Ellen, zoals al aangegeven was ik rondom deze vraag het spoor even bijster. En nu ben ik nog getuind in de ingenieuze opzet van de roman. Na de 500 tellen we niet meer op, maar af. En na 202 komt 201 en dus niet de door mij abusievelijk aangeven 203. Excuus.
Mijn keus voor dit fragment/verhaal/stem/puzzelstukje is de enorme hypocrisie van de macht. Het kapen van de emotie rondom de dood van een kind. Zoals in een interview in het Parool verwoord : “Ik had een gesprek met de vrouw van Rami. Een intelligente Israëlische vrouw. Zij zei dat de moordenaars van hun dochter tenminste nog de waardigheid hadden zelfmoord te plegen, maar dat de soldaten die de dochter van Bassam doodschoten nog leefden. Een heel krachtige uitspraak, die toen begrijpelijk was. Maar die haar als personage in het boek zou saboteren.”
Kortom de jaarlijkse geschenken ter herinnering, pure propaganda. Eerst door de ‘haviken-politiek’ indirect een kind vermoorden en dan nog eens het slachtoffer ‘gebruiken’.
De reactie van Rami en Nurit vind ik ijzersterk en gedurfd.
Knap hoe zij reageerden inderdaad. Ze zijn niet heel bang aangelegd. De machtshebbers proberen hun versie van de werkelijkheid te laten zien. Waar zien we dat nu nog meer?
Ik ben het met je eens dat deze uitspraak krachtig is en heel begrijpelijk maar eigenlijk niet thuishoort (mijn woorden) in dit boek. Ze saboteert (jouw woorden) hiermee eigenlijk de vredesmissie van de beide vaders.
De vredesmissie ontstaat uit het verdriet en ook dit is een daad om het verdriet 'recht te doen' en niet af te doen met een jaarlijks geschenk. Voor mij maakt het meer waar.
Krachtig en prachtig fragment. Ik kan weinig aan jullie al geschreven woorden toevoegen.
Hoe het individuele, persoonlijke lijden wordt gebagatelliseerd door de "overheid" - of zoals je terecht stelt zelfs als propaganda wordt misbruikt - is voor mij hemeltergend.
Het doet je beseffen hoe klein en nietig we op vele vlakken zijn. En toch... als Bassam en Rami's verhaal zelfs in een klein Kempens dorp aan de Nederlandse grens gehoor vindt en mededogen opwekt, is de kracht van een persoonlijke, positieve boodschap misschien toch niet altijd te onderschatten?
alweer een prachtig verhaal.
Voor mij toont het de menselijkheid van de ouders. Want ook al voer je een strijd die geweldloos is en gebruik je communicatie als wapen, als je jaar na jaar geconfronteerd wordt met zo'n vertoon van hypocrisie zou je voor minder eens je zelfbeheersing verliezen. De zin op het briefje vind ik schitterend, de nagel op de kop.
Alsof ze van alles af kunnen kopen of goed kunnen maken met een soort "kerstpakketten"... Zeer terecht dat kapot gooien en terugsturen en dat briefje erbij: Chapeau!!
Mooi fragment weer. Er zit een grens aan wat je aan medeleven kunt hebben, dit verdriet is niet goed te maken met een obligaat gebaar en een standaardbriefje waarin gesproken wordt over 'het zware offer'. Een offer breng je meestal uit eigen wil, dat is met de dood van je dochter natuurlijk niet het geval. Sterke mensen zijn het, met veel waardigheid, gezien hun reactie. In fragment 199 blijkt dat ze op een gegeven moment geen jaarlijkse geschenken meer kregen, dat lijkt me een pak van hun hart. Elke keer als zo'n geschenk wordt afgeleverd bloedt je hart opnieuw. Waarom?
