Het eindverslag van de hand van coördinator Christine Bols.

Sophie Hannah is een Britse schrijfster die in 2006 debuteerde met de psychologische misdaadroman Kleine meid. Dat was het begin van een overweldigend succesverhaal. Hannah’s boeken werden wereldwijd vertaald. Hannah laat zich vooral inspireren door de schrijfster Agatha Christie.

Alles op het spel van Sophie Hannah werd besproken in de leesclub die 15 deelnemers telde. En wat vonden deze deelnemers van dit boek? Waren ze onder de indruk of net niet?

Cover en titel

Deze riep uiteenlopende reacties op. In minder goede zin waren de woorden die regelmatig terugkwam: oubollig, zoetsappig, geen uitstraling.

In positieve zin waren dit: de aandacht trekkend, mooie kleuren.

De meesten konden niet onmiddellijk de bedoeling van de foto ontdekken.

Maar zowel bij de negatieve als de positieve reacties waren alle deelnemers het erover eens dat deze cover geen thriller beloofde.

Marina vreesde zelfs even dat het een chicklit zou zijn.

Marieke Scheers had zelfs een vergelijking gemaakt met de Engelse versie: de cover van het Engels boek heeft rechte puzzelstukjes met bovenin twee personen, onderin een landhuis. Dat vind ik een betere keuze.

Ook de titel was voor sommigen niet duidelijk, zelfs niet na het lezen. Er werden allerlei mogelijkheden geopperd, de ene even goed als de andere.

Spannend of net niet? Een goede plot?

Na het lezen van de eerste hoofdstukken waren er veel enthousiastelingen. Intrigerend vond Erik van de Ven. Shana Rasschaert was het daar volkomen mee eens, net als Mushy.

Ruby daarentegen kwam niet echt op gang, net als JRV-Arjan die het allemaal nogal wazig en onsamenhangend vond. Kwekje hield niet van de verschillen in lettertype en vond het daarom ongemakkelijk lezen.

Na enkele hoofdstukken werden de positieve meningen bijgesteld. Er zat nog weinig spanning in. Het verhaal zakte in.

In het begin zet ik nog mee te puzzelen wie de dader zou kunnen zijn, want er waren meerdere mogelijkheden. Tot op een gegeven moment duidelijk werd dat Anne het gedaan had was het alleen maar verder lezen om er achter te komen hoe het was gegaan, zei Tessa Droge.

Bij een spannend boek, lees ik door, kijk ik niet op de klok en komt er niets en niemand tussen. Dat was nu anders, reageerde Kwekje.

Brenda van Liere-Kroonen zei:  Er was niet echt een opbouw tot een climax. Het verhaal krabbelde voort.

Marina vond het verhaal veel weg hebben van een invuloefening:  Schrijfster gebruikt een psychiatrisch ziekteprofiel en weeft daar een verhaal rond. Het beeld klopt, maar het verhaal staat niet. Het gebruik van de afwisselende twee verhalen beurt om beurt, bouwt een spanning op, maar uiteindelijk 'raken' de hoofdstukken elkaar niet, alles bleef zo los.

Marion was iets positiever: Het was even wennen maar wel intrigerend. Toch vind ik het jammer dat er geen plotwendingen waren.

De conclusie over de spanning was unaniem: dit is geen thriller omdat de lezer al in het midden van het verhaal de oplossing op een bordje krijgt voorgeschoteld.

Dit zegt dan ook weer iets over de plot.

Het gegeven is goed maar de auteur is op een gegeven moment de draad kwijt, het rammelde hier en daar in het verhaal en maakte het daardoor minder aantrekkelijk om verder te lezen. Een thriller is het niet, vond Sanneke van der Grijp.

Twee naast elkaar lopende verhaallijnen die niet zo goed verweven zaten ..dat stoorde mij, zei Gerda van Drunen.

De personages

Hierover bestond eensgezindheid bij de deelnemers.

Bordkartonnen personages, figuranten neergezet om een verhaal te illustreren (Marina)

Ik had eerst Justine als favoriet personage omdat ik vond dat alles wat in haar hoofd afspeelt een beetje bizar is maar vond de personages toch met weinig diepgang neergezet (Boekenzot)

De personages vind ik eigenlijk maar oppervlakkig. Alleen van Justine lijk je steeds wat meer te weten te komen. Justine spreekt me dan ook wel het meeste aan. Vooral vanwege dat ze op zoek is naar gerechtigheid en naar antwoorden. Ze doet nog wat (Brenda van Liere-Kroonen)

Ik vind dat de personages niet echt gegroeid zijn gedurende het verhaal. Daar had ik toch wel wat meer verwacht. Ik weet niet of dit bij haar andere boeken ook zo is (Shana Rasschaert)

De personages hebben allemaal een steekje los (Gerda van Drunen)

Een aanrader?

Gezien het voorgaande, hebben we hier eigenlijk al een antwoord op.

• Het voldeed niet aan de verwachtingen.
• Het kon niet boeien.

Ruim 400 pagina’s vol wazigheid en vage onthullingen leiden tot weinig leesplezier.
Mushy gaf in haar commentaar het oordeel van bijna alle lezers weer: Nee, mij heeft het boek niet echt kunnen boeien. In het begin denk je nog dat het verderop in het verhaal goed komt maar ik werd teleurgesteld. Een vaag boek, een ongeloofwaardig verhaal. Ik zal niet snel weer een boek van deze schrijver lezen.

Het aantal sterren schommelde tussen 1 en 3. Het uiteindelijke aantal dat door de deelnemers van de leesclub werd gegeven was een magere 2,5 sterren.