Het is vrijdag 18 maart wanneer maar liefst 50 gelukkigen te horen krijgen dat ze mogen meelezen in een toch wel heel bijzonder leesclubboek. Het is er namelijk eentje dat meteen ook buzzboek is. En gebuzzd werd er de voorbije weken, er werden heel wat leuke info’s en foto’s geplaatst op de verschillende sociale media. 

Verwachtingen en deelnemers

De verwachtingen waren, hoe kan het ook anders, heel hooggespannen. Niet alleen werd de nieuwe Hickam vergeleken met het succesverhaal ‘De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween’ van Jonas Jonasson, het boek was bovendien gezegend met een aantrekkelijke cover en is ook wanneer je het openslaat visueel een echt plaatje.

Zo zegt Annemieke Baars dat ze voorpret heeft omdat ze op reis mag met Albert, Elsie en Homer. Een beetje schrik voor de alligator Albert is aanvankelijk toch wel aanwezig. Zo wil Ingrid Winnelinckx het beest aan de ketting leggen, opdat hij niet kan bijten. Jeroen Mulder zegt dan weer dat zijn Albert ligt te wachten op een beetje aandacht, geen schrik bij deze lezer dus.

De eerste indruk van Janneke Reijenga is dat ‘Albert moet naar huis’ een luchtig en vrolijk boek is. En masc op haar beurt vindt dat het boek aantrekkelijk oogt, het trekt haar aandacht door de aparte indeling en de eerste regels brengen al meteen een glimlach op haar gezicht. Na het lezen van de inleiding maakt weaverannie alvast een vergelijking met een ander leesclubboek.

Een mooi deelnemersveld heeft deze leesclub, zo blijkt al gauw. Je hebt de mensen die niet heel veel lezen en je hebt de compleet leesverslaafde boekenwurmen. Ook blijkt iedereen totaal verschillende interesses, jobs en hobby’s te hebben. Je leest nog eens wat in dat nieuwe, gezellige leesclubcafé. Maar liefst drie generaties zijn vertegenwoordigd ! 

Waarom moet Albert nou eigenlijk naar huis ?

Het verhaal is ondertussen bekend. Elsie en Homer zijn getrouwd en hebben als huisdier een alligator, die door het leven gaat met de naam Albert. Elsie heeft het beest gekregen als huwelijkscadeau van een vroegere vlam. Natuurlijk zorgt het beest voor de nodige wrevel in het huishouden en op een dag stelt Homer Elsie voor de keuze : Dat beest eruit of ik eruit. Waarop Elsie dan maar wijselijk besluit dat Albert terug naar huis moet.

Over de titel van het boek is heel wat gediscussieerd. Albert moet naar huis, van Virginia naar Florida meer bepaald. Maar waarom moet de alligator naar huis ? Enkel omdat Homer het dier kwijt wil of zit er meer achter ? Tijdens het lezen van het boek wordt in elk geval duidelijk dat Elsie en Homer door de reis die ze met Albert maken meer en meer naar elkaar toegroeien en zo een goeie basis voor hun verdere huwelijk leggen. Wat de leesclubdeelnemers zich nog afvragen : Is alles in het boek echt gebeurd of werd de waarheid hier en daar wat geweld aangedaan ? Werd één en ander misschien wat aangedikt ?

Van de drie hoofdpersonages weten Albert en Homer de meeste sympathie op te wekken, al is alligator Albert duidelijk minder grappig dan verwacht. De wilde en hilarische avonturen waar menig lezer zich op verheugde blijven grotendeels uit. Elsie, de vrouw van Homer, is minder geliefd, zij is te egoïstisch en weet dat wat ze heeft niet altijd naar waarde te schatten.

‘Albert moet naar huis’ kent enkele mooie citaten. Het zijn vaak de kleine dingen in een verhaal die voor diepgang zorgen en de lezer doen nadenken, en dat is in dit boek niet anders. Zo zegt Homer op een bepaald moment: “Als iedereen zou wegrennen voor dingen die niet deugen, in plaats van te proberen ze een halt toe te roepen, zouden er alleen maar slechte dingen zijn, als je het mij vraagt." Nog een voltreffer : “Haat is een verschrikkelijk iets. Die vreet zich bij je naar binnen en zet je ertoe aan dingen te doen waarvan je gezworen had dat je ze nooit zou doen.”

Schitterend opgebouwd verhaal

Sommige lezers vinden dat Homer Hickan eenvoudig en duidelijk schrijft, anderen vinden dan weer dat zijn verhaal soms moeilijk te volgen is en dat hij te lange zinnen gebruikt. De waarheid zal, zoals zo vaak, allicht ergens in het midden liggen. Wat door iedereen positief onthaald wordt, is het kreetje ‘yeah yeah yeah’ van alligator Albert. Een gelukte inval van de auteur, dat is duidelijk.

De opbouw van het boek is schitterend. Het relaas van de reis wordt, tientallen jaren na dato, gedaan door één van de zonen van Elsie en Homer. Tussen de hoofdstukken door krijgt de lezer korte inkijkjes in het leven van deze Homer junior. Moon Kager zegt hierover : het lijkt of Homer junior je een verhaal vertelt en je zelf vol spanning zit te luisteren waar het heen gaat. Het geeft je een beetje het gevoel dat je vroeger had als je voorgelezen werd voor het slapen gaan. Hoewel dankzij de inbreng van Homer junior het lange reisverhaal wat opgeleukt wordt, vinden veel lezers dat de verschillende etappes van de reis niet altijd even goed uit de verf komen, het wordt regelmatig een beetje saai.

Als hoofdthema’s van het boek worden liefde en kismet het vaakst genoemd. Wat gebeuren moet, zal gebeuren. De dingen gebeuren met een reden, zoals MarloesN zegt. Volgens Frieda heeft de schrijver willen duidelijk maken dat geen enkele keuze in het leven zonder gevolg blijft. 

Uiteenlopende waarderingen, hoe kan het ook anders met 50 lezers ?

De meningen over ‘Albert moet naar huis’ zijn verdeeld. Best wat lezers vinden dat het boek bij momenten langdradig is. Een veel gemaakte opmerking is dat de vergelijking met het absurde ‘De 100-jarige man’ ver te zoeken is. Anderen wisten het boek dan weer zeer te smaken, hebben genoten van de ontwikkeling in de relatie tussen Elsie en Homer. Het boek heeft dan ook best wat diepgang, een dijenkletser is het echter niet.

Monique vindt dat ze de vergelijking met ‘De 100- jarige man’ maar van de flap moeten afhalen, dat geeft alleen maar teleurstellingen. Ook Thea’s verwachtingen zijn niet helemaal uitgekomen, zij heeft wel een aantal keer moeten lachen, maar niet zo hard en zo vaak als ze verwacht had. laurevh89 zegt dat het boek vooral gaat over de reis van Elsie en Homer en hun zoektocht naar wat hen nu eigenlijk gelukkig maakt, waardoor Albert eigenlijk maar een bijrol in het verhaal speelt. Volgens MarloesN begint de reis veelbelovend, maar gaat ze al snel over te veel hobbels en tussenwegen. Veel situaties voelen absurd, onwerkelijk en surrealistisch aan. Stukken zijn langdradig en situaties lijken eindeloos te duren, alsof de schrijver elk element in de reis heeft willen rekken. Elk deel heeft eenzelfde opbouw, waardoor alles op elkaar lijkt en bijna voorspelbaar wordt. Liane Baltus vindt dat Hickam vlot schrijft en dat de avonturen van Elsie en Homer in zekere zin ook wel grappig zijn. De opbouw van het verhaal vindt zij echter veel te traag, de avonturen niet logisch en zo nu en dan heel langdradig.

Isolde had, gezien de titel, meer Albert-anekdotes verwacht, want de Albert-stukjes vond zij verreweg het leukst. Toch vond zij het een leuk, vermakelijk en onderhoudend boek dat ze met plezier gelezen heeft, het leest vlot en makkelijk en er staan prachtige en waardevolle oneliners in. Ook Jeroen Mulder verwachtte dat de reis meer om krokodil Albert zou draaien, maar eigenlijk heeft die maar een bijrol in het hele verhaal. Hij vindt het een hilarisch boek en heeft meerdere keren moeten grinniken om de bizarre situaties waarin Homer en Elsie verzeild raakten. Willeke verwachtte een humoristische roadtrip en die heeft ze gekregen. De diepere betekenis, namelijk dat je kan leren van wat je tegenkomt, had ze niet verwacht, maar wist ze wel te appreciëren. Ook Sanne heeft het over een grappige roadmovie, haar verwachtingen werden absoluut waargemaakt. Francine Herrebaut tenslotte heeft intens van het boek genoten en zal het vast later nog meerdere keren ter hand nemen om na te denken over de filosofie die erin verwerkt is en om de citaten te herlezen die haar geraakt hebben.

Gemiddeld waardeerden de lezers het boek met 3 sterren, dus ruim voldoende.