Niets diepgaands, maar het ontroert me een beetje dat iemand simpelweg heeft bedacht dat de volgende generaties wel moeten kunnen begrijpen waarom en hoe men te werk is gegaan. Tegenwoordig zijn we soms zo snel met onze vernieuwingsdrang, dat we niet de tijd nemen om goed te bedenken hoe we iets kunnen bewaren.
Hetzelfde geldt wat mij betreft voor mensen en hun verhalen. Als niemand de moeite neemt om ze te vertellen, te koesteren, opnieuw te vertellen en te bewaren, weet niemand meer hoe het is geweest.
Toch is het in een verhaal veel moeilijker om de onaangeroerde stukjes intact te laten. Er komt bij een verhaal steeds iets bij, waardoor het oorspronkelijke verhaal deels kan verdwijnen. Net als bij herinneringen. Wat is een echte herinnering en wat een herinnerde herinnering? Ik vind het overigens wel een geweldig idee om een stukje plafond van de Sixtijnse kapel onaangeroerd te laten. Zou het echt waar zijn?
Toch even gezocht omdat het me tijdens het lezen al nieuwsgierig maakte... Slecht vertaald, maar er staat inderdaad op wiki "bepaalde kleine gebieden werden niet hersteld gelaten" en ook de linnen doeken en het brood worden genoemd :-)
Was tijdens het lezen hier ook al naar op zoek geweest. Linnen doek en brood noemt men zeker (hoewel men ook denkt dat Lagi nog andere technieken heeft gebruikt). Meest betrouwbare bron: https://www.farcroftuk.com/the-controversial-restoration-of-the-sistine-chapel/ die hierover heb kunnen vinden denk ik .
Je ziet dit de laatste tijd wel meer voorbijkomen bij restauraties. Men laat een klein deel in "oude" staat om goed te zien hoe het was. Toch jammer dat dat met verhalen vaak niet lukt. Ieder verhaal veranderd toch weer een klein stukje wanneer men het opnieuw verteld of het moet op schrift vastgelegd zijn.
Ook in een gezin/familie is het zo. Je denkt vaak nog alle tijd te hebben om iets aan je ouders te vragen... en dan zijn ze er “opeens” niet meer... Er zijn nu ook boekjes in de handel: Papa, vertel eens.. of mama, of opa, oma. En er kunnen foto’s bij geplakt worden... Mijn man heeft een jaar geleden zo’n boekje gekregen van onze kleindochter. Hij is er lange tijd zoet mee geweest om alles in te vullen... Erg leuk...overigens.
Ik heb vorig jaar zo'n boekje gekregen van mijn (volwassen) kinderen voor vaderdag :-). Inderdaad heel leuk. Helaas heb ik nog maar de eerste bladzijden ingevuld intussen. Dringend eens tijd voor maken, want het klopt wat je zegt, Wil, het kan zomaar ineens te laat zijn. Ik maakte het tien jaar geleden met m'n vader mee toen hij werd aangereden en enkele dagen later aan zijn verwondingen overleed. Er waren nog heel wat vragen die onbeantwoord bleven en verhalen niet verteld...
Mooi fragment. Tijdens het lezen viel deze zeker op, maar ja, je moet door, 500 pagina’s moeten er door heen. En dat betekent, mooi, maar de volle betekenis? Da’s het leuke van deze rubriek, je wordt gedwongen te gaan duiden op de vierkante meter, niks geen grote slagen snel thuis. Wel tijdsintensief, je gaat associëren, een keer een Wiki-tje doen, de omliggende hoofdstukjes er eens bijnemen,......
Een paar dingen: de rol van salpeter. Ten eerste de vernielende kracht als je het z’n gang laat gaan, een sluipmoordenaar. Ten tweede als ingrediënt bij uitvindingen. Uit geheel onverdachte hoek, op zoek naar ‘levens-elixer’, maar oh ironie, in de juiste mix: een bom, precies het tegenovergestelde, doodzaaier. In onze context, op salpeter gebaseerde tuigen hebben al vele levens gekost.
Een ander onderdeel van het verhaal is het restaureren en het natuurlijke afbraakproces. Ik dacht gelijk aan Lucebert, “alles van waarde is weerloos”, oftewel we hebben mensen nodig die zich inzetten om dat verval te stuiten. Alleen loop ik hier aan tegen het verschil tussen restaureren en conserveren. In het eerste geval zien we te vaak een interpretatie van de restaurateur: hij gaat aanpassen, gaat zelf invullen wat de artiest bedoeld heeft of erger gaat vertalen naar een nieuwe tijd. Van dat laatste zijn er verschillende pijnlijke voorbeelden. Door veranderende preutsere opvattingen zijn vele naakten voorzien van lendendoeken. Er is zelfs een paus (de enige Nederlandse)geweest die al die verbeeldingen van het Bijbelse verhaal maar niets vond en wilde laten overschilderen met witte kalk. Gelukkig is hij tijdig gestopt.
En conserveren is het in goede staat houden van de oorspronkelijke kunst.
Dus het deels in oorspronkelijke staat laten staat ook symbool voor wat doen generaties met erfgoed, accepteren ze de waarden van de artiest of gaan we daar mee sjoemelen ??
Nog breder: het zijn allemaal goddelijke taferelen en ik hoef niet uit te leggen wat de gevolgen kunnen zijn als groepen hun eigen uitleg geven aan deze religieuze uitingen en deze opleggen aan andersdenkenden......de basis voor het conflict waar ons boek om draait.
Bij de vernietigende rol van salpeter, dacht ik als Parijskenner, meteen aan de beroemde, een van de oudste kerken van Parijs de Eglise van Saint Germain des Prés die vanaf de eerste bouw twee torens had... Maar in een van de torens werd ooit, eeuwen geleden munitie opgeslagen (met als onderdeel salpeter!) en die is daardoor volledig verwoest. Nu is er dus nog maar één toren..
Wat een interessante en boeiende informatie. Bedankt hiervoor, Wil en Hullemans. En uiteraard ook Geertje voor het aanreiken van dit mooie fragment! Op deze manier bouwen we zelfs een beetje onze eigen apeirogon op :-).
Bijzondere vertelling dit inderdaad, wat wil je meegeven aan de toekomst? Ook zo bijzonder dat iemand dat ooit besloten heeft en dat dat goedgekeurd is.
Misschien val ik in herhaling, maar even offline geweest door de grote berg werk tegen vandaag. Straks neem ik de tijd jullie reacties te lezen.
Dit stuk staat voor mij voor de strijd tegen iets wat je niet lijkt te kunnen tegenhouden. Iets groter dan jezelf, iets dreigends.
De kristalafzettingen bedreigen iets wat zo prachtig is als de schilderingen in de Sixtijnse kapel. De schilder vecht zijn hele leven lang om dit verval tegen te gaan, echte Sisyphus-arbeid.
De link met de Israëlisch-Palestijnse kwestie en de lange strijd om vrede is voor mij niet ver zoek. Al hoop ik voor iedereen dat Sisyphus hier niets mee te maken heeft.
Mooi verhaal dit, ook. Het geduld van Simone Lagi, de overtuiging dat het nodig was om het verval tegen te gaan, de strijd tegen de vernietiging. Als je zaken maar op hun beloop laat geef je ruimte voor vernietiging, zoiets lijkt me de boodschap van dit fragment.
