Ik was elke keer opnieuw onder de indruk van de manier waarop Colum McCann erin slaagt mij als lezer mee te nemen naar een plek.
Ik ben zelf iemand die heel erg gevoelig is voor indrukken die ik ergens opdoe. Ik kan enorm genieten van al het alledaagse en het gewone en er de schoonheid van inzien. Ik leef met mijn zintuigen volledig open. En stukken zoals dit verhaal geven me dat gevoel.
Er zijn verschillende verhalen die ik hierbij zou kunnen opnoemen zoals 275 pag 142. Maar ik heb uiteindelijk toch voor het bovenstaande gekozen omdat er naast het weergeven van het decor zoveel meer in zit.
Het geeft me, als ik het lees los van het boek, een aangenaam gevoel, bijna een vakantiegevoel. Alsof ik op een terrasje zit en alles rondom mij in me opneem (iets wat ik héél graag doe en de afgelopen weken enorm mis). Het is vredig, mensen leven hun leven en genieten.
Maar binnen het boek weet je wat er op deze vredevolle seconde volgt, het onnoembare. Je weet dat dit alles in 1 tel zal worden weggevaagd.
Het idee dat het omslaan van een situatie zo onverwacht en bruusk kan gebeuren kan niet anders dan het basisgevoel van veiligheid van de mensen die ermee moeten leven aantasten. Het constant op je hoede zijn voor de ander, diegene die tot de 'vijand' zou kunnen behoren,... uitputtend.
Kan je dan nog voor de volle 100% genieten van een moment als dat dat hierboven beschreven staat? Of geniet je juist daardoor nog meer dan 100%?
Dit fragment toonde voor mij de enorme betrekkelijkheid van het leven aan. Je moet er niet steeds bij stilstaan, maar het is wel waarom ik altijd probeer te zeggen: ga niet weg of zelfs naar bed met ruzie of zonder elkaar gedag te zeggen, want het kan zomaar voorbij zijn. Nogmaals, niet dat ik er dagelijks mee bezig ben, maar soms word je door kleine (kranten)berichtjes weer met je neus op de feiten gedrukt...
Je verwoordt het mooi Annick. Ik had er zelf nog niet over nagedacht dat door de omschrijving van het decor je op het verkeerde spoor wordt gezet. Je wordt eerst in slaap gesust om dan vervolgens hardhandig wakker gemaakt te worden. McCann omschrijft de decors inderdaad goed, wat sterk bijdraagt aan de beleving van het verhaal.
Eigenlijk sluit dit fragment wel mooi aan bij de fragmenten van Marjolein Schrage. Alles lijkt gewoon, totdat er in één klap iets verschrikkelijks gebeurt, waardoor je in een " niets" belandt. Het gewone heeft zonder de context iets idyllisch, maar wordt binnen de context tot iets gruwelijks. De wereld draait gewoon door, ondanks de aardbevingen die veel mensen op het persoonlijk vlak meemaken. Heel mooi beschreven fragment; je ziet de straat voor je, je hoort de geluiden, je ruikt de geuren.
Ik kan het alleen maar eens zijn met de vorige reacties. Ik denk dan vooral aan de vreselijke aanslagen in Parijs, in Frankrijk. En dichterbij huis in Apeldoorn op koninginnedag. En gisteren tijdens de serene toespraak van W.A. was er ineens een vreemd geluid te horen en de jongste prinses schrok hevig, rolde met haar ogen, maar bleef staan....
Mooi, hoe het gewone leven doorgaat en geleefd wordt. Is dat dan toch het 'echte' leven, het dagelijkse? En brengt de aanwezigheid van onheil en gevaar (zoals we nu in deze periode ook ervaren) je tot een groter bewustzijn van het geluk in het alledaagse?
Mij deed het benadrukken van de geluiden en natuurlijk het opnemen van de omgevingsgeluiden door Dalia ook denken aan het boek van Valeria Luiselli; het archief van verloren kinderen.
Weinig aan toe te voegen. Een heel sterk beeld. Ik dacht aan de films van Scorsese of Coppola, onschuldige beelden en daarna een explosie van geweld en verderf.
Mooi fragment weer. Hoe argeloos kun je als mens je leven leiden, de dingen zijn zoals het is, en je denkt daar niet over na. Totdat de gewone orde der dingen wordt verstoord. En o, wat kan die Mc Cann toch schrijven, je ziet alles voor je.
Prachtig, dit. Ik vind het mooi om de redenen die hierboven al genoemd staan, maar ook nog een keer omdat die schrijfstijl van McCann zo goed is, hij kan echt schilderen met woorden.
