Uit een interview met Neil Gaiman, uitgevoerd door Martijn Lindeboom voor de Harland Awards:

"Voor American Gods probeerde ik in een specifieke stijl te schrijven. Ik noem dat ‘American invisible’. Stephen King doet dat erg goed, net als Elmore Leonard. De schrijver verdwijnt, is niet aanwezig in het verhaal. En dat was precies het effect dat ik wilde bereiken. Stilistisch was er geen gelegenheid om mooi te schrijven in American Gods. Af en toe, om mezelf niet gek te laten worden, deed ik er een kort verhaaltje tussendoor, in de tekst. Dat werden de ‘coming to America’ verhalen in het boek, waar ik de taal liet veranderen, afhankelijk van welk volk over kwam: de Cornish of slaven uit Afrika. In die stukken werd de taal rijker en dieper."

(https://www.harlandawards.eu/101-open-hokjes-van-de-fantasie/neil-gaiman-over-schrijven-php-interview-deel-3/)

9. Wat vond je van de schrijfstijl? Viel het je op dat de schrijfstijl veranderde in de korte verhalen tussen het hoofdverhaal? Paste het gekozen verhaalperspectief bij het verhaal, of had je graag iets anders gezien? 

Optioneel: wat voor rol speelden de losse korte verhalen in het verhaal? Was het een goede verdieping of een onnodige toevoeging?