Ik heb dit verhaal gekozen omdat ik het altijd zo mooi vind dat mensen in de lastigste situaties toch op zoek zijn naar manieren om met elkaar muziek te maken, en dat je daar maar heel weinig voor nodig hebt. In de tweede wereldoorlog zongen de gevangenen met elkaar en dat hielp hen overleven. Voor mij is muziek ook heel belangrijk en ik zou niet zonder kunnen. (Ik wist niet wat een riq en een daf was, maar dat blijkt een soort trommel op een frame te zijn. Weer wat geleerd).
Inderdaad bijzonder hoe mensen er in alle omstandigheden toch weer iets van kunnen maken. Het verbaast me overigens wel dat de gevangenen de beschikking hebben over vislijn of flosdraad.
Ik zit wel niet in de leesclub , maar volg jullie met veel respect. Heerlijk om zo enthousiast over al deze verschillende onderwerpen te mogen discussieren.
Deze doku ook bekeken, dank Ellen voor de tip
Dit fragment is ook een mooi voorbeeld voor de schrijfstijl. Uitgebreid en zeer gedetailleerd, veel opsommingen. Het is als een soort handleiding om van niets iets te maken... zelfs een muziekinstrument.
Ik vind het een mooi fragment Carla.
Enerzijds geeft het optimisme, veerkracht van de mens weer. Zoals jij zegt dat mensen een manier vinden om muziek te maken én wat dat voor ze betekent. Dat muziek gewoon nodig is om te overleven en dat ritmisch tikken op dienbladen ook kan.
Het heeft aan de andere kant ook iets troosteloos. Dat er zoveel tijd is om dit soort dingen te verzinnen, te wachten tot er een pees van kip beschikbaar is. De uitzichtloosheid van het bestaan vind ik er ook uit spreken.
Het hangt een beetje van mijn stemming af wat de overhand heeft merk ik; de troosteloosheid of juist de hoop.
Ik vond het ook een mooi fragment, Carla. Maar na het zien van de docu waar Ellen de link van doorgaf werd er ik er niet zo optimistisch over. Het maken van muziek is op zich mooi, ook fijn om daar mee bezig te zijn in plaats van wraak en wrok, maar ik zie het ook als iets dat ontstaan is omdat de gevangenen niet gillend gek willen worden. 24 uur per dag met anderen in een kamer, voortdurend gecontroleerd worden, angst om je familie, en veel uitzichtloosheid: wanneer houdt het ooit op?
Als enorme muziekliefhebber kan ik dit fragment zeer waarderen. Van ‘s morgens tot ‘s avonds heb ik muziek in mijn omgeving. Zelfs bij vergaderingen op m’n kantoor houd ik een deuntje op de achtergrond.
Ook als voorzitter van onze lokale harmonie Vereenigde Vrienden kan ik van een mooi stuk enorm genieten. Ik snap dan ook dat als je maar een greintje muzikaliteit in je lijf hebt, dat je in de beschreven omstandigheden op zoek gaat naar een kans om muziek te maken. Helaas ontbreekt bij mij elk flintertje muzikaal gen. Ik krijg niets uit een instrument. Ik zou dus toehoorder zijn.
Maar chapeau voor gekozen fragment.
Ik hou ook erg van muziek, maar kan ook zeker van de stilte/geluiden van de natuur genieten. Tijdens het hardlopen heb ik daarom nooit muziek bij me. Dan vind ik het weer heerlijk om vogels/koeien etc. te horen. Als kind heb ik nooit de kans gekregen om een muziekinstrument te leren spelen, en later is het er nooit van gekomen, maar het lijkt me heerlijk om zelf muziek te kunnen maken.
Mooie vorm van zelfbehoud. Bijzonder dat gevangenen voelt dat ze dit nodig hebben om geestelijk te blijven functioneren. Carla, jij memoreert zelf al de vergelijking met de Tweede Wereldoorlog. Primo Levi heeft over zijn tijd in Auschwitz geschreven (dit even in mijn eigen woorden, niet letterlijk) dat gevangen die aan het werk waren in de kampen het nog volhielden zolang ze hoop hadden. Wanneer ze die verloren, overleden ze vaak snel daarna. Dan waren ze hun levenskracht verloren.
Zelfbehoud, maar ook een gevoel van saamhorigheid. En als we het doortrekken naar onze situatie nu: het samen klappen voor de zorg, net samen het Wilhelmus zingen, dan krijg ik een brok in mij keel, ook al ken ik al die mensen niet persoonlijk...
De link met de tweede wereldoorlog en muziek/opera/... die gemaakt werd in de kampen werd in verschillende verhalen in het boek aangehaald. Eigenlijk versterken die verhalen hetgeen wat Bassam in bovenstaand verhaal meemaakte.
En het stemt me eerder triest, omdat dit ook nu nog steeds bestaat. Een mens zo proberen ontmenselijken, hem zoveel als mogelijk te willen afnemen en de strijd om dingen als muziek toch te behouden.
ik kan je inderdaad triest stemmen. Maar ik vind het juist mooi van muziek, dat je dat iemand het nooit van je af kan pakken, en dat het zo universeel is.
