vaak doodmoe thuiskom en soms nog wel een paar bladzijden lees, maar echt geen energie meer over heb om een blog te schrijven.....
Vandaar dat het hier de komende tijd waarschijnlijk nog wel wat stilletjes zal blijven.....